Urodził się w londyńskim East Finchley, w London Borough of Barnet, jako najmłodsze dziecko w rodzinie restauratora Jacka Panosa (właśc. Kyriacos Panajotu[5]), greckiego imigranta urodzonego na Cyprze[6], oraz tancerki Lesley Angold (z domu Harrison; 1937–1997)[7] będącą w połowie Angielką po ojcu (George James Harrison) i Żydówką ze strony matki (Daisy Angold)[8]. Pochodził z zamożnej rodziny[9]. Dorastał ze starszymi siostrami: Yodą (ur. 1962) i Melanią (1960–2019[10])[11]. Matka została pochowana na Highgate Cemetery[12].
Większość dzieciństwa spędził w Kingsbury[13] w północno-zachodnim Londynie, gdzie uczęszczał do Kingsbury High School. Gdy był nastolatkiem, jego rodzina przeniosła się do Radlett w Hertfordshire[14]. Tam uczęszczał do Bushey Meads School w sąsiednim mieście Watford, gdzie zaprzyjaźnił się z Andrew Ridgeleyem[15]. Obaj mieli podobne ambicje zrobienia kariery muzycznej[16]. Był zafascynowany twórczością Queen, Davida Bowiego, Eltona Johna, The Beatles i Led Zeppelin, poza tym nagrywał audycje Top 40 z listami muzycznych przebojów[17]. Dorabiał, występując na stacji londyńskiego metra (z gitarzystą Davidem Mortimerem) oraz roznosząc gazety i myjąc samochody (z Andrew Ridgeleyem)[18].
Kariera muzyczna
Działalność w zespole Wham!
W 1979 śpiewał w zespole The Executive, który założył z Andrew Ridgeleyem, przyjacielem ze szkoły Bushey Meads[19]. Dzięki występom z zespołem nabrał pewności siebie, zaczął także wierzyć w swój talent wokalny[20]. Po rozpadzie grupy imał się różnych zajęć, m.in. sprzątał w restauracji ojca „The Angus Pride”, był magazynierem w British Home Stores, pracował na budowie oraz był bileterem w kinie „Empire Cinema” i didżejem w restauracji „Bel Air”[21].
W 1981 wraz z Ridgeleyem założył zespół Wham!, w którym był głównym wokalistą, kompozytorem, a także okazjonalnie instrumentalistą i producentem[22]. W 1982 nawiązali współpracę z niezależną wytwórnią Innervision Records[23]. Pod szyldem firmy wydali swój debiutancki singel „Wham Rap! (Enjoy What You Do)”, po którego premierze Michael zaczął posługiwać się anglojęzycznym pseudonimem artystycznym[24]. W tym samym roku Wham! wystąpili w programie telewizyjnym Top Of The Pops, podczas którego wykonali piosenkę „Young Guns (Go For It!)”. Występ ten uważany jest za jeden z najlepszych w historii zespołu, jak również całego programu. 9 lipca 1983 nakładem Innervision Records wydali debiutancki album studyjny pt. Fantastic[25], który przez początkowe dwa tygodnie po wydaniu znajdował się na pierwszym miejscu brytyjskiej listy najlepiej sprzedających się płyt[26].
Po sukcesie pierwszej płyty zespół rozwiązał umowę z Innervision[27]. W listopadzie 1984 duet wydał nakładem wytwórni Epic Records album pt. Make It Big, którymi promowali przebojami: „Wake Me Up Before You Go-Go”, „Freedom” i „Careless Whisper”[28]. Ostatni z singli firmowany był tylko nazwiskiem Michaela, co było podyktowane planami rozpoczęcia solowej kariery przez piosenkarza[29]. W tym samym roku napisał i wydał, utrzymaną w świątecznych klimatach, piosenkę „Last Christmas”, która dotarła do drugiego miejsca brytyjskiej listy przebojów[30]. Pierwsze miejsce zajął wtedy, również świąteczny, utwór „Do They Know It’s Christmas?”, stworzony przez charytatywny projekt Band Aid, w którego współtworzenie był zaangażowany m.in. Michael[31]. Utwór „Last Christmas” stał się przebojem i doczekał się coverów[32].
