Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
Półuncjałę z V-VIII w. charakteryzowało nowatorskie wykształcenie się różnic między wysokością liter. Wydłużenia górne i dolne spowodowały przejście od pisma dwu- do czteroliniowego. W tym kroju pisma występują elementy majuskuł jak w uncjałach, ale i łacińskiej kursywy zestawione w nowy sposób. Daje to początek dalszego rozwoju pisma antycznego majuskulnego do pisma minuskulnego. Litera S występuje w dwóch odmianach — majuskulnej oraz minuskulnej w postaci ſ.
Minuskuła karolińska z IX-XIII opierała się na piśmie półuncjałowym, a miała dla całej Europy Zachodniej epokowe znaczenie. Krój liter jest dostosowany do systemu czteroliniowego. Małe s występuje jedynie w postaci ſ.
Małe s pojawia się później, najpierw podniesione ponad linię pisma na końcu wyrazów, potem pod koniec XI w. w linii pisma. W środku wyrazów s spotyka się od XII w.
W Niemczech do 1941 roku stosowano powszechnie w druku pismo gotyckie, a jako odręczne tzw. Sütterlin. Rozróżnienie między s a ſ było tu obowiązkowe.
W tekstach polskichſ spotyka się do pierwszej połowy XIX w., por. np. pierwsze wydanie słownika Lindego z lat 1807–1814.
Tekst polski z 1599 roku pochodzący z polskiego tłumaczenia Biblii. Obok zastosowania ſ i s (np. łáſkáwie i czás) dostrzegamy też liczne ligatury, np. ß (ſz), dz, cz. (Znak ʒ należy traktować jak wariant allograficzny litery z). Te na początku tekstu to przykład dostosowania odstępu między znakami do ich kształtu — kerning.
Z powodu podobieństwa ſ do f w wielu krojach czcionki, stosunkowo często spotyka się błędy w odczytaniu tej litery lub błędy typograficzne wynikłe z zamiany ſ na f lub odwrotnie.
Współczesne zastosowanie
Symbol całki∫ powstał jako wydłużona litera ſ.
Gottfried Wilhelm von Leibniz oparł symbol całki na łacińskim słowie summa (suma), które pisał ſumma.
Sporadycznie spotyka się użycie ſ do celów dekoracyjnych w niektórych krajach stosujących alfabet łaciński (choć raczej nie w Polsce).
