Ulica została zaprojektowana w 1871 i wytyczona w 1881[3]. Początkowo nosiła nazwę Teodora, na cześć carskiego namiestnika Teodora Berga. Obecną nazwę nadano w październiku 1916[4].
W okresie międzywojennym ulica Chałubińskiego stała się wraz z al. Niepodległości odcinkiem planowanej trasy N-S, która miała biec od ul. Marymonckiej przez Powązki, Śródmieście, Chałubińskiego, Pole Mokotowskie, przedłużoną ulicę Włodarzewską (obecna al. Niepodległości do Puławskiej). Dzięki tym planom w 1930 na Chałubińskiego poprowadzono linię tramwajową. W okresie międzywojennym przy ulicy powstało kilka reprezentacyjnych obiektów: Gmach Ministerstwa Komunikacji, gmach Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza oraz siedziba Warszawskiej Szkoły Pielęgniarek[3].
W latach okupacji zabudowa ulicy nie poniosła większych zniszczeń, jednak w okresie powojennym w związku z jej poszerzeniem rozebrano kilka kamienic.
W latach 1947–1950 przy ulicy wzniesiono gmach Informacji Wojskowej (Ministerstwa Obrony Narodowej) zaprojektowany przez Marka Leykama (nr 3a). W latach 1948–1950 gmach Ministerstwa Komunikacji został rozbudowany przez Bohdana Pniewskiego.
↑Mapa Warszawy [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2023-11-05].strona główna serwisu
↑Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i AlinyP.G.K.A.SokołowskiejPraca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i AlinyP.G.K.A., Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1968, s. 32.
↑ abEugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 26.
↑Adam Szczypiorski: Od Piotra Drzewieckiego do Stefana Starzyńskiego. Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1968, s. 65.
↑Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 334. ISBN 83-06-00089-7.
↑Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 219.
↑Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 220.
↑Warszawskie tramwaje elektryczne 1908−1998. Tom I. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1998, s. 126. ISBN 83-907574-00.
↑Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 3. Nowogrodzka-Nowomiejska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2007, s. 15. ISBN 978-83-88372-35-3.