zestaw artyleryjsko-rakietowy ZU-23-2MR Wróbel II, trały kontaktowe i niekontaktowe, 2 wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych, wyrzutnie celów pozornych, zrzutnie bomb głębinowych (opcja), stacje hydroakustyczne oraz pojazd podwodny.
ORP „Mewa”ORP „Czajka”ORP „Flaming”Jeden ze zdalnie sterowanych pojazdów podwodnych UkwiałWyposażenie trałoweRufa niszczycieli min 206FM wraz z całym wyposażeniem służącym do niszczenia min
Na początku lat 90. XX wieku zakończono budowę serii trałowców redowych projektu 207M dla Marynarki Wojennej. Jednocześnie rozpoczęto wycofywanie starszych, większych trałowców projektu 206F. Planowano wcześniej, że polskie siły przeciwminowe otrzymają następnie niszczyciele min nowego pokolenia, podnoszące ich zdolności przeciwminowe, jednak na przeszkodzie opracowaniu i zbudowaniu takich okrętów stanął kryzys finansowy lat 80., a następnie problemy finansowe państwa po transformacji ustrojowej[1]. Gdy wiadome było, że nowe niszczyciele min nie pojawią się szybko, zaczęto poszukiwanie rozwiązania jak najtańszego, pozwalającego na zachowanie zdolności operacyjnych sił przeciwminowych[1]. Zdecydowano się na głęboką przebudowę wycofywanych trałowców projektu 206F, połączoną z remontem, i dzięki temu odsunięcie ich wycofania o 10-15 lat[1]. Z pięciu pozostających wówczas w służbie trałowców wybrano trzy, kierując się ich stanem technicznym, a przy tym ograniczonymi przeznaczonymi na to środkami[1].
Projekt modernizacji opracowano w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni i tam też przeprowadzono prace, pod kierunkiem inż. Eugeniusza Pawłowskiego. Przebudowie uległa większość pomieszczeń i struktura wewnętrzna kadłuba, podzielonego od tej pory na 10 przedziałów wodoszczelnych. Wymieniono część poszycia, a okręty zyskały całkowicie nową, większą nadbudówkę, komin i trójnożny maszt. W nadbudówce znalazły miejsce m.in. główne stanowisko dowodzenia, a także dwuprzedziałowa komora dekompresyjnaszczecińskiej firmy Aquaticus, przeznaczona dla nowych członków załogi – płetwonurków. Zamiast trzech stanowisk działek kal. 25 mm zamontowano zestaw rakietowo-artyleryjski ZU-23-2MR Wróbel II, pozostawiono dwie poczwórne wyrzutnie rakiet Strzała-2M i pozbawiono okręt zrzutni bomb głębinowych. Tory minowe okrętów zostały przystosowane do zabierania zamiennie: 12 min typu OS, 12 min typu MMD-1, 12 min typu MMD-2 lub 6 min typu OD. Zmodernizowano też wyposażenie przeciwminowe, które prócz trału kontaktowego MT-2W (z przecinakami wybuchowymi Boforsa) stanowiły: trał elektromagnetyczny TEM-PE-2MA i trał akustyczny MTA-2, a także dwa pojazdy podwodne Ukwiał (zaprojektowane i zbudowane na Politechnice Gdańskiej). Zmianom uległo też wyposażenie radioelektroniczne, które składało się od tej pory z systemu wspomagania dowodzenia Pstrokosz, radaru nawigacyjnego Decca(inne języki) Bridge Master, stacji hydrolokacyjnej SHL-100MA, holowanej stacji hydrolokacyjnej SHL-200 Flaming B, systemu dokładnej nawigacji Jemiołuszka i systemu rozpoznawczego „swój-obcy” Supraśl. Na okrętach znalazły się także: zestaw cyfrowych map ECDIS firmy FIN Skog, radiostacje HF i UHF firmy Rohde & Schwarz(inne języki), żyrokompas światłowodowy(inne języki) firmy C.Plath, log dopplerowski firmy STN Atlas i rozgłośnia ogólnookrętowa MORS. Zamontowano także zestaw 6 wyrzutni celów pozornych WNP81/9 Jastrząb, a zużyte jednostki napędowe Fiata zamieniono na sześciocylindrowe silniki wysokoprężneCegielski-Sulzer(inne języki) 6AL25/30 o maksymalnej mocy 1700 KM każdy (nominalnie 1100 KM przy 750 obr./min). Ważną z punktu widzenia ochrony środowiska modyfikacją było zamontowanie nowej oczyszczalni ścieków oraz zbiorników oleju odzyskanego i wód zaolejonych a także odsalacza wody morskiej. Zainstalowanie nowego wyposażenia spowodowało wzrost wyporności pełnej do 507 ton i zwiększenie liczebności załogi do 54 osób[2][2][3].
