W latach 1949–1955 studiował architekturę na Akademii Sztuk Pięknych w Porto. Pracował w biurze swego profesora, Fernanda Távory, a w 1958, po wygraniu konkursu na pawilon herbaciany, założył własne biuro.
Kariera
W latach 1966–1969 był asystentem na uczelni w Porto. Na początku lat 70. Siza zajmował się projektowaniem domów, ale po sukcesie rewolucji Goździków – obaleniu dyktatury Marcelo Caetano i przejęciu władzy przez socjalistów – zaangażował się w program budownictwa społecznego. W miejscowości Evora powstało Quinta da Malagueira, czyli osiedle domów dla biedoty. Zamiast wielopiętrowej i gęstej zabudowy, Siza zaproponował kilkadziesiąt niewielkich budynków, połączonych brukowanymi uliczkami. Wodę i prąd elektryczny rozprowadzono po osiedlu, wykorzystując historyczny akwedukt, powstały jeszcze w czasach rzymskich[3]. Od 1976 jest profesorem na katedrze budownictwa. Ponadto Siza wykładał gościnnie na Politechnice Federalnej w Lozannie, Uniwersytecie Pensylwańskim, Akademii Los Andes w Bogocie oraz na Harvardzie. Poza Nagrodą Prince of Wales in Urban Design i Nagrodą Pritzkera otrzymał Nagrodę Miesa van der Rohe (1988) oraz doktoraty honoris causa Uniwersytetu w Walencji (1992) i Politechniki Federalnej w Lozannie (1993).
Architektura Sizy jest uwrażliwiona na otoczenie, mimo silnego uproszczenia form poprzez wykorzystanie światła, faktury i wszelkich wrażeń zmysłowych uzyskuje niezwykłe napięcie. Choć początkowe dzieła miały charakter modernistyczny, Siza zawsze dystansował się od rewolucyjnego podejścia do architektury i urbanistyki, a przywiązanie do idei socjalnych wyrażał w udoskonalaniu istniejących miast. Z biegiem czasu architektura Sizy zbliżyła się do postmodernizmu.
Główne dzieła
pawilon herbaciany i restauracja Boa Nova w Leça da Palmeira, 1958–1963
