„Casabianca” zamówiony został w ramach programu rozbudowy floty francuskiej z 1930 roku[1][2]. Projekt (o sygnaturze M6[3]) był ulepszeniem pierwszych powojennych francuskich oceanicznych okrętów podwodnych – typu Requin[1]. Poprawie uległa krytykowana w poprzednim typie zbyt mała prędkość osiągana na powierzchni oraz manewrowość[1][4]. Okręty typu Redoutable miały duży zasięg i silne uzbrojenie; wadą była ciasnota wnętrza, która powodowała trudności w dostępie do zapasów prowiantu i amunicji[4]. Konstruktorem okrętów był inż. Jean-Jacques Roquebert[4]. „Casabianca” należał do 3. serii jednostek, które otrzymały silniki Diesla o większej mocy, dzięki czemu osiągały one na powierzchni prędkość 20 węzłów[3][5].
„Casabianca” zbudowany został w stoczni Ateliers et Chantiers de la Loire w Nantes[3][5][a]. Stępkę okrętu położono 28 lipca 1931 roku[6], a zwodowany został 2 lutego 1935 roku[5][2].
Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torpedkalibru 550 mm: cztery na dziobie i jeden potrójny zewnętrzny aparat torpedowy. Prócz tego za kioskiem znajdował się jeden podwójny dwukalibrowy (550 lub 400 mm) aparat torpedowy[3][4]. Na pokładzie było miejsce na 13 torped, w tym 11 kalibru 550 mm i dwie kalibru 400 mm[3][4]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kalibru 100 mm L/45 M1925 oraz zdwojone stanowisko wielkokalibrowych karabinów maszynowych Hotchkiss kalibru 13,2 mm L/76[3][4]. Jednostka wyposażona też była w hydrofony[3].
Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 57 podoficerów i marynarzy[2][5][f].
Służba
„Casabianca” wszedł do służby w Marine nationale 1 stycznia 1937 roku[6]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q183[3]. W momencie wybuchu II wojny światowej okręt pełnił służbę na Atlantyku, będąc jednostką flagową 2. dywizjonu 4. eskadry okrętów podwodnych w Breście (w skład którego wchodziły siostrzane okręty „Achille”, „Pasteur” i „Sfax”)[11]. Dowódcą okrętu był w tym okresie kmdr ppor. F.M. Carre[11]. Od 22 września do 3 listopada okręty 2. dywizjonu patrolowały rejon przylądka Ortegal w poszukiwaniu niemieckich statków handlowych zmierzających do hiszpańskich portów[12]. 4 listopada nowym dowódcą jednostki został mianowany kmdr ppor. R.L.B. Sacaze[11]. W dniach 14–25 listopada „Casabianca”, „Achille”, „Sfax” i „Pasteur” eskortowały krążownik pomocniczy „Quercy” na trasie z Brestu do Halifaxu[13]. Pomiędzy 5 a 16 grudnia „Casabianca” i „Sfax” wraz z brytyjskim pancernikiem HMS „Revenge” eskortowały w centralnej części Atlantyku konwój HX-11, który 18 grudnia dopłynął do Liverpoolu[14]. Po opuszczeniu konwoju w pobliżu Lizard Point oba okręty podwodne w eskorcie awiza „Commandant Rivière” dotarły 17 grudnia do Brestu[14].
17 kwietnia 1940 roku wszystkie jednostki 2. dywizjonu okrętów podwodnych („Achille”, „Pasteur”, „Casabianca” i „Sfax”) udały się do Harwich, by wspomóc Brytyjczyków w kampanii norweskiej (dowództwo okrętu sprawował nadal kmdr ppor. R.L.B. Sacaze)[15][16]. 18 kwietnia okręt przepłynął do Dundee, skąd 21 kwietnia wyszedł na patrol w rejon Karmsund i Selbjornfjord (nieopodal Bergen)[16]. Na kolejny patrol jednostkę wysłano w okolice Lindesnes, z którego powróciła do bazy 1 maja[16][17]. 14 maja nieopodal Vest-Agder okręt wykrył wrogi konwój, jednak ze względu na zbyt dużą odległość nie zdołał go zaatakować[18]. 4 czerwca 1940 roku „Casabianca” i pozostałe francuskie okręty podwodne uczestniczące w kampanii norweskiej wraz z okrętem-bazą „Jules Verne” opuściły Dundee i powróciły do Brestu, eskortowane przez brytyjskie niszczyciele HMS „Bedouin” i HMS „Ashanti”[19].
