Niezdolność francuskiego przemysłu lotniczego do wyprodukowania ciężkiego samolotu bombowego o żądanych charakterystykach użytkowych zmusiło dowództwo Aéronautique Militaire do wprowadzenia do służby bombowców włoskiej firmy Caproni, budowanych we Francji na licencji w wytwórni REP(inne języki)[1]. W międzyczasie francuscy konstruktorzy podjęli prace nad rodzimymi projektami ciężkich bombowców nocnych z trzyosobową załogą o wojskowym oznaczeniu BN3[1]. Według tej specyfikacji w wytwórni Blériot Aéronautique(inne języki) inż. Touillet zaprojektował czterosilnikowy bombowiec nocny Blériot 73, bazując na konstrukcji dziennego samolotu bombowego Blériot 71[1].
Zachowano ogólny układ poprzednika z centralnie zgrupowanymi czterema silnikami (po dwa na górnym i na dolnym płacie), jednak podobny do łodzi latającejkadłub w przeciwieństwie do Blériota 71 nie znajdował się pomiędzy skrzydłami, lecz poniżej (dolny płat przymocowany był do jego grzbietu)[2]. Nieznacznie powiększone zostały wymiary płatowca, a do jego napędu użyto mocniejszych silników widlastychHispano-Suiza 8Fb o mocy 220 kW (300 KM) każdy[2]. Usterzenie zaprojektowano identycznie jak w Blériocie 67: tworzyły je podwójne stery wysokości i trzy stery kierunku[3]. Podwozie główne składało się z czterokołowych wózków umieszczonych pod każdym z dolnych silników; taki układ pozwolił na efektywne rozłożenie masy samolotu[3]. Cechą charakterystyczną podwozia było też przednie koło, które zapobiegało przechylaniu się samolotu (częsty problem podczas lądowania nocą)[3]. Lotki były wyważone, co znacznie ułatwiało sterowanie samolotem[3]. Bomby miały być umieszczone na pionowych stojakach zamontowanych na dolnych skrzydłach i bokach kadłuba[3].
Prototyp Blériota 73 został oblatany w lipcu 1918 roku na lotnisku w Buc, lecz podczas podchodzenia do lądowania w wyniku podmuchu wiatru doszło do wypadku, w którym zginął pilot doświadczalny o nazwisku Poullet[3]. Po naprawie samolotu kontynuowano testy do stycznia 1920 roku, jednak z powodu zakończenia działań wojennych maszyna nie została skierowana do produkcji seryjnej[3].
James J. Davilla, Arthur M. Soltan: French Aircraft of the First World War. Stratford, Connecticut: Flying Machines Press, 1997. ISBN 0-9637110-4-0. (ang.).
