Lionor casou en 1299, cando tiña uns dez anos de idade, co nobre siciliano Filipe de Toucy, futuro príncipe titular de Antioquía (título herdado da súa nai, Lucía de Antioquía), e futuro señor de Terza (herdado do seu pai Narjot de Toucy). O seu matrimonio foi anulado o 17 de xaneiro de 1300 por bula do papa Bonifacio VIII, pola pouca idade da noiva (ademais de que estaban emparentados e non pediran dispensa ao papa para casaren).[3]
O pai de Lionor e o seu futuro novo esposo estiveron implicados na guerra polo predominio no Mediterráneo e, especialmente, en Sicilia e no Mezzogiornoitaliano. O matrimonio foi parte dun esforzo diplomático para estabelecer relacións pacíficas entre aragoneses e anxevinos que levaría á paz de Caltabellotta (19 de agosto de 1302).
Esta paz dividiu o vello Reino de Sicilia nunha porción insular e outra peninsular. A illa, camada Reino de Trinacria (ou Regnum Siciliae ultra farum), pasou a Frederico, que xa a estaba gobernándoa, como dote de Lionor, até a morte do rei, despois da cal a illa debería pasar de novo aos Anjou,[10] e o sur da Península Itálica, chamado na época Reino de Sicilia (ou Regnum Siciliae citra farum) —coñecido pola historiografía moderna Reino de Nápoles— quedou en poder de Carlos II, que xa o estivera gobernando. Así, a paz era un recoñecemento formal dun incómodo statu quo.
Frederico III asignou á súa consorte Lionor a chamada Camera Reginale. Esta Cámara real costituíu un verdadeiro e propio dote, adminisrado por un gobernador e a disposición da raíña, formada polos territorios das cidades de Paternò, Siracusa, Lentini, Avola, Mineo, Vizzini, Castiglione, Francavilla e a illa de Pantelleria. A Cámara real perdurou até 1537.[12]
En 1329, para agradecer á Virxe pasar sen perigo unha erupción do Etna, fixo construír en Catania unha grande igrexa dedicada a San Francisco.
No ano 1343, despois da morte do rei Frederico III, a raíña Lionor de Anjou trasladouse a Messina acompañada polo seu familiar, o cabaleiro Antonino Natoli,[13] ao que lle conferiu os seus feudos.[14] Ela retirouse nos territorios da súa Camera reginale, prefirindo sobre todo Belpasso, ao pé do Etna, onde incluso hoxe en día existe a Cisterna della Regina, que a tradición di que foi construída por orde dela.
Lionor faleceu o 9 de agosto de 1343 no convento de San Nicola l'Arena, cerca de Nicolosi (Catania). Posteriormente os seus restos foron levados a Catania onde repousan na igrexa de San Francisco, onde unha placa a recorda.
↑ 2,02,1Naquela época o Reino de Sicilia debido aos coflitos entre os axevinos (franceses) e os sicilianos partidarios dos aragoneses, estaba dividido en dous reinos, cuxos titulares autodenominábanse reis de Sicilia, polo que para distinguir ambos os reinos utilízanse na historiografía os termos "Reino de Nápoles" ou Regnum Siciliae citra farum, para o peninsular, e "Reino de Sicilia", "Reino de Trinacria" ou Regnum Siciliae ultra farum, para o insular. Véxase Reino de Sicilia.
↑Carlos II de Anjou era fillo de Carlos I de Anjou, irmán do rei de Francia Lois IX (San Lois), e de Beatriz de Provenza, última filla do conde da Provenza, Ramón Berenguer IV e de Beatriz de Savoia.
↑Costanza II de Sicilia, ou Costanza de Hohenstaufen, aínda que chamada de Sicilia, non debe confundirse con Costanza de Hauteville, tamén chamada de Sicilia, bisavoa de Costanza de Hohenstaufen.