W grudniu 1984 rozpoczął międzynarodową trasę koncertową The Big Tour z Wham!, która obejmowała występy w Wielkiej Brytanii, USA i Japonii[33]. Duet odbył także 10-dniową wizytę w Chinach w kwietniu 1985, dzięki czemu stał się pierwszym zachodnim zespołem popowym, któremu udało się wystąpić w Państwie Środka[34]. Miesiąc wcześniej Michael zdobył dwie Ivor Novello Awards w kategoriach: Utwór najczęściej obecny na antenie radiowej (za „Careless Whisper”) oraz Kompozytor i tekściarz roku, ponadto był nominowany do zdobycia statuetki za najlepszą piosenkę („Wake Me Up Before You Go-Go”)[35]. W maju 1985 wystąpił w Apollo Theatre w Nowym Jorku podczas koncertu Motown Returns to Apollo, na którym zaśpiewał utwory: „Love’s in Need of Love Today” w duecie ze Stevie Wonderem i „Careless Whisper” z Smokeyem Robinsonem[36]. W lipcu wystąpił podczas koncertu charytatywnego Live Aid na Stadionie Wembley, na którym zaśpiewał utwór „Don’t Let the Sun Go Down on Me” w duecie z Eltonem Johnem[37]. W lipcu i sierpniu odbył z Wham! trasę koncertową po USA pod nazwą Whamamerica![38]. W tym okresie zmienił wizerunek – zaczął nosić obcisłe dżinsy, wydekoltowane t-shirty i skórzane kurtki oraz zapuścił kilkudniowy zarost[39].
Wiosną 1986 Michael i Ridgeley ogłosili zakończenie działalności Wham!, a głównym z powodów rozpadu zespołu były ambicje Michaela, który pragnął tworzyć muzykę dla bardziej wymagającej publiczności. Zespół przestał istnieć po wydaniu albumu kompilacyjnego (The Final) i studyjnego (Music from the Edge of Heaven) oraz zagraniu 28 czerwca 1986 pożegnalnego koncertu The Final na Stadionie Wembley, który przyciągnął 72 tys. widzów[40].
Kariera solowa
Solową karierę rozpoczął od wydania przeboju „I Knew You Were Waiting” w duecie z Arethą Franklin. Następnie zaszokował publiczność piosenką i teledyskiem „I Want Your Sex”, promującym jego pierwszy solowy album pt. Faith z 1987. Rozgłośnie radiowe zakazały emitowania utworu przed godziną 22:00, ale to nie przeszkodziło, aby stał się on przebojem. W teledysku wystąpiła Kathy Jeung, ówczesna partnerka wokalisty. Płytą Faith Michael całkowicie zerwał z wizerunkiem uśmiechniętego chłopca z zespołu Wham! – pojawił się na okładce z dwudniowym zarostem i w skórzanej kurtce[41]. Album promował również singlami „Father Figure”, „Kissing a Fool” oraz tytułowym „Faith”[42]. Za płytę odebrał wiele nagród muzycznych, m.in. American Music Award i nagrodę Grammy, otrzymał też nagrodę Ivor Novello Award dla najlepszego kompozytora.
George Michael w roku 1985.
W 1988 wyruszył w światową trasę koncertową, a w następnym roku wsparł wokalnie Ridgeleya w utworze „Red Dress” z jego solowej płyty pt. Son of Albert[43]. W 1990 wydał album pt. Listen Without Prejudice Vol. 1, który promował singlem „Freedom! ’90”. Teledysk wzbudził sensację, ponieważ nie występował w nim sam artysta, lecz znane modelki. W tym wideoklipie niszczone są kurtka, gitara i szafa grająca, znaki firmowe Michaela z teledysku „Faith”. W 1991 odebrał kolejną nagrodę Grammy (za „Freedom! ’90”) i rozpoczął trasę koncertową pod nazwą Cover to Cover.
W 1991 wystąpił w duecie z Ridgeleym na festiwalu Rock in Rio[44]. Podczas koncertu poznał projektanta Anselmo Feleppę, gdy orientacja seksualna Michaela była wówczas tajemnicą dla opinii publicznej, ale również dla rodziny piosenkarza[45]. Michael później wielokrotnie podkreślał, że za czasów związku z Anselmo był najszczęśliwszy w całym swoim życiu, a późniejsza strata ukochanego odcisnęła znaczące piętno na późniejszym jego życiu.
