384 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

384 Dywizja Piechoty
384. Infanterie-Division
	Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1942, 1943
Rozformowanie	1943, 1944
	Działania zbrojne
	II wojna światowa bitwa stalingradzka;
	Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota

384 Dywizja Piechoty (niem. 384. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w walkach na terytorium Związku Radzieckiego. Zniszczona pod Stalingradem.

Sformowana na poligonie Königsbrück na mocy rozkazu z 10 stycznia 1942 roku, w 18. fali mobilizacyjnej w IV Okręgu Wojskowym. Dywizja została skierowana w kwietniu 1942 r. na front wschodni w ramach Grupy Armii Południe. Walczyła o Charków, Izium i Stalingrad, gdzie została zniszczona w styczniu 1943 razem z całą 6 Armią^[1].

Jednostkę odbudowano pod koniec 1943 w okupowanej Francji na bazie ocalałego sztabu i skierowano ponownie na front wschodni, gdzie walczyła na łuku Dniepru i o Krzywy Róg. Jesienią 1944 została okrążona w rejonie Kiszyniowa i rozbita. Jej niedobitków przejęły 76 i 15 Dywizja Piechoty operujące na Węgrzech.

Dowódcy dywizji

gen. mjr/gen.por. Kurt Hoffman 10 I 1942 – 13 II 1942;
gen. por. Eccard Freiherr von Gablanz 13 II 1942 – 16 I 1943;
płk Hans Dörr 16 I 1943 – 31 I 1943;
gen. por. Hans de Salengre – Drabbe IV 1943 – 28 VII 1944;
gen. por. Drabisch-Wachter VII 1944 – 1944.

Struktura organizacyjna

Skład w styczniu 1942:

534., 535. i 536. pułk piechoty, 384. pułk artylerii, 384. batalion pionierów, 384. oddział przeciwpancerny, 384. oddział łączności;

Skład w czerwcu 1942:

534., 535. i 536. pułk piechoty, 384. pułk artylerii, 384. batalion pionierów, 384. oddział rozpoznawczy, 384. oddział przeciwpancerny, 384. oddział łączności, 384. polowy batalion zapasowy;

Skład w marcu 1943:

534., 535. i 536. pułk grenadierów, 384. pułk artylerii, 384. batalion pionierów, 384. oddział rozpoznawczy, 384. oddział przeciwpancerny, 384. oddział łączności, 384. polowy batalion zapasowy;

Skład w grudniu 1943:

534., 535. i 536. pułk grenadierów, 384. pułk artylerii, 384. batalion pionierów, 384. batalion fizylierów, 384. oddział przeciwpancerny, 384. oddział łączności, 384. polowy batalion zapasowy;

Znaki używane przez 384 DP

Nr 1.
Nr 2.
Nr 3.

Przypisy

↑ Piekałkiewicz 1995 ↓, s. 465.

Bibliografia

Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0
Samuel W. Mitcham jr.: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Dywizje strzeleckie i lekkie. Ordre de Bataille. Warszawa: Belona S.A., 2010. ISBN 978-83-11-11655-9.
Janusz Piekałkiewicz: Stalingrad. Anatomia bitwy. Warszawa: 1995. ISBN 83-86510-42-0.

[CITEREFPiekałkiewicz1995465-1] Piekałkiewicz 1995 ↓, s. 465.

[1]