Kazuyo Sejima

Kazuyo Sejima
	; Kazuyo Sejima
Data i miejsce urodzenia	29 października 1956 ; prefektura Ibaraki w Japonii
Narodowość	japońska
Dziedzina sztuki	Architektura
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Budynek mieszkalny Kitagata według projektu SANAA

Kazuyo Sejima (jap. 妹島和世 Sejima Kazuyo; ur. 29 października 1956^[1], w miejscowości Hitachi, w prefekturze Ibaraki, w Japonii) – japońska architekt.

Po ukończeniu studiów na Japońskim Uniwersytecie Kobiecym (Nihon Joshi Daigaku; ang. Japan Women's University) i pracy w biurze Toyoo Itō w Tokio, w 1987 roku założyła przedsiębiorstwo Kazuyo Sejima and Associates, a w 1995 roku przedsiębiorstwo SANAA (Sejima and Nishizawa and Associates) z siedzibą w Tokio, razem ze swoim pracownikiem Ryūe Nishizawa. Sejima jest gościnnym wykładowcą na Uniwersytecie Keiō.

Sejima tworzy swoje projekty w stylu modernistycznym. Lubi stosować takie materiały jak szkło, metal czy marmur. Często w swoich projektach używa sześcianów i kwadratów, umieszczając je w przeróżnych konfiguracjach. Lubuje się także w stosowaniu wielkich okien.

Japonka i jej firma znana jest głównie z projektów budynków publicznych, choć zajmuje się także projektowaniem domów czy raczej osiedli wielorodzinnych^[2].

Sejima została wybrana dyrektorem architektonicznego sektora na Biennale w Wenecji, gdzie była kuratorem 12th Annual International Architecture Exhibition w 2010 roku. Jest ona pierwszą kobietą wybraną na to stanowisko. W 2010 roku została laureatką Nagrody Pritzkera, razem z Ryūe Nishizawa.

W marcu 2019 roku rozpoczął obsługę pasażerów nowy pociąg o nazwie „Laview” linii Seibu, zaprojektowany przez zespół kierowany przez Kazuyo Sejimę^[3].

Projekty

Studio Multimedialne – 1995–1996 Gifu, Japonia
N Muzeum (1995–1997) Wakayama, Japonia
O Muzeum (1995–1999) Nagano, Japonia
S House (1995–1996) Okayama, Japonia
M House (1996–1997) Tokio, Japonia
K Office Building (1996–1997) Ibaraki, Japonia
Koga Park Café (1997–1998) Ibaraki, Japonia
Centrum Welfare (1997) Kanagawa, Japonia
Muzeum Sztuki Współczesnej (niezrealizowany) (1997–1999) Sydney, Australia
Kampus Illinois Institute of Technology (niezrealizowany) – 1998 – Chicago, Illinois
Muzeum Sztuki Współczesnej XXI wieku, Kanazawa(1999–2004) Ishikawa, Japonia
Prada Beauty Store (2000) Arezzo, Włochy
Instalacja Japońskiego Pawilonu na Biennale w Wenecji (2000) Wenecja, Włochy
Sklep Dior Omotesando (2001–2003) Tokio, Japonia
Szklany Pawilon w Toledo Museum of Art (2001–2006) Toledo, Ohio
Nowe Muzeum Mercedes-Benz (niezrealizowany) (2002) Stuttgart, Niemcy
Extension to the Rietberg Museum (niezrealizowany) (2002) Zurych, Szwajcaria
Sklep Issey Miyake Naoki Takizawy (2003) Tokio, Japonia
Szkoła Projektowania Zollverein (2003–2006) Essen, Niemcy
Terminal Promowy Naoshima (2003–2006) Kagawa, Japonia
Nowe Muzeum Sztuki Współczesnej Nowego Jorku (2003–2007) Nowy Jork
Biurowiec Novartis (2003–) Bazylea, Szwajcaria
Dom CIPEA (China International Practical Exhibition of Architecture) (2004) Nankin, Chiny
Pawilon Serpentine Gallery (2009) Londyn, Wielka Brytania
Centrum Edukacyjne Rolex na the École Polytechnique Fédérale de Lausanne – 2004 do 2010 – Lozanna, Szwajcaria
Nowy pociąg o nazwie „Laview” dla Kolei Seibu (Seibu Tetsudō)^[3]^[4], Japonia, 2018