Urodził się 19 lutego 1890 w Radzicach, w ówczesnym powiecie pułtuskimguberni łomżyńskiej, w rodzinie Aleksandra i Stefanii z Krzyżanowskich[2]. W latach 1902–1905 uczęszczał do rosyjskiego gimnazjum w Pułtusku[3]. Absolwent Szkoły Przemysłowo-Technicznej Władysława Piotrowskiego w Warszawie, student Instytutu Elektronicznego przy Uniwersytecie w Tuluzie. Od 9 listopada 1913 do 6 sierpnia 1914 był komendantem miejscowym Związku Strzeleckiego w Tuluzie[4].
3 listopada 1918 zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego i został adiutantem dowódcy Milicji na powiat chełmski. 18 grudnia 1918 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem awansu na podporucznika, ogłoszonego w rozkazie generała majora Edwarda Śmigłego-Rydza[8]. 20 września 1919 został odkomenderowany do Oficerskiej Szkoły Jazdy w Starej Wsi pod Warszawą[9]. W 1920, w czasie wojny z bolszewikami pełnił służbę w Sztabie 4 Brygady Jazdy i 2 Dywizji Jazdy. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[10]. 14 lutego1921 został odkomenderowany na dwutygodniowy kurs w Warszawie, w zakresie służby oddziałów IV wyższych dowództw[11]. 1 czerwca 1921, w stopniu porucznika, w dalszym ciągu pełnił służbę w dowództwie 2 Dywizji Jazdy, pozostając na ewidencji 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego[12].
13 stycznia 1922 został awansowany na rotmistrza[13][14], a 3 maja 1922 zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 146. lokatą w korpusie oficerów jazdy[15]. Od 18 stycznia do 18 kwietnia 1926 był słuchaczem VII kursu unifikacyjno-doskonalącego w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie, który ukończył z wynikiem pomyślnym i wyróżnieniem[16]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1927 i 26. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[17]. 10 maja tego roku został przesunięty ze stanowiska oficera materiałowego na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego[18][19]. Z dniem 25 listopada 1927 został przeniesiony z 1 pułku szwoleżerów w Warszawie do składu osobowego Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko adiutanta przybocznego[20]. 24 grudnia 1929 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1930 stopień podpułkownika w korpusie oficerów kawalerii i 22. lokatą[21]. 31 marca 1930 został przeniesiony z GISZ do 1 pułku szwoleżerów w Warszawie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[22]. Od 9 marca do 22 maja 1931 był słuchaczem kursu oficerów sztabowych kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[23]. 23 marca 1932 został przeniesiony do 15 pułku ułanów poznańskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy pułku[24][25]. Od 15 do 25 listopada 1933 był słuchaczem kursu informacyjnego w Szkole Gazowej w Warszawie, a od 4 do 16 czerwca 1934 słuchaczem kursu informacyjnego broni pancernych dla dowódców i zastępców pułków w Modlinie[26]. Pułkownikiem został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[27]. W tym samym roku poważnie zachorował na serce i przebywał na długotrwałym leczeniu[28][a]. Pułkiem dowodził do 3 czerwca 1938. 23 maja 1938 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[30][31]. Latem 1939 został przeniesiony w stan spoczynku[5].
Był jednym z prezesów honorowych Towarzystwa b. Żołnierzy 1 pułku ułanów wielkopolskich (15 pułku ułanów poznańskich), założonego w maju 1933[b][32].
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[38][39]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów"[40][41].
↑Od 13 lipca 1937 do 2 kwietnia 1938 obowiązki dowódcy pułku w zastępstwie chorego płk. Zembrzuskiego pełnił jego zastępca ppłk Tadeusz Mikke[29].
↑Inny prezes honorowy towarzystwa, płk Gwido Poten, także został ofiarą zbrodni katyńskiej w 1940.
↑Dowódcą OZ Kawalerii w Kraśniku był mjr kaw. Julian Jerzy Fischer-Drauenegg[34]. Jan Kiński podał „we wrześniu 1939 r. przebywał w Ośrodku Zapasowym Wielkopolskiej BK w Kraśniku”[28], natomiast autorzy „Ksiegi Cmentarnej Katynia” podali, że był komendantem (sic!) OZ Wlkp. BK[2].
Jan Kiński. Pro memoria : Karol Zembrzuski. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3–4 (133–134), 1990. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Juliusz S. Tym. Przygotowania wojenne i mobilizacja 15 Pułku Ułanów Poznańskich w 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 3 (203), 2004. Warszawa: Wojskowe Biuro Badań Historycznych. ISSN1640-6281.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Dowódcy pułku. W: 15 Pułk Ułanów Poznańskich. Krzysztof Mijakowski (red.). Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2012, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7769-345-2.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Linki zewnętrzne
Konrad Zembrzuski. [w:] Kolekcja Generałów i Osobistości, sygn. I.480.822 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-03].
.jpg)
