Był synem Kanuta Bondego. W latach 1439-1441 był regentem, po śmierci Krzysztofa (1448) został obrany królem. Z powodu wewnętrznych zamieszek zmuszony był dwukrotnie do abdykacji (w 1457 i 1465). Panowanie jego wypełniły nieustanne walki z Danią i jej stronnikami wśród arystokracji szwedzkiej. Przez krótki czas (1449-1450) był królem norweskim.
W latach 1457-1464 schronił się w prowadzącej wojnę z zakonem krzyżackim Polsce. W zamian za pożyczkę w wysokości 15 tys. marek pruskich otrzymał w zastaw od Kazimierza Jagiellończykaziemię pucką (980 km²).
Niewielkie państwo puckie istniało formalnie do 1460, kiedy to Puck zdobyli Krzyżacy. Później król znalazł schronienie w Gdańsku.
Przypisy
↑ErikE.OpsahlErikE., Karl 1 Knutsson Bonde [online], Norsk biografisk leksikon, 25 lutego 2020 [dostęp 2020-03-19](norw. bokmål).