Gąsienicowa Turnia (słow. Gąsienicova turnia , niem. Gąsienica-Turm , węg. Gąsienica-torony [1] ) – niewybitne, skaliste wzniesienie we wschodniej grani Świnicy w Tatrach Wysokich . Ma cztery wierzchołki o wysokościach w kierunku od zachodu na wschód: 2266 m, 2279 m, 2279 m, 2276 m[2] (Wielka encyklopedia tatrzańska podaje 2280 m[1] ). Od sąsiedniej Niebieskiej Turni oddziela je Niebieska Przełączka Wyżnia (2253 m), a od Świnicy Gąsienicowa Przełączka (2260 m), Świnicka Kopa (2298 m) i Świnicka Szczerbina Wyżnia (2295 m)[2] .
Nazwa pochodzi od Doliny Gąsienicowej , nad którą się wznosi. Północne stoki Gąsienicowej Turni opadają do Mylnej Kotlinki w najwyższym piętrze tej doliny, zaś południowe do polodowcowego kotła Dolinki pod Kołem (górne piętro Doliny Pięciu Stawów Polskich ). Górna część tych stoków, zarówno z południowej, jak i północnej strony, to strome ściany , w których znajdują się drogi wspinaczkowe . Stokami południowymi, sporo poniżej wierzchołków, prowadzi czerwony szlak turystyczny z Kasprowego Wierchu na Zawrat . Powyżej szlaku, w pobliżu wierzchołków, znajdują się dwie niewielkie jaskinie: Świnicka Koleba i Świnicka Koleba Niżnia [3] .
Latem pierwszymi znanymi zdobywcami byli Stefania Wieniewska (później Klemensiewiczowa) z Zygmuntem Klemensiewiczem i Romanem Kordysem 1 sierpnia 1907 roku. Zimą pierwszego wejścia dokonali Mariusz Zaruski , Henryk Bednarski , Jerzy Cybulski , Józef Lesiecki , Stefan Mazurkiewicz i Stanisław Zdyb 3 marca 1910 roku[3] .
Z rzadkich roślin na Gąsienicowej Turni występuje ukwap karpacki – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to na niewielu stanowiskach[4] .
Widok z Gładkiej Przełęczy
Przypisy
↑ a b Zofia Z. Radwańska-Paryska Zofia Z. , Witold Henryk W.H. Paryski Witold Henryk W.H. , Wielka encyklopedia tatrzańska , Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1 . Brak numerów stron w książce
↑ a b Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000 , Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8 . Brak numerów stron w książce
↑ a b Witold Henryk W.H. Paryski Witold Henryk W.H. , Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Liliowe – Mały Kościelec , t. 1, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951 . Brak numerów stron w książce
↑ Zbigniew Z. Mirek Zbigniew Z. , Halina H. Piękoś-Mirek Halina H. , Czerwona księga Karpat Polskich , Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6 . Brak numerów stron w książce