Był wszechstronnym sportowcem, ale największe sukcesy odniósł w szermierce, w której startował od 1931 do 1953. Specjalizował się w szabli, choć walczył we wszystkich broniach. Dwukrotnie startował na igrzyskach olimpijskich. W Berlinie (1936) zajął 7. miejsce w indywidualnym turnieju szablistów, a w turnieju drużynowym był wraz z kolegami z reprezentacji czwarty. W Londynie (1948) odpadł w półfinale indywidualnego turnieju szablowego, a w drużynowym polski zespół został sklasyfikowany na 5.-8. miejscu. Sobik startował również w drużynowym turnieju szpadzistów (Polacy odpadli w ćwierćfinale).
Jako lekkoatleta reprezentował kluby Sokół Żory (1920-1928), Sokół Bydgoszcz (1928-1929), Policyjny Klub Sportowy Katowice (1930) i Stadion Chorzów (1931-1938).
Osiągnięcia trenerskie
Będąc jeszcze czynnym zawodnikiem rozpoczął pracę jako trener szermierki w klubie Baildon Katowice. W 1956 uzyskał uprawnienia trenera 1. klasy, a w 1970 klasy mistrzowskiej. Współpracownik trenera kadry narodowej szablistów Janosa Keveya. Był przewodniczącym Rady Trenerów Polskiego Związku Szermierczego w latach 1964-1968. Trenował kadrę narodową szermierzy Maroka (1971-1973). Był także sędzią szermierczym.
↑Mistrzostwa Polski w szermierce ww Wrocławiu w 1948 rozgrywane były w obsadzie międzynarodowej. Turniej szablistów wygrał WęgierPál Kovács, a Sobik zajął w nim 2. miejsce.
Bibliografia
Jakub Hostyński: Szermierze śląscy na olimpiadzie w Berlinie. W: Kalendarzyk Policji województwa śląskiego 1937. Józef Jeziorski (red.). Katowice: Nakładem „Samopomocy” Policji Województwa Śląskiego, 1937.
HenrykH.KurzyńskiHenrykH., StefanS.PietkiewiczStefanS., MarianM.RynkowskiMarianM., Od Adamczaka do Zasłony, Warszawa: Polski Związek Lekkiej Atletyki, 2004, ISBN 83-913663-9-1, OCLC749691581. Brak numerów stron w książce