W 1992 wydał singel „Too Funky” i wziął udział w koncercie The Freddie Mercury Tribute Concert, który miał na celu oddanie hołdu Freddiemu Mercuremu, zmarłemu pół roku wcześniej frontmanowi grupy Queen[46]. Podczas koncertu wykonał piosenki: „’39”, „Somebody to Love” i „These Are the Days of Our Lives”. Po ciepłym odbiorze występu wokalisty przez fanów grupy zaproponowano Michaelowi przejęcie roli lidera zespołu Queen, jednak ten nie przyjął propozycji z uwagi na chęć kontynuowania solowej kariery.
W październiku 1992 rozpoczął spór sądowy o wolność artystyczną ze swoją wytwórnią Sony Music, jednak w 1994 przegrał proces z wytwórnią. W tym czasie życiowy partner wokalisty odkrył, że jest nosicielem wirusa HIV i w 1993 umarł na udar mózgu, pozostawiając Michaela w żałobie, w trakcie procesu sądowego, niebędącego w stanie pisać[47].
W 1996 powrócił do muzyki i wydał jazzowy album pt. Older. Ponownie zmienił wizerunek: nosił bardzo krótkie włosy i brodę. Teksty na płycie wyraźnie odnosił się do Anselmo, ich związku i bólu artysty po jego stracie, choć z drugiej strony odmawiał wyraźnej odpowiedzi na to, jaka jest jego orientacja seksualna i kim jest Anselmo, któremu dedykował płytę. Związał się z Amerykaninem Kenny Gossem. Older nie przyniósł tournée. Michael wziął udział w projekcie MTV Unplugged, który według fanów i jego samego jest jednym z najlepszych, jeśli nie najlepszym koncertem, jaki zagrał. Był to również wyjątkowy koncert ze względów osobistych – był to ostatni występ Michaela, który oglądała jego matka Leslie Panayiotou, która w lutym 1997 zmarła na raka skóry.
W 1998 został aresztowany w Los Angeles za „czyny lubieżne” w toalecie w Will Rogers Memorial Park w Beverly Hills. Wywołało to światowy skandal, w obliczu którego otwarcie ujawnił, że jest gejem podczas programu w CNN. Kilka miesięcy później wydał singel „Outside”, który był ironiczną odpowiedzią na kontrowersje. „Outside” i „A Moment with You”, żartobliwy utwór dedykowany policjantowi, który go aresztował, ukazały się na dwupłytowym albumie pt. Ladies & Gentleman, będącym zbiorem największych przebojów tanecznych i ballad Michaela.
George Michael podczas koncertu w Antwerpii, listopad 2006
Kolejne lata spędził w studiu, pracując nad kolejnym albumem. W tym czasie ukazały się zaledwie trzy single. Pierwszym z nich był duet z Whitney Houston „If I Told You That”, wydany w czerwcu 2000. W marcu 2002 wydał singel „Freeek!”, który ze względu na swój mocno erotyzujący tekst i wideoklip (jeden z najdroższych w historii popu) wywołał wiele kontrowersji. Utwór. raczej niezrozumiany przez krytykę, miał być satyrą na współczesną, przepełnioną seksem kulturę, szczególnie telewizyjną, oraz internet. W tym samym roku Michael zaangażował się w kontrowersyjną dysputę na temat udziału Wielkiej Brytanii w wojnie w Iraku. W lipcu wypuścił singel „Shoot the Dog”, w którym sparodiował brytyjskiego premiera Tony’ego Blaira i ówczesnego prezydenta USA, George’a W. Busha. Muzyk był często zapraszany do programów telewizyjnych, gdzie próbował przekonać opinię publiczną o bezsensowności tej wojny. Tę misję kontynuował w 2003, wykonując cover piosenki „The Grave” w Top of the Pops oraz śpiewając podczas rozdania nagród MTV w duecie z Ms. Dynamite swój stary przebój „Faith” ze zmienionym, antywojennym tekstem.
