W styczniu 1920 roku wprowadzono pierwszy w Polsce odrębny mundur marynarski[1]. Z braku polskich wzorów, przyjęto model ubioru marynarki brytyjskiej, na którym wzorowały się floty wojenne większości państw. Barwami zasadniczymi stały się granatowa i biała ze złotymi dystynkcjami i guzikami.
W skład umundurowania oficerów marynarki początkowo wchodziły[1]:
czapka okrągła (w lecie biała) z czarnym otokiem, daszkiem i podpinką oraz haftowanym emblematem
kurtka granatowa z kołnierzem wykładanym, z oznakami stopni ze złotej taśmy na rękawach i złotymi guzikami z wizerunkiem kotwicy na tle krzyża kawalerskiego
spodnie długie (w lecie białe)
surdut salonowy z dwoma rzędami guzików
płaszcz z naramiennikami o dwu rzędach guzików
kurtka biała, płócienna
trzewiki czarne i żółte lub białe do spodni letnich, czarne kamasze
okrągła czapka bez daszka z czarną wstążką na otoku ze złotym napisem "Marynarka Wojenna" lub nazwą okrętu albo formacji, z metalowym orzełkiem ozdobionym złotą kotwicą na tarczy
bluza granatowa sukienna z dużym kołnierzem granatowym, na który przypinano drugi niebieski płócienny, obszyty potrójną białą taśmą, spięty czarnym krawatem
długie spodnie sukienne granatowe
płaszcz sukienny, a od 1930 roku na kurtka zimowa
trzewiki czarne
Do 1928 roku oficerowie marynarki nie mieli ubioru galowego[a]. Czuli oni duży dyskomfort przy spotkaniach z oficerami zagranicznych flot, kiedy to obowiązywały ustalone zasady morskiego obyczaju. Występowanie polskich oficerów w ubiorze powszednim w czasie spotkań oficjalnych było oceniane jako brak znajomości zwyczajów morskich lub traktowane jako prowokacja i wymagało ze strony polskich dowódców odpowiednich wyjaśnień[1].
W 1927 roku przyznano oficerom pałasz. W styczniu 1928 roku wszedł w użycie mundur galowy z czarnym kapeluszem i złotymi epoletami ozdobionymi frędzlami lub bulionami przy surducie[1]. W 1936 roku ubiór oficerów marynarki wzbogacono o strój wieczorowy[b]. Składały się na niego: półfrak i frak granatowy, kamizelka frakowa, półfrak biały, długie spodnie ze złotymi lampasami do półfraka i fraka, koszula frakowa z granatową muszką, peleryna granatowa, nowy pas paradny, sznury naramienne dla oficerów flagowych, ordynansowych i adiutantów.
Mundur w Polskich Siłach Zbrojnych
Marynarka wojenna zachowała umundurowanie sprzed 1939 roku. Nie nastręczało to trudności wobec wielkiego podobieństwa polskich i brytyjskich ubiorów marynarskich[3]. Drobne zmiany obejmowały wprowadzenie oznak stopni na naramiennikach półpłaszczy, wprowadzeniu nowej oznaki chorążego i skrócenie galonów oficerskich na rękawach kurtek oficerskich, tylko do części zewnętrznej mankietu.
.png){kind=small}
.png){kind=small}
.png){kind=small}
.png){kind=small}