W czerwcu 1940 roku „Casabianca” nadal wchodził w skład 2. dywizjonu 4. eskadry okrętów podwodnych w Breście, a jego dowódcą był kmdr ppor. R.L.B. Sacaze (okręt znajdował się w remoncie)[20]. 18 czerwca, wobec zbliżania się wojsk niemieckich do portu w Breście, „Casabianca” ewakuowała się do Casablanki (razem z okrętami podwodnymi „Méduse”, „Sfax”, „Persée”, „Poncelet”, „Ajax”, „Circé”, „Thétis”, „Calypso”, „La Sibylle”, „Amazone”, „Antiope”, „Orphée” i „Amphitrite”)[21]. Po zawarciu zawieszenia broni między Francją a Niemcami okręt znalazł się pod kontrolą rządu Vichy. W dniach 8-14 kwietnia 1941 roku jednostka – wraz z wieloma innymi francuskimi okrętami stacjonującymi w Dakarze – wzięła udział w poszukiwaniach francuskiego parowca „Fort de France” (4279 BRT), który podczas rejsu z Martyniki do Dakaru został przechwycony przez brytyjski krążownik pomocniczy HMS „Bulolo” i po obsadzeniu załogą pryzową skierowany w kierunku Gibraltaru[22]. Statek został odnaleziony 12 kwietnia przez krążownik „Primauguet” i niszczyciel „Albatros”, po czym doprowadzony do Casablanki[22].
W momencie ataku Niemców na Tulon 27 listopada 1942 roku okręt, pod dowództwem kmdra ppor. Jeana L’Herminiera, cumował w basenie Maurillon[23]. Jednostka uniknęła samozatopienia, przerywając sieci przeciwtorpedowe i uciekając jako pierwsza z portu do zdobytego przez Aliantów Algieru[23][24]. W grudniu 1942 roku „Casabianca” weszła w skład marynarki Wolnych Francuzów[3][25]. 11 marca 1943 roku „Casabianca” zatopiła włoski statek „Principessa Mafalda” (458 BRT)[26][27]. We wrześniu i październiku 1943 roku jednostka wraz z innymi okrętami francuskimi wzięła udział w zdobyciu Korsyki[28][29]. W nocy z 10 na 11 oraz z 12 na 13 września okręt wysadził nieopodal Ajaccio dwie grupy francuskich komandosów, przewiezionych z Algieru[30][31]. 22 grudnia nieopodal Tulonu dowodzony przez kpt. mar. Belleta okręt zatopił w ataku torpedowym niemiecki ścigacz okrętów podwodnychUJ-6076[32][33]. Sześć dni później w tym samym rejonie załoga jednostki odniosła kolejny sukces, skutecznie torpedując statek handlowy „Chisone” o pojemności 6168 BRT, a następnie unikając bomb głębinowych zrzuconych w kontrataku przez ścigacz UJ-2202[33][34]. W kwietniu 1944 roku okręt operował w zachodniej części Morza Śródziemnego[35]. 22 maja „Casabianca”, nadal dowodzona przez kpt. mar. Belleta, wysadziła grupę francuskich agentów nieopodal Barcelony[36]. 9 czerwca nieopodal Île du Levant okręt zatopił kolejny niemiecki pomocniczy ścigacz okrętów podwodnych – UJ-6079[37].
W latach 1944–1945 okręt poddano modernizacji, w wyniku której zamiast zdwojonych wkm kal. 13,2 mm zamontowano dwa pojedyncze działka przeciwlotnicze Oerlikon kal. 20 mm, zainstalowano radary oraz sonar[3]. Remontu dokonano w USA, w stoczni Philadelphia Naval Shipyard w Filadelfii[6]. Po zakończonym remoncie, via Azory jednostka 30 marca 1945 roku dotarła do Casablanki[6]. W 1945 roku numer burtowy jednostki zmieniono na S03[3].
Jednostka została sprzedana w celu złomowania 12 lutego 1952 roku, po 15 latach eksploatacji[5][6].
↑Fontenoy 2007 ↓, s. 187 podaje, że okręt posiadał cztery silniki Diesla, zaś według McMurtrie 1937 ↓, s. 206 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 okręt posiadał dodatkowo pomocniczy silnik Diesla o mocy 750 KM.
↑Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75 podaje, że łączna moc silników elektrycznych wynosiła 1000 KM.
↑McMurtrie 1937 ↓, s. 206 podaje, że prędkość na powierzchni wynosiła 18 węzłów, zaś według Lipiński 1999 ↓, s. 539 okręt osiągał na powierzchni 19,5 węzła.
Emile Chaline: Historique des Forces navales françaises libres: 4 août 1943-7 mai 1945. France: Marine nationale, 1990.
Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
Maciej Franz: Burza nad Morzem Śródziemnym. Gdy Włochów już w tej wojnie nie było. T. 5. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-7889-492-6.
Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).