Niszczyciele min projektu 206FM były jednostkami wykazującymi jednocześnie cechy trałowca. Swoje możliwości walki minowej uzyskały dzięki kompleksowej modernizacji. Główne zadania niszczycieli min to trałowanie rozpoznawcze i kontrolne, niszczenie pól minowych, wytyczanie bezpiecznych torów pływania w obrębie zapór minowych, przeprowadzanie okrętów, zespołów i transportowców, stawianie min kotwicznych i dennych, wykrywanie min kotwicznych i dennych oraz niszczenie min za pomocą pojazdu podwodnego lub przez okrętowe grupy nurków-minerów[5][6].
stacje hydroakustyczne oraz pojazd podwodny „Ukwiał”.
Okręty
ORP „Flaming” – okręt został zwodowany 5 maja 1966 roku w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, a do służby w Marynarce Wojennej przyjęto go 27 września tego roku. Jednostka, oznaczona numerem burtowym 621, służyła początkowo w 13. Dywizjonie Trałowców 9. Flotylli Obrony Wybrzeża w Helu, a po jej likwidacji w 2006 roku została przyporządkowana do 8. Flotylli Obrony Wybrzeża. ORP „Flaming” czterokrotnie wchodził w skład stałych zespołów obrony przeciwminowej NATO i uczestniczył w wielu międzynarodowych manewrach oraz ćwiczeniach, neutralizując niebezpieczne pozostałości po II wojnie światowej na wodach polskich i obcych. W lutym 2000 roku „Flaming” został wycofany ze służby i poddany konwersji na niszczyciel min proj. 206FM, która trwała od marca 2000 roku do czerwca 2001 roku. Intensywnie eksploatowany okręt został wycofany ze służby 4 grudnia 2020 roku[7][8].
↑ abJerzy M.J.M.KamińskiJerzy M.J.M., Na drodze do pierwszego polskiego niszczyciela min. Okręty projektu 206FM., „„Morze, Statki i Okręty”. Nr 11/2008 (83), 2008. Magnum-X.”, ISSN1426-529X. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Jerzy M.J.M.KamińskiJerzy M.J.M., Współczesne „ptaszki” czyli historia projektu 206, „„Morze, Statki i Okręty”. Nr 9/2008 (81), 2008. Magnum-X.”, ISSN1426-529X. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑Mewa zakończyła służbę [online], Wydawnictwo militarne ZBIAM, 30 grudnia 2019 [dostęp 2020-12-15](pol.).
↑ abWitold Koszela.W.K.Oświęcim:Witold Koszela.W.K., Okręty Floty Polskiej. T. II, Wydawnictwo Napoleon V, 2017, ISBN 978-83-65746-68-9. Brak numerów stron w książce
Jerzy M. Kamiński. Współczesne „ptaszki” czyli historia projektu 206. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 9/2008. XIII (81), wrzesień 2008. Magnum-X. ISSN1426-529X.
Jerzy M. Kamiński. Na drodze do pierwszego polskiego niszczyciela min. Okręty projektu 206FM. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 11/2008. XIII (83), listopad 2008. Magnum-X. ISSN1426-529X.
.jpg)
_NOCO2014_03.JPG)
