Urodzony w rodzinie o tradycjach patriotycznych, ojciec był żołnierzemAK[1]. Brał udział w Powstaniu Warszawskim dostarczając powstańcom żywność i papierosy[2]. Podczas ewakuacji w okolicach stadionu Legii Warszawa stracił oko[3]. Ukończył liceum ogólnokształcące, a potem studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[4].
Poza igrzyskami olimpijskimi zdobył także 19 medali mistrzostw świata, w tym siedmiokrotnie złoty (1957, 1965, 1966 – indywidualnie[14] oraz 1959, 1961, 1962, 1963 – drużynowo[15]). Był także 14-krotnym mistrzem Polski w szabli i florecie. W 1967 Międzynarodowa Federacja Szermiercza uznała go za szablistę wszech czasów. W latach 1970–1974 pełnił funkcję prezesa Polskiego Związku Szermierczego. W tym okresie ukończył też studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.
Na początku 1952 otrzymał tytuł mistrza sportu[16]. Dwukrotnie (1957 i 1968) w Plebiscycie Przeglądu Sportowego został uznany najlepszym sportowcem roku w Polsce.
Agent (ówczesna nazwa TW) UBP (Papuga) i TWZarządu II SG WP (Szczery)[18].
Od 1964 agent wywiaduCIA (Paweł). Zwerbowany podczas pobytu w USA, przekazywał Amerykanom głównie informacje personalne i towarzyskie o osobach z kręgów polityczno-wojskowych. W 1975 został w Polsce aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz USA (według niego sam zgłosił fakt współpracy do polskich organów ścigania). 8 kwietnia 1976 został za to skazany na karę 25 lat więzienia, utratę praw publicznych na 10 lat i zdegradowanie do stopnia szeregowca (z majora) oraz pozbawienie Krzyży Kawalerskiego i Oficerskiego Orderu Odrodzenia Polski i innych odznaczeń[19]. Po odbyciu 10 lat kary został zwolniony w drodze ułaskawienia, w ramach wymiany szpiegów pomiędzy CIA a KGB na moście Glienicke pomiędzy Poczdamem a ówczesnym Berlinem Zachodnim w 1985. Miał być wówczas wymieniony m.in. za wywiadowcę SBMariana Zacharskiego. J. Pawłowski zdecydował się jednak pozostać w Polsce.
Po zwolnieniu z więzienia powrócił do amatorskiego uprawiania szermierki – zawodowego uprawiania zabroniły mu władze sportowe. Pod koniec życia zajął się malarstwem – głównie pejzażowym, a także bioenergoterapią. Napisał książki: Trud olimpijskiego złota (Warszawa 1973) i Najdłuższy pojedynek. Spowiedź szablisty wszech czasów – agenta CIA.
.svg){kind=small}
