Тры колеры: Чырвоны

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Тры колеры (значэнні).
Тры колеры: ЧырвоныM:
фр.: Trois couleurs: Rouge
Постар фільма
Жанр драматычны фільм[3][4][…], рамантычны фільм[3][4][…], фільм-містэрыя[d][3] і артхаус
Рэжысёр
Прадзюсар
Сцэнарыст
У галоўных
ролях
Аператар
Кампазітар
Кінакампанія France 3[d] і Canal+
Працягласць 99 ± 0 хв.
Зборы 3 600 996 $[9] і 3 581 969 $[9]
Краіна
Мова французская
Год 12 мая 1994, 8 верасня 1994[1], 1994, 18 мая 1994[2], 27 мая 1994[2], 14 верасня 1994[2] і 23 лістапада 1994[2]
Папярэдні фільм «Тры колеры: Белы»
IMDb ID 0111495

«Тры ко́леры: Чырво́ны» (фр.: Trois Couleurs: Rouge) — мастацкі фільм 1994 года польскага кінарэжысёра і сцэнарыста Кшыштафа Кеслёўскага, апошні фільм рэжысёра. Суаўтарам сцэнарыя выступіў Кшыштаф Пясевіч, галоўныя ролі выканалі Ірэн Жакоб і Жан-Луі Трэнціньян. Фільм з’яўляецца сумеснай вытворчасцю Францыі, Польшчы і Швейцарыі[11].

Студэнтка Жэнеўскага ўніверсітэта Валянціна, якая падпрацоўвае мадэллю, выпадкова збівае аўчарку. Жадаючы дапамагчы параненай жывёліне, жанчына трапляе ў дом пажылога суддзі, гаспадара сабакі. Цынічны мізантроп, які бавіць час праслухоўваннем суседскіх тэлефонаў, выклікае ў Валянціны толькі агіду. Аднак знаёмячыся з ім бліжэй, жанчына прыходзіць да ўсведамлення, што зламыснасць, абыякавасць і нелюдзімасць былога суддзі — вынік яго расчаравання ў людзях. Яна пачынае бачыць у ім глыбока няшчаснага самотнага чалавека, якому патрэбны любоў і падтрымка. Сама Валянціна таксама жыве досыць самотна: яе каханы трымаецца з ёй холадна, а іх адносіны ўяўляюць сабой рэдкія тэлефонныя размовы. Таму неўзабаве, нягледзячы на вялікую розніцу ва ўзросце, паміж Валянцінай і суддзёй узнікае ўзаемная сімпатыя. Паралельна з гэтым разгортваецца гісторыя маладога чалавека па імені Агюст. Ён жыве па суседстве з Валянцінай і вучыцца на юрыдычным факультэце. Звычайная гісторыя кахання, рэўнасці і здрады неўзабаве пачынае моцна нагадваць мінулае пажылога суддзі…Перайсці да раздзела «Сюжэт»

«Чырвоны» з’яўляецца завяршальнай часткай трылогіі «Тры колеры». Паводле задумы аўтараў сцэнарыя Кшыштафа Кеслёўскага і Кшыштафа Пясевіча кожны фільм трылогіі тым ці іншым чынам павінен быў акцэнтаваць увагу на адным з ідэалаў Вялікай французскай рэвалюцыі, адлюстраваных у дэвізе «Свабода, роўнасць, братэрства». Тэма фільма «Тры колеры: Чырвоны» — братэрства[en].

Прэм’ера фільма адбылася 16 мая 1994 года ў межах конкурснай праграмы 47-га Канскага кінафестывалю[12][13], дзе карціна лічылася фаварытам, аднак у выніку не атрымала ніводнай узнагароды[14][15]. Фільм быў холадна прыняты крытыкамі ў Францыі і Польшчы, і ў той жа час атрымаў практычна ўсеагульнае прызнанне англамоўных крытыкаў, аб чым сведчаць максімальныя балы на агрэгатарах крытычных аглядаў «Rotten Tomatoes» і «Metacritic».Перайсці да раздзела «Крытыка» Прэміяльны сезон прынёс карціне 19 кінаўзнагарод, сярод якіх прэміі «Сезар» і «Незалежны дух[en]», а таксама шэраг намінацый, у тым ліку 3 намінацыі на «Оскар», 4 намінацыі на прэмію «BAFTA», намінацыі на «Залаты глобус» і «Еўрапейскую кінапрэмію»[16].Перайсці да раздзела «Узнагароды»

Пасля прэм’еры на Канскім кінафестывалі Кшыштаф Кеслёўскі заявіў, што заканчвае сваю кар’еру ў кіно. Рэжысёр памёр праз няпоўныя два гады, увесну 1996 года.

