Jarosław Bratkiewicz

Jarosław Bratkiewicz

Jarosław Bratkiewicz (2013)
Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1955 Warszawa
Ambasador RP na Łotwie
Okres	od 1997 do 2001
Poprzednik	Jarosław Lindenberg
Następca	Tadeusz Fiszbach
Odznaczenia

Zobacz teksty Jarosława Bratkiewicza w Wikiźródłach

Jarosław Tadeusz Bratkiewicz (ur. 3 grudnia 1955 w Warszawie) – polski politolog i dyplomata, rosjoznawca, w latach 1997–2001 ambasador RP na Łotwie.

Życiorys

Ukończył studia w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych^[1] (1980)^[2]. W 1986 doktoryzował się na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego^[2] (według innego źródła w PAN)^[3]. W 1994 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie rozprawy zatytułowanej Tradycjonalizm. Kolektywizm. Despotyzm^[4].

W czasie studiów działał w Socjalistycznym Związku Studentów Polskich oraz Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej^[5]. Od 1980 do 1982 pracował w Związku Młodzieży Socjalistycznej^[2]. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej^[5]. W latach 80. działał w NSZZ „Solidarność” i wydawnictwie Krąg (1986–1989)^[2]. Był pracownikiem naukowym Polskiej Akademii Nauk – początkowo w Instytucie Krajów Socjalistycznych PAN, później w Zakładzie Krajów Pozaeuropejskich^[5] (1982–1991). Od 1991 do 1992 pracował jako specjalista w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. W 1992 został zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 1997 objął urząd ambasadora RP w Republice Łotewskiej (sprawował go do 2001). Po powrocie do kraju był m.in. wicedyrektorem Departamentu Strategii i Planowania Polityki Zagranicznej, dyrektorem Departamentu Wschodniego MSZ (od grudnia 2007) i dyrektorem politycznym MSZ (od listopada 2010^[6] do 2015^[3]). W 2008 napisał wewnątrzministerialną analizę, która według Witolda Waszczykowskiego miała być podstawą prorosyjskiego zwrotu w polskiej polityce zagranicznej^[7]. 1 października 2021 zakończył pracę w MSZ^[8].

Był też nauczycielem akademickim w Prywatnej Wyższej Szkole Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie^[9] oraz w Katedrze Europeistyki Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie^[10].

Mówi w języku angielskim i rosyjskim^[2]. Jest badaczem i znawcą problematyki rosyjskiej, ze szczególnym uwzględnieniem nacjonalizmu i modernizacji po 1991. W latach 80. i 90. publikował prace z dziedziny rosjoznawstwa.

Życie prywatne

Żonaty z Łotyszką, ma córkę^[11][2].

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w służbie zagranicznej, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i działalności dyplomatycznej” (2011)^[12][13]
• Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd, Łotwa (2002)^[14]

Publikacje

Publikacje książkowe

• Współczesny stan badań nad „azjatycką” formacją społeczną, Zakład Krajów Pozaeuropejskich PAN, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, ISBN 83-04-02874-3.
• Teoria przedkapitalistycznej formacji społecznej w kulturach orientalnych : interpretacja badań i polemik, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1989, ISBN 83-04-03005-5.
• Wielkoruski szowinizm: w świetle teorii kontynuacji (wyd. drugie, poprawione i poszerzone), Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 1991, ISBN 83-85479-06-6.
• Tradycjonalizm, kolektywizm, despotyzm : kontynuacyjne ujęcie ewolucji historyczno-politycznej (ze szczególnym uwzględnieniem Rosji), Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 1991, ISBN 83-85479-01-5.
• Rosyjscy nacjonaliści w latach 1992–1996: od detradycjonalizacji do retradycjonalizacji, Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 1998, ISBN 83-86759-25-9.
• Zapętlenia modernizacji: szkice o samopostrzeganiu i autoidentyfikacji w interakcjach tradycji i nowoczesności: (przypadek Rosji i nie tylko), Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN, 2007, ISBN 978-83-60580-07-3.
• Eurazjatyzm na wspak : polscy tradycjonaliści przeglądają się w zwierciadle Eurazji i udają, że to nie oni, Kraków: Universitas, 2021, ISBN 978-83-242-3683-1.

