28 Dywizja Piechoty(niem.28. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę i ataku na Związek Radziecki.
Sformowanie i szlak bojowy
Sformowana na mocy rozkazu 1 października 1935 roku, miejsce stacjonowania sztabu Wrocław. Stacjonowała w VIII Okręgu Wojskowym. Przekształcona 1 grudnia 1941 w 28 Dywizję Piechoty Lekkiej (28. leichte Infanterie-Division). Od 1 lipca 1942 r. 28 Dywizja Strzelców (28. Jäger-Division).
Zmobilizowana w sierpniu 1939 roku i przetransportowana nad granice z Polską w rejon Plichowic. W pierwszych dniach agresji na Polskę jednostka nie przełamała w walce granicznych fortyfikacji w rejonie Mikołowa mimo przeważającej siły. Po wydaniu rozkazu przez naczelne dowództwo sił RP o odwrocie, dywizja rozpoczęła walki pościgowe w stronę Dunajca i Nidy następnie prowadziła pościg w kierunku Sanu. Ostatnie walki dywizja toczyła w trakcie bitwy pod Tomaszowem Lubelskim m.in. nad Tanwią, Narolem i Krasnobrodem. Po zakończeniu kampanii ochraniała linię demarkacyjną i pod koniec października została przetransportowana na zachód w rejon Euskirchen. W okresie dziwnej wojny ochraniała Wał Zachodni w obszarze Akwizgranu.
Po rozpoczęciu działań w maju 1940 roku, dywizja po przełamaniu fortyfikacji w południowej Belgii zdobyła po zaciętych walkach Twierdzę Maubeuge. W ostatnich dniach maja walczyła nad Skaldą. W czerwcu 1940 roku walczyła o przejście Sekwany i później prowadziła walki pościgowe przez Loarę, którą przeszła pod Amboise. Po zawieszeniu broni dywizja w okresie od końca czerwca 1940 roku do pierwszych dni czerwca 1941 roku pełniła służbę ochronną i okupacyjną we wschodniej i północnej Francji oraz w Belgii, później przetransportowana i skoncentrowana w rejonie Suwałk.
W pierwszych dniach ataku na ZSRR wchodziła w skład VIII Korpusu Armijnego z 9 Armii[2], przełamała graniczne fortyfikacje i uczestniczyła w bitwie o Grodno, następnie prowadziła walki w stronę Dźwiny. W bitwie smoleńskiej toczyła walki nad Wopem. W październiku 1941 roku uczestniczyła w podwójnej bitwie okrążającej pomiędzy Briańskiem a Wiaźmą. W wyniku poniesionych strat została pod koniec października wycofana na tyły i na początku listopada przetransportowana koleją do okupowanej Francji. Tam na przełomie listopada i grudnia dokonano przeformowania w 28. Lekką Dywizję Piechoty.
28 Dywizja Strzelecka została rozbita na przełomie marca i kwietnia 1945 roku w bitwie o Heiligenbeil. Kiedy skapitulowała, liczyła mniej niż 1000 żołnierzy.
gen. por. Siegfried Verhein (24 kwietnia – 17 kwietnia? 1945).
Struktura organizacyjna
Skład w sierpniu 1939
7 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I i III batalionu – Świdnica, II batalionu – Strzegom, rezerwowego batalionu – Jawor;
49 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I, II i III batalionu – Wrocław, rezerwowego batalionu – Wołów;
83 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, II i III batalionu – Jelenia Góra, I batalionu – Trutnov, rezerwowego batalionu – Jawor;
28 pułk artylerii: miejsce postoju sztabu, I, II dywizjonu – Świdnica, III dywizjonu – Jelenia Góra;
I dywizjon 64. pułku artylerii ciężkiej: miejsce postoju – Oława;
28 batalion pionierów: miejsce postoju – Brzeg;
28 oddział przeciwpancerny: miejsce postoju – Wrocław;
28 oddział łączności: miejsce postoju – Wrocław;
28 oddział obserwacyjny: miejsce postoju – Wrocław;
Skład w styczniu 1940
7, 49 i 83 pułk piechoty, 28 pułk artylerii, 28 batalion pionierów, 28 oddział rozpoznawczy, 28 oddział przeciwpancerny, 28 oddział łączności, 28 polowy batalion zapasowy;