Сюжэт

Валянціна Дзюсо (Ірэн Жакоб) вучыцца ў Жэнеўскім універсітэце і падпрацоўвае мадэллю. У яе ёсць малады чалавек, Мішэль, які зараз знаходзіцца за мяжой у Англіі. Па тэлефоне ён раўніва выпытвае ў Валянціны, як яна бавіць час без яго, яна адказвае, што ноччу ёй было вельмі самотна, і яна спала ў абдымку з яго курткай. Валянціна заходзіць у кавярню, дзе традыцыйна закідвае манетку ў «аднарукага бандыта», затым яна адпраўляецца на фотасесію, а ўвечары ўдзельнічае ў дэфіле. Едучы дамоў, Валянціна мінае свайго суседа, з якім час ад часу сутыкаецца ў горадзе, але з якім не знаёма. Суседа клічуць Агюст (Жан-П’ер Лары[en]), ён вучыцца на юрыдычным і сустракаецца з дзяўчынай, якая працуе ў тэлефонным сэрвісе прагнозу надвор’я. У маладога чалавека лопаецца гумка на кнігах, і адна з іх падае разгорнутая сярод дарогі. Агюст звяртае ўвагу на разгорнутую старонку. Тым часам Валянціна засяроджваецца на тым, каб уключыць музыку ў машыне, і выпадкова збівае аўчарку. Яна падбірае параненую жывёліну і адпраўляецца па адрасе, указаным на ашыйніку. Уладальнікам сабакі аказваецца пажылы чалавек Жазэф Керн (Жан-Луі Трэнціньян). Ён выказвае абыякавасць да лёсу сабакі, і Валянціна сама адвозіць жывёліну да ветэрынара. Там яна даведваецца, што рана ў аўчаркі няцяжкая, а яшчэ — што яна чакае шчанятаў.

Фатограф паказвае Валянціне здымкі, зробленыя падчас фотасесіі. Адзін з іх плануецца выкарыстаць для вялізнага банера: на ім дзяўчына выяўлена ў профіль на фоне чырвонай драпіроўкі з трывожным выразам твару. Фатограф спрабуе спакусіць Валянціну да сексуальных стасункаў з ім, але дзяўчына адмаўляецца. Пазней, выгульваючы сабаку, яна вырашае спусціць яе з павадка, і сабака ўцякае. Валянціна зноў адпраўляецца ў дом пажылога гаспадара сабакі. Той прыслаў дзяўчыне грошы на ветэрынара, і цяпер яна хоча вярнуць рэшту. Сабака аказваецца ў свайго гаспадара, і ён прапануе Валянціне забраць аўчарку сабе. «Вам яна не патрэбна?» — пытаецца Валянціна. «Мне ніхто не патрэбны» — адказвае пажылы чалавек. «Тады вы можаце проста перастаць дыхаць» — прапануе дзяўчына. «Добрая думка» — згаджаецца Керн. Зайшоўшы ў дом, Валянціна выяўляе, што пажылы чалавек займаецца падслухоўваннем тэлефонных размоў сваіх суседзяў. Зараз падслухоўваючая ўстаноўка трансліруе размову суседскага мужчыны са сваім палюбоўнікам. Валянціна дакарае Керна ў амаральнасці дзеянняў, той жа ў сваю чаргу прапануе дзяўчыне спыніць яго: пайсці да гэтага мужчыны і раскрыць праўду пра праслухоўванне. Валянціна так і робіць, але, аказаўшыся на месцы, бачыць, што ў суседа ёсць жонка, якая ні аб чым не падазрае, а таксама дачка, якая ў гэты самы момант слухае размову свайго бацькі праз іншы тэлефонны апарат. Валянціна адмаўляецца ад задумы і вяртаецца да пажылога чалавека. Цягам размовы Валянціна даведваецца, што Керн — былы суддзя, які расчараваўся ў людзях і знаходзіць своеасаблівае задавальненне ў падслухоўванні чужых размоў, бо тут людзі такія, якія ёсць. Перад тым, як пакінуць суддзю, Валянціна чуе яшчэ некалькі размоў, сярод якіх рамантычная гутарка Агюста са сваёй дзяўчынай, Карын (Фрэдэрык Федэр[d]). Валянціна мяркуе, што маладыя людзі кахаюць адно аднаго, аднак суддзя ўпэўнены, што Агюст сустрэў не тую дзяўчыну, якая яму патрэбна. Яго суджэнні трапныя і праніклівыя, але начыста пазбаўленыя спагады. На развітанне Валянціна кажа суддзі, што ён няправы, няправы ва ўсім, і што яго можна толькі пашкадаваць. Калі Валянціна пакідае суддзю, той бярэ стос канвертаў і піша суседзям, якіх падслухоўваў, а таксама ў паліцыю — лісты з прызнаннем.

На вуліцах Жэневы з’яўляецца вялізны банер з Валянцінай. Агюст, праязджаючы міма, заглядваецца на яе выяву. Малады чалавек здае экзамен на суддзю, і яму выпадае якраз тое пытанне, на якім разгарнулася ўпаўшая кніга некалькі дзён таму. Тым часам абуранае грамадства падае супраць былога суддзі калектыўны іск. Калі Валянціна даведваецца з газет, што суддзю абвінавачваюць у падслухоўванні, і спяшаецца да яго, каб сказаць, што данесла не яна. Суддзя супакойвае дзяўчыну і тлумачыць, што ён сам на сябе данёс. Прычынай такога ўчынку стала агіда, з якой Валянціна паставілася да яго дзеянняў, і яшчэ ён хацеў паглядзець, як яна адрэагуе на яго прызнанне. Падчас размовы суддзя адзначае, што быў правы наконт Агюста і яго дзяўчыны — між імі ўжо ўсё скончана. Валянціна пытае, ці не прыклаў суддзя да гэтага руку, але той тлумачыць, што прычынай паслужыў яго данос на сябе. Пачаўся судовы разбор, і там Карын пазнаёмілася з іншым мужчынам. Адкрываючы Валянціне свой погляд на жыццё, суддзя расказвае ёй, што некалі даўно апраўдаў вінаватага. Калі мінуў час, аказалася, што гэты чалавек пражыў добрае жыццё. Суддзя выказвае думку, што пражыві ён жыццё сваіх падсудных і апыніся ў тых жа абставінах як яны — учыняў бы тыя ж злачынствы. Цяпер ён лічыць, што ўлада рашаць, хто правы, а хто не — гэта проста недахоп сціпласці. Валянціна пытаецца, ці любіў ён калі-небудзь. Керн ухіляецца ад адказу і замест гэтага расказвае сон, які яму прысніўся напярэдадні. Яму прыснілася Валянціна, ёй было 40 або 50 гадоў, і яна была шчаслівай.

Агюст не можа звязацца з Карын па тэлефоне і адпраўляецца да яе дамоў. Ён узбіраецца на будынак, зазірае ў акно кватэры і бачыць, як яна займаецца сексам з іншым мужчынам. Ранкам Валянціна бачыць з акна, як Агюст, вярнуўшыся дамоў, у роспачы забывае выключыць фары ў машыне. Яна тэлефануе Мішэлю і паведамляе, што на наступным тыдні прыедзе ў Англію на пароме, Мішэль усё такі ж падазроны і халодны. Керн тэлефануе ў службу прагнозу надвор’я і пытаецца пра надвор’е над Ла-Маншам у дзень, калі Валянціна паплыве на пароме. Карын адказвае, што па прагнозе надвор’е будзе ясным. Яна рада гэтаму, бо сама збіраецца адправіцца туды са сваім новым кавалерам на яхце.

