احمد آرام در ۷ فروردین ۱۲۸۱ (۱۸ ذیحجهٔ ۱۳۱۹) برابر با ۲۸ مارس ۱۹۰۲ در محلهٔ چالهمیدانتهران زاده شد. پس از پایان تحصیلات متوسطه از دارالفنون، در سال ۱۳۰۴ به تدریس فیزیک و شیمی پرداخت. او متوجه شد که درس‌های تجربی به‌صورت نظری و بدون فعالیت آزمایشگاهی تدریس می‌شود. او به ابتکار جدیدی دست زد و کتابی با عنوان هدیهٔ سال نو «مجموعه تجربیات فیزیکی و شیمیایی» منتشر کرد. «هدیۀ سال نو» نخستین کتاب آموزشی در کارهای آزمایشگاهی شامل آزمایش‌های فیزیک و شیمی است که آرام آن را در بهمن سال ۱۳۰۴ تألیف کرده‌است. احمد آرام سپس به رشتهٔ حقوق روی آورد ولی پس از چندی آن را رها کرد و به پزشکی تمایل یافت، ولی این یک نیز چندان پایبندش نکرد و سال آخر پزشکی، آن را نیز رها کرد و به فعالیت‌های فرهنگی و ترجمه روی آورد. وی به‌همراه دکتر نصیری از بنیان‌گذاران تألیف کتاب‌های درسی در ایران است و مدتی در سمت معاون وزیر آموزش‌وپرورش در دههٔ ۲۰ خورشیدی فعالیت داشته است.
احمد آرام یکی از نخستین مؤلفان کتاب‌های درسی و آموزشی بود که هم به‌تنهایی و هم با کمک دیگران کتاب‌های فیزیک و شیمی دبیرستان را تألیف کرد. از روی علاقه‌ای که به امیرکبیر داشت نام مجموعه‌ای از کتاب‌های خود را به نام «مجموعهٔ امیر» نام‌گذاری کرد. احمد آرام تا حدود سال ۱۳۳۰ نزدیک به چهل جلد کتاب درسی و آموزشی نوشت.
احمد آرام یکی از پرکارترین مترجمان معاصر است که بیش از یک‌صد‌وچهل اثر از زبان‌های انگلیسی فرانسه و عربی ترجمه کرده است. وی در ترجمۀ کتاب‌ها دقت می‌کرد تا معادل‌های فارسی مناسب برای واژه‌های خارجی بیابد و از اصطلاحات و واژه‌های فرنگی استفاده نکند. خود وی دراین‌باره می‌گوید:
«من در زمینهٔ طب کتابی ترجمه کرده‌ام که حدود ۱۲۰۰ صفحه دارد. در این کتاب سعی کرده‌ام حتی یک کلمهٔ فرنگی نیاورم. البته کار بسیار مشکلی است، ولی من این کار را انجام دادم.»
مرگ
احمد آرام روز ۱۴ فروردین ۱۳۷۷ برابر با ۳ آوریل ۱۹۹۸ در ایالات متحدهٔ آمریکا بدرودِ حیات گفت و از دنیا رفت[۳] و طی مراسمی در روز ۲۲ فروردین و پس از انتقال به تهران تدفین شد. وی در سال ۱۳۸۲ به‌عنوان یکی از چهره‌های ماندگار برگزیده شد.
