PROFILBARU.COM

latviešu valoda
Obszar	Łotwa i inne, głównie USA, Kanada, Rosja
Liczba mówiących	1,5 miliona
Pismo/alfabet	łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
	Języki indoeuropejskie; Języki bałtosłowiańskie; Języki bałtyckie; Języki wschodniobałtyckie; Język łotewski;
Status oficjalny
język urzędowy	Łotwa; jeden z urzędowych w Unii Europejskiej
Organ regulujący	Centrum Języka Państwowego
Kody języka
ISO 639-1	lv
ISO 639-2	lav
ISO 639-3	lav
IETF	lv
Glottolog	latv1249
Ethnologue	lav
GOST 7.75–97	лаш 385
WALS	lat
SIL	LAT
	Występowanie
	; Deklarowane użycie języka łotewskiego według regionów i miast Łotwy.
W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Wikipedia w języku łotewskim
	Słownik języka łotewskiego; w Wikisłowniku
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język łotewski (łot. latviešu valoda) – język z grupy języków bałtyckich, którym posługuje się w sumie ok. 2 mln osób, głównie na Łotwie.

Informacje ogólne

Język łotewski należy wraz z litewskim do grupy wschodniej języków bałtyckich, stanowiących podgrupę w rodzinie języków indoeuropejskich. Obydwa języki zachowały stosunkowo dużą liczbę archaicznych cech prajęzyka, zwłaszcza w zakresie morfologii imiennej, aczkolwiek zarówno fonologia, jak i morfologia czasownika wykazują w stosunku do prajęzyka pewne innowacje. W przeciwieństwie do języka litewskiego łotewski znajdował się pod silnym wpływem języków germańskich, ugrofińskich oraz słowiańskich, czego efektem są stosunkowo liczne innowacje gramatyczne i leksykalne nieobecne w litewskim. Dlatego też przydatność łotewskiego do badań porównawczych nad językami indoeuropejskimi i rekonstrukcji języka praindoeuropejskiego jest mniejsza niż konserwującego wiele archaicznych cech języka litewskiego. Pewne archaiczne cechy języka łotewskiego (głównie leksyka, lecz nie tylko) występują zwłaszcza w tradycyjnych pieśniach ludowych (tzw. dainach) oraz w poezji ludowej.

Słownictwo łotewskie wykazuje wiele zapożyczeń z niemieckiego, szwedzkiego i rosyjskiego. Współcześnie obserwowany jest rosnący wpływ angielskiego.

Od wczesnego średniowiecza aż do XIX wieku język łotewski był pod bardzo silnym wpływem języka niemieckiego z uwagi na setki lat niemieckiego panowania na terenie Łotwy oraz tego, że nawet w późniejszych czasach wyższą klasę społeczeństwa na Łotwie stanowili Niemcy.

Po odzyskaniu niepodległości w 1991 r. władze Łotwy ustanowiły język łotewski jedynym językiem urzędowym w tym kraju i prowadzą kampanię na rzecz jego upowszechnienia wśród mniejszości narodowych (przede wszystkim Rosjan preferujących język rosyjski).

Pierwszy artykuł Deklaracji Praw Człowieka w języku łotewskim^[1]:

„Visi cilvēki piedzimst brīvi un vienlīdzīgi savā cieņā un tiesībās. Viņiem ir saprāts un sirdsapziņa, un viņiem citam pret citu jāizturas brālības garā.”

Stara ortografia

Stara ortografia bazowała na ortografii języka niemieckiego i nie reprezentowała zbyt dobrze wymowy języka łotewskiego. Na początku teksty pisane były używane przez duchownych niemieckich w ich pracy z Łotyszami. Zasady pisowni były wówczas chaotyczne, np. występowało 12 wariantów zapisu głoski „Š”. W 1631 roku duchowny Georgs (Juris) Mancelis podjął starania mające na celu usystematyzowanie pisowni. Tak powstały pierwsze systematyczne zasady pisowni języka łotewskiego. Stara ortografia była używana do XX wieku, gdy powoli zastępowano ją ortografią nowoczesną.

Porównanie odmian łotewskiej ortografii

Na przykładzie modlitwy „Ojcze nasz” w różnych stylach języka łotewskiego:

Pierwsza ortografia (Cosmographia Universalis)	Stara ortografia	Nowa ortografia	Styl używany w internecie
Muuſze Thews exkan tho Debbes	Muhſu Tehvs debbeſîs	Mūsu tēvs debesīs	Muusu teevs debesiis
Sweetyttz thope totws waerdtcz	Swehtits lai top taws wahrds	Svētīts lai top tavs vārds	Sveetiits lai top tavs vaards
Enaka mums touwe walſtibe.	Lai nahk tawa walſtiba	Lai nāk tava valstība	Lai naak tava valstiiba
Tows praetcz noteſe	Taws prahts kai noteek	Tavs prāts lai notiek	Tavs praats lai notiek
ka exkan Debbes tha arridtczan wuerſſon ſemmes	kà debbeſîs tà arirdſan zemes wirsû	kā debesīs, tā arī virs zemes	kaa debesiis taa arii virs zemes
Muſze beniſke mayſe bobe mums ſdjoben.	Muhsu deeniſchtu maizi dod mums ſchodeen	Mūsu dienišķo maizi dod mums šodien	Muusu dienishkjo maizi dod mums shodien
Vnbe pammet mums muſſe parrabe	Un pametti mums muhſu parradus [później parahdus]	Un piedod mums mūsu parādus	Un piedod mums muusu paraadus
ka mehs pammettam muſſims parabenekims	kà arri mehs pamettam ſaweem parrahdneekeem	kā arī mēs piedodam saviem parādniekiem	kaa arii mees piedodam saviem paraadniekiem
Vnbe nhe wedde mums exkan kaerbenaſchenne	Un ne eeweddi muhs eekſch kahrdinaſchanas	Un neieved mūs kārdināšanā	Un neieved muus kaardinaashanaa
Seth atpeſthmums no to loune	bet atpeſti muhs no ta launa [później łauna]	bet atpestī mūs no ļauna	bet atpestii muus no ljauna
Aefto thouwa gir ta walſtibe	Jo tew peederr ta walſtiba	Jo tev pieder valstība	Jo tev pieder valstiiba.
vnbe tas ſpeez vnb tas Goobtcz tur muſſige	un tas ſpehks un tas gods muhſchigi [później muhzigi]	spēks un gods mūžīgi	speeks un gods muuzhiigi
Amen	Amen	Āmen	Aamen

