Kościoły stacyjne w Rzymie − kościoły, w których zgodnie z tradycją Kościoła rzymskiego, zrodzoną w IV-V w., kultywowany jest zwyczaj stacji wielkopostnych, celebrowanych każdego dnia w innej świątyni Wiecznego Miasta. W dawnej organizacji kościelnej najważniejsze parafie rzymskie, wzniesione zazwyczaj w miejscach związanych ze świadectwem wiary pierwszych chrześcijan-męczenników Chrystusa, nazywano „titulus”. W tych właśnie najstarszych rzymskich kościołach „tytularnych” zaczęto regularnie w okresie Wielkiego Postu gromadzić się na modlitwę i sakramenty, zwykle pod przewodnictwem papieża lub jednego z tytularnych proboszczów Wiecznego Miasta (kardynałów). Tradycyjnie gromadzono się w jednym kościele i procesyjnie, śpiewając litanię do wszystkich świętych, przechodzono do wyznaczonego na dany dzień kościoła stacyjnego[1]. Praktyka upadła w okresie niewoli awiniońskiej papieży. Do zwyczaju zaczęto powracać w XVI w., a ostatecznie powrócono do niego w XX w. W 1959 Jan XXIII powrócił do tradycji odprawiania przez papieża liturgii Środy Popielcowej. W 1993 roku diecezja rzymska wprowadziła nowy rytuał celebracji stacji wielkopostnych oraz okresu wielkanocnego[2].
Oficjalna lista kościołów stacyjnych publikowana przez Papieską Akademię Kultu Męczenników[3]:
Wielki Post:
Wielki Tydzień:
Okres wielkanocny: