Na początku 1916 roku Aéronautique Militaire ogłosiło konkurs na ciężki bombowiec strategiczny zdolny do atakowania niemieckich miast[1]. W założeniach konkursu określono, że samolot powinien nie tylko dysponować odpowiednio dużym zasięgiem (600 km) i udźwigiem, ale też osiągać prędkość 140 km/h na wysokości 2000 metrów oraz mieć uzbrojenie strzeleckie zapewniające skuteczną obronę przed wrogimi myśliwcami[2]. W odpowiedzi na wymagania konkursowe główny konstruktor wytwórni Blériot Aéronautique(inne języki)Louis Blériot zaprojektował czterosilnikowy bombowiec Blériot 67, który jednak nie był udany i nie trafił do produkcji seryjnej[3].
Fiasko konstrukcji Blériota 67 zmusiło Louisa Blériota do przeprojektowania bombowca z pomocą inżyniera o nazwisku Touillet[4]. Zachowano ogólny układ poprzednika: kadłub umiejscowiony pomiędzy dwoma skrzydłami, na których znajdowały się centralnie zgrupowane silniki (dwa na górnym i dwa na dolnym płacie)[4]. Znacznie powiększone zostały wymiary płatowca, a do jego napędu użyto silników widlastychHispano-Suiza 8B o mocy 162 kW (220 KM) każdy[4]. Identycznie jak w Blériocie 67 zaprojektowano usterzenie, składające się z podwójnych sterów wysokości i trzech sterów kierunku (później zrezygnowano ze środkowego steru kierunku i prototyp otrzymał dwie płetwy sterowe)[4].
Prototyp bombowca o oznaczeniu Blériot 71 został poważnie uszkodzony 15 maja 1918 roku na lotnisku Vélizy-Villacoublay(inne języki), podczas awaryjnego lądowania samolotu Breguet 14B1[4]. W wyniku zderzenia złamany został kadłub bombowca i prawdopodobnie nigdy go już nie naprawiono, gdyż do produkcji seryjnej trafiły konkurencyjne samoloty Farman F.50 i Caudron C.23[4].
James J. Davilla, Arthur M. Soltan: French Aircraft of the First World War. Stratford, Connecticut: Flying Machines Press, 1997. ISBN 0-9637110-4-0. (ang.).