Dialekty

Podział dialektów łotewskich: kolor niebieski – dialekt liwoński; kolor zielony – dialekt środkowy; kolor żółty – dialekt łatgalski

Wyróżnia się trzy główne dialekty języka łotewskiego:
1. Dialekt liwoński (łot. lībiskais dialekts) – występuje na terenach przyległych do Zatoki Ryskiej.
2. Dialekt środkowy (vidus dialekts) – występuje w centrum kraju; na dialekcie tym oparty jest współczesny łotewski język literacki.
3. Dialekt łatgalski, zwany też górnołotewskim (augšzemnieku dialekts) – występuje we wschodnich częściach kraju bezpośrednio sąsiadujących ze słowiańskim obszarem językowym^[2]^[3]^[4].

Wśród powyższych dialektów wyróżnić można także szereg gwar. Dialekt liwoński obejmuje gwary tamijskie^[5] (występujące na terenie Kurlandii) oraz gwary inflanckie (występujące w zachodniej Liwonii). W ramach dialektu środkowego wyróżnia się z kolei: gwary środkowe (na terenie Liwonii, nad rzeką Gaują), gwary zemgalskie (w basenie Lelupy, na terenie Semigalii) oraz gwary kurońskie (w południowej Kurlandii, w górnym biegu rzeki Windawy).

Gramatyka

W języku łotewskim wyróżnia się dwa rodzaje: męski i żeński. Wykładnikami formalnymi rodzaju są końcówki^[6].

Rodzaj	Końcówka	Przykłady
męski	-s	tēvs – ojciec, galds – stół
	-š (zdrobnienia)	tētiņš – tatuś, aliņš – piwko
	-is	brālis – brat, skapis – szafa
	-us	medus – miód, ledus – lód
żeński	-a	māsa – siostra, istaba – pokój
	-e	māte – matka, puķe – kwiatek
	-s	nakts – noc, sirds – serce

Rzeczowniki odmieniane są, podobnie jak w języku polskim, przez siedem przypadków^[7] (choć niektórzy autorzy nie wyodrębniają narzędnika, który w liczbie pojedynczej jest zbieżny z biernikiem, a w liczbie mnogiej z celownikiem).

Z kilkoma wyjątkami akcent pada na pierwszą sylabę^[8].

Pisownia i alfabet

Język łotewski jest zapisywany przy pomocy zmodyfikowanego alfabetu łacińskiego. Nie są używane litery q, w, x, y, występują w nim natomiast litery ā, č, ē, ģ, ī, ķ, ļ, ņ, š, ū, ž. W dialekcie łatgalskim dodatkowo występuje litera ö.

Ortografia w dużym zakresie ma charakter fonetyczny i odzwierciedla wymowę poszczególnych wyrazów.

Alfabet łotewski:

Ē

K

P

Ž

ē

k

p

ž

Język łotewski w Polsce

W roku 2022 było w Polsce aktywnych siedmioro tłumaczy przysięgłych języka łotewskiego^[9]. Naukę języka łotewskiego w Polsce oferuje UAM^[10], a także Uniwersytet Warszawski (jednakże tu językiem przewodnim jest litewski)^[11].

Zobacz też

Łotewska Wikipedia

Przypisy

↑ Vispārējā cilvēktiesību deklarācija. ohchr.org. [dostęp 2015-07-18]. (łot.).
↑ Podział dialektów za: W. Smoczyński, Język łotewski, [w:] Języki indoeuropejskie, red. L. Bednarczuk, t. II, Warszawa 1988, s. 879.
↑ Teodors Zeiferts: Latviešu valoda – Dialekti. [w:] Latviešu rakstniecības vēsture [on-line]. korpuss.lv. [dostęp 2015-04-02]. (łot.).
↑ Dialekti. valoda.lv. [dostęp 2015-04-02]. (łot.).
↑ Stosowane jest też określenie gwary tamskie.
↑ А. Паэглэ: Самоучитель латышского языка. Рига: Вапп, 1946, s. 22. (ros.).
↑ А. Паэглэ: Самоучитель латышского языка. Рига: Вапп, 1946, s. 23–26. (ros.).
↑ А. Паэглэ: Самоучитель латышского языка. Рига: Вапп, 1946, s. 12. (ros.).
↑ Lista tłumaczy przysięgłych – język łotewski. bip.ms.gov.pl. [dostęp 2022-08-21]. (pol.).
↑ filologia, specjalność bałtologia – filologia łotewska. amu.edu.pl. [dostęp 2022-08-21].
↑ Filologia bałtycka. polon.uw.edu.pl. [dostęp 2022-08-21].