За дзень да ад’езду ў Англію Валянціна запрашае суддзю на свой паказ мод. Едучы на паказ, суддзя бачыць банер з Валянцінай. Пасля дэфіле яны застаюцца ў тэатры, і Жазэф расказвае Валянціне, што раней часта бываў тут. Аднойчы падчас антракту лопнула гумка, якой былі звязаны яго кнігі, адна з кніг разгарнулася, і ён прачытаў пару радкоў. Неўзабаве ў яго быў экзамен, і выпала менавіта гэтае пытанне. Валянціна пачынае здагадвацца, што прычына яго расчаравання ў людзях крыецца ў мінулым, што некалі яму здрадзілі. Суддзя пацвярджае яе здагадку. У маладосці ў яго была дзяўчына, якую ён вельмі кахаў, але аднойчы, прыйшоўшы да яе дамоў, ён заспеў за сексам з іншым мужчынам. Калі яго дзяўчына з новым кавалерам з’ехалі, Керн адправіўся за імі, перасек Францыю і Ла-Манш і працягваў пераследаваць іх, пакуль яна не загінула ў катастрофе. З тых пор ён больш не прывязваўся ні да адной жанчыны. Праз нейкі час, калі ён ужо быў суддзёй, яму дасталася справа мужчыны, які быў палюбоўнікам яго каханай. Мужчына быў вінаваты — і Керн асудзіў яго, а затым выйшаў на пенсію. Развітваючыся, Жазэф і Валянціна плануюць зноў сустрэцца праз тры тыдні, дзяўчына хоча, каб пажылы чалавек падараваў ёй шчанюка.

Валянціна сядае на паром у Англію, на той жа паром сядае і Агюст. Тым часам насуперак прагнозу надвор’е рэзка псуецца, а рабочыя пад дажджом здымаюць банер з Валянцінай. Наступным ранкам, калі суддзя выбірае аднаго са шчанюкоў для дзяўчыны, да яго даходзіць навіна, што на Ла-Манш абрынуўся жахлівы шторм, і паром з 1435 пасажырамі на борце затануў, там жа затанулі некалькі рыбацкіх судоў і невялікая прагулачная яхта. З тэлевізійнага рэпартажу выясняецца, што пасля катастрофы ўдалося выратавацца толькі семярым. Сярод іх Жулі Віньён і Аліўе Бенуа (героі фільма «Тры колеры: Сіні»), Караль Караль і Дамінік Відаль (героі фільма «Тры колеры: Белы»), а таксама Агюст Бруне і Валянціна Дзюсо. Стоп-кадр з дзяўчынай на тэлевізары суддзі цалкам паўтарае рэкламны банер: Валянціна выяўлена ў профіль на чырвоным фоне, у яе ўстрывожаны выраз твару.

Акцёрскі склад

   Ірэн Жакоб   –   Валянціна Дзюсо
   Жан-Луі Трэнціньян   –   суддзя Жазэф Керн
   Жан-П’ер Лары[en]   –   Агюст Бруне
   Фрэдэрык Федэр[d]   –   Карын
   Самюэль Ле Б’ян[en]   –   фатограф
   Марыён Сталанс[d]   –   ветэрынарка
   Тэко Селіё[it]   –   бармен
   Бернар Эскалон   –   прадавец у музычнай краме
   Жан Шлегель[d]   –   сусед
   Эльжбета Ясіньска[pl]   –   жанчына
   Пол Вермелен   –   сябар Карын
   Жан-Мары Дана   –   ахоўнік тэатра
   Роланд Кэры[fr]   –   наркадылер
   Марк Отэман[fr]   –   (голас)
   Жульет Бінош   –   Жулі дэ Курсі (Віньён)
   Жулі Дэльпі   –   Дамінік Відаль
   Бенуа Рэжан[fr]   –   Аліўе Бенуа
   Збігнеў Замахоўскі   –   Караль Караль

Таксама ў эпізадычных ролях зняліся Брыджыт Рауль, Лео Рамсее, Нэйдэр Фарман, Сесіль Тэнер, Ан Цюрыя[fr], Неіге Дольскі[fr], Джэсіка Корынек.

Вытворчасць

Задума і напісанне сцэнарыя

Рэжысёр і аўтар сцэнарыя Кшыштаф Кеслёўскі (злева), суаўтар сцэнарыя Кшыштаф Пясевіч (справа).

Як і ў выпадку з тэлецыклам «Дэкалог», на стварэнне трылогіі «Тры колеры» Кеслёўскага натхніў Кшыштаф Пясевіч[17][18]. Кожны фільм трылогіі павінен быў тым ці іншым чынам акцэнтаваць увагу на адным з ідэалаў Вялікай французскай рэвалюцыі, адлюстраваных у дэвізе «Свабода, роўнасць, братэрства». У сваёй аўтабіяграфіі