PROFILBARU.COM

Kolej krzesełkowa na Nosal
	Dane podstawowe
Długość	0,598 km
Prędkość maksymalna	8,06 km/h
	Historia
Rok otwarcia	1962
Rok zawieszenia ruchu	2012
Przebieg
Legenda
eksploatowana / istniejąca

Kolej krzesełkowa na Nosal – nieczynna kolej krzesełkowa z krzesełkami 1-osobowymi, z Zakopanego na Nosal w Tatrach. Przebiega przez teren Tatrzańskiego Parku Narodowego. Funkcjonowała w ramach Centrum Narciarskiego Nosal w Zakopanem. Kolej wybudował Mostostal Zabrze, a jej właścicielem jest Centralny Ośrodek Sportu.

Historia

Kolej została uruchomiona w 1962. Od 2012 jest nieczynna z uwagi na skomplikowaną sytuację prawną i własnościową. Grunty w dolnej części stoku należą do rodziny Stramów, górna część trasy leży na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego, a sama kolej jest własnością Centralnego Ośrodka Sportu^[1]^[2].

Dane techniczne

Kolej krzesełkowa	na Nosal^[3]
Długość trasy [m]	598
Poziom stacji dolnej [m n.p.m.]	938,5
Poziom stacji górnej [m n.p.m.]	1168,4
Różnica poziomów [m]	229,9
Podpory trasowe	11
Typ krzesełek	1-osobowe
Liczba krzesełek	54
Zdolność przewozowa [osób na godzinę]	360

Przypisy

↑ Szanse na uruchomienie historycznej trasy narciarskiej na Nosalu. Portal historyczny dzieje.pl, 2016-03-10. [dostęp 2016-08-04]. (pol.).
↑ Nosal bez "krzesełka". RMF24, 2013-12-04. [dostęp 2016-08-04]. (pol.).
↑ Marek Baran: Koleje linowe i wyciągi narciarskie w Polsce. Historia i dzień dzisiejszy. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy Michał Koliński, 2010, s. 129. ISBN 978-83-7729-036-1.

Bibliografia

Marek Baran: Koleje linowe i wyciągi narciarskie w Polsce. Historia i dzień dzisiejszy. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy Michał Koliński, 2010. ISBN 978-83-7729-036-1.

[1] Szanse na uruchomienie historycznej trasy narciarskiej na Nosalu. Portal historyczny dzieje.pl, 2016-03-10. [dostęp 2016-08-04]. (pol.).

[2] Nosal bez "krzesełka". RMF24, 2013-12-04. [dostęp 2016-08-04]. (pol.).

[3] Marek Baran: Koleje linowe i wyciągi narciarskie w Polsce. Historia i dzień dzisiejszy. Łódź: Księży Młyn Dom Wydawniczy Michał Koliński, 2010, s. 129. ISBN 978-83-7729-036-1.

[1]

[2]

[3]