W 2004 wydał autorski album studyjny pt. Patience. 1 marca ukazał się w sprzedaży singel promujący płytę, „Amazing”. Płyta pełna jest osobistych piosenek, będących zapisem przeżyć i przemyśleń artysty, jak również utworów będących komentarzem do bolączek współczesnego świata. W utworze „My Mother Had a Brother” odniósł się do historii rodzinnej: brat matki popełnił samobójstwo w ciągu 24 godzin po narodzinach Michaela; prawdopodobną przyczyną był homoseksualizm nieakceptowany przez społeczeństwo w latach 50., a decyzja została podjęta po narodzinach Michaela tak, aby nie zaszkodzić ciąży siostry. Jednocześnie artysta ogłosił, że po wydaniu następnego albumu ma zamiar wycofać się z show-businessu i publikować swoje utwory w sieci, udostępniając je fanom za darmo lub za dobrowolny datek na cele charytatywne. Fani na całym świecie przyjęli płytę entuzjastycznie. W USA, głównie za sprawą wywiadu w Oprah Winfrey Show, album został okrzyknięty wielkim comebackiem Michaela. Również w swojej ojczyźnie artysta został doceniony – w kwietniu został uhonorowany przez Akademię Radiową jako najczęściej słuchany artysta w Wielkiej Brytanii.
26 października 2011 odwołał występ w londyńskim Royal Albert Hall z powodu infekcji wirusowej. 21 listopada 2011 w szpitalu w Wiedniu skarżył się na bóle w klatce piersiowej przy hotelu dwie godziny przed jego występem Symphonica Tour. Do 1 grudnia był na oddziale intensywnej opieki medycznej z powodu zapalenia płuc. Stan ten doprowadził do odwołania i odroczenia pozostałych występów w 2011, które zostały zaplanowane głównie w Wielkiej Brytanii[48].
Zmarł 25 grudnia 2016 w swojej posiadłości w Goring-on-Thames w hrabstwie Oxfordshire, w wieku 53 lat. Oficjalnymi przyczynami śmierci były kardiomiopatia rozstrzeniowa z zapaleniem mięśnia sercowego oraz stłuszczenie wątroby[49], jednak niejasne okoliczności śmierci wywołują liczne teorie spiskowe wśród fanów George'a Michaela[50]. Jego życiowy partner Fadi Fawaz w dniu śmierci George'a Michaela spędził noc w samochodzie zaparkowanym przed jego posiadłością, co było jedną z przyczyn spekulacji o przyczynach śmierci artysty.
Dokładnie trzy lata po śmierci George'a Michaela zmarła jego najstarsza siostra Melania[53].
Życie prywatne
Spotykał się m.in. ze szkolną koleżanką Helen Tye (stała się inspiracją do tekstu przeboju „Careless Whisper”[54]), aktorką Patricią Fernandez (1984), aktorką Brooke Shields (1985) i makijażystką Kathy Jeung (1987–1989)[55], z którą wystąpił w teledysku „I Want Your Sex” (1987). W latach 1991–1993 związany był z pochodzącym z Brazylii projektantem mody Anselmo Feleppą[56][57], którego poznał w 1991 na koncercie rockowym w Rio de Janeiro. Po sześciu miesiącach trwania ich związku Feleppa odkrył, że ma HIV. W 1993 został sparaliżowany w wyniku udaru mózgu, a kilka miesięcy później zmarł. Michael pogrążył się w żałobie[47]. Po śmierci partnera napisał utwór „Jesus to a Child”, który jest hołdem dla Feleppy[58], podobnie jak album Older (1996).
W latach 1996–2009 partnerem Michaela był Kenny Goss, przedsiębiorca przemysłu sportowego oraz kolekcjoner sztuki. Przyczyną rozstania pary były coraz częstsze problemy Michaela z narkotykami i konflikty z prawem[59].
W 1998 ujawnił publicznie, że jest gejem[47][60][61][62]. Wcześniej nie mówił publicznie o swojej orientacji w obawie przed załamaniem kariery[63]. W 2006 brytyjski tabloid „News of the World” opublikował zdjęcia wokalisty w londyńskim parku Hampstead Heath (popularnym miejscu schadzek gejów) i sugerował, że Michael był tam w celu anonimowego seksu[64].
W 2011 związał się z Fadi Fawazem, znanym jako gejowski model porno Isaac Mazar[65][66][67].
W 1998 został aresztowany w Los Angeles za „czyny lubieżne” w toalecie w Will Rogers Memorial Park w Beverly Hills.
Był wielokrotnie aresztowany przez policję za posiadanie narkotyków[69][70]. 24 sierpnia 2010 przyznał się do prowadzenia pojazdu pod wpływem narkotyków przed sądem w Highbury w Londynie[71], a 14 września 2010 przez ten sam sąd został skazany na karę ośmiu tygodni pozbawienia wolności[72].
.jpeg)
.jpg)