Tłumaczenia

• Richard Pipes: Rosja carów. Jarosław Bratkiewicz (tłum.), Paweł Wieczorkiewicz (uzup.). Warszawa: Krąg, 1990, s. 327. OCLC 749306982.

Przypisy

1. PiotrP. Zaremba PiotrP., LuizaL. Zalewska LuizaL., Radek-plakietka, czyli kariera Sikorskiego, dziennik.pl, 21 września 2008 [zarchiwizowane 2010-02-10] .
2. JānisJ. Ūdris JānisJ., Akreditācijā – Polijas un Latvijas jaunie vēstnieki [online], vestnesis.lv, 8 stycznia 1997 [dostęp 2021-06-10]  (łot.).
3. Eurazjatyzm na wspak. Polscy tradycjonaliści przeglądają się w zwierciadle Eurazji i udają, że to nie oni [online], TaniaKsiazka.pl [dostęp 2023-04-18] .
4. Dr hab. Jarosław Bratkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-04-18] .
5. SławomirS. Cenckiewicz SławomirS., Jarosław Bratkiewicz, ojciec resetu z Rosją. Cichy urzędnik, podwładny Sikorskiego [online], Portal i.pl, 28 października 2022 [dostęp 2023-04-18] .
6. Jarosław Bratkiewicz, Otwórz Książkę [zarchiwizowane 2019-12-29] .
7. ElwiraE. Krzyżanowska ElwiraE., AgataA. Jabłońska-Andrzejczuk AgataA., MSZ ujawniło notatkę z 2008 r. Waszczykowski: To był początek zwrotu rządu Tuska ku polityce prorosyjskiej, gazetaprawna.pl, 23 stycznia 2017 [zarchiwizowane 2021-10-01] .
8. JarosławJ. Bratkiewicz JarosławJ., Czystka w MSZ. Wyrzucony dyplomata w ostrych słowach demaskuje istotę polityki zagranicznej PiS [online], wyborcza.pl, 3 października 2021 [dostęp 2023-04-18] .
9. Zasłużeni wykładowcy [online], pwsbia.edu.pl [dostęp 2020-04-08] .
10. Pracownicy, uksw.edu.pl [zarchiwizowane 2021-06-10] .
11. JarosławJ. Bratkiewicz JarosławJ., Ryga wkradła się do mojego serca [online], przegladbaltycki.pl, 20 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-22] .
12. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2012 r. poz. 337).
13. Ordery i odznaczenia z okazji Dnia Służby Zagranicznej [online], prezydent.pl, 16 listopada 2011 [dostęp 2012-09-24] .
14. Par apbalvošanu ar Triju Zvaigžņu ordeni un ordeņa Goda zīmēm [online], likumi.lv, 12 kwietnia 2002 [dostęp 2021-06-10]  (łot.).

Bibliografia

• Jarosław Bratkiewicz, Instytut Studiów Politycznych PAN [zarchiwizowane 2013-05-04] .
• Dr hab. Jarosław Bratkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-09-24] .

Linki zewnętrzne

• Bratkiewicz, Jarosław [online], Katalog Biblioteki Narodowej [dostęp 2012-09-24] .

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000116697111
• VIAF: 71807490
• LCCN: n88215628
• GND: 170608735
• SUDOC: 24397969X
• NKC: mub20211097699
• CiNii: DA15413412
• PLWABN: 9810684870505606
• NUKAT: n96005784
• LIH: LNB:BYQl;=Bu

Identyfikatory zewnętrzne:

• identyfikator osoby w serwisie „Nauka Polska”: 49514
• Ludzie Nauki: Jr3SXBcr6z9