Bitwa pod Miechowem – jedno ze starć powstania styczniowego, do którego doszło 17 lutego 1863 pod Miechowem w Małopolsce.
Przebieg bitwy
Oddział polski pod dowództwem płk Apolinarego Kurowskiego w sile ok. 2 500[1] ludzi, w ramach opanowania trójkąta granicznego między zaborami, zaatakował Miechów licząc na zaskoczenie i słabość Rosjan. Ci jednak przewidzieli (lub ktoś zdradził) działania Polaków, więc wzmocnili w przeddzień załogę i przygotowali się do obrony. Początkowo powstańcy odnieśli sukces, po uderzeniu żuawów śmierci na cmentarz. Użycie jednak polskiej kawalerii w wąskich uliczkach spowodowało wysokie straty, szczególnie z powodu prowadzonego przez rosyjskich żołnierzy gęstego ognia z broni palnej. Bitwa zakończyła się paniką i klęską atakujących, którzy w większości poszli w rozsypkę. Oddział Kurowskiego przestał istnieć.
Według danych rosyjskich zginęło 200 powstańców. Po bitwie Rosjanie dobijali rannych lub wrzucali razem z zabitymi do dołu z wapnem. W ramach represji wywołano pożar miasta, którego nie pozwolono gasić.
W bitwie wziął udział kosynier, uczeń szkół krakowskich - Feliks Gniazdowski. Był on autorem Opisu wyprawy pod Miechów, który został skonfiskowany przez Rosjan 29 stycznia 1864 w Krakowie. Późniejsze losy tego rękopisu, jak i autora nie są znane[2]. Dokładny przebieg zdarzeń i kompletny spis poległych w bitwie podał Edward Webersfeld[3].
Galeria
Zobacz też
Przypisy
- ↑ ok. 1800; Mała Encyklopedia Wojskowa
- ↑ Jan Staszel, Materiały do wykazu uczestników Bitwy Miechowskiej, w: Rocznik Biblioteki Polskiej Akademii Nauk w Krakowie, rok XV, 1969, PAN/Ossolineum, s.231
- ↑ Edward Webersfeld, Bitwa w Miechowie, "Kurier Lwowski" 1913, nr 80-92 (cykl)
Literatura
Linki zewnętrzne
- Jerzy Kowalczyk (1938 - 2015): Miechów.