Wyposażenie przystanku stanowią perony, czasami też wiata lub budynek z poczekalnią i kasą biletową[4].
Na linii jednotorowej budowany jest zazwyczaj jeden peron, a na linii dwutorowej dwa perony boczne lub jeden wyspowy[4]. Do przystanku nie ma przypisanych semaforów (mogą występować semafory samoczynnej blokady liniowej lub semafory odnoszące się do sąsiednich stacji), zaś pociągi zatrzymują się na torach szlakowych.
Na szlakach w Polsce przystanki oznakowane są za pomocą wskaźnika W 16 informującego maszynistę, iż w odległości równej drodze hamowania znajduje się przystanek, zaś przy końcu peronu ustawiony (zgodnie z zasadami ogólnymi) jest wskaźnik W 4 (prosty biały krzyż na czarnym tle), oznaczający miejsce zatrzymania czoła pociągu.
Przystanek osobowy może być urządzony również z innymi punktami na szlaku, takimi jak:
Tak urządzony posterunek stanowi całość. Nie stosuje się oddzielnych nazw czy pozycji w wewnętrznych rozkładach jazdy.
Posterunek osobowy może być ustanowiony na stacji zamkniętej dla czynności techniczno-ruchowych – najczęściej w takim przypadku jest oznaczany jako „ładownia i przystanek osobowy”, lub „stacja zamknięta”. Przystanek może również być ustanowiony na stacji zlikwidowanej – natomiast w takim przypadku najczęściej jest oznaczany jako „stacja zlikwidowana” lub „przystanek osobowy”.
Na liniach, na których stosuje się wyłącznie kolejową komunikację autobusową, występują „przystanki osobowe w kolejowej komunikacji autobusowej (transport drogowy)”.
↑ abKazimierz Towpik: Infrastruktura transportu kolejowego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 2009, s. 37. ISBN 978-83-7207-807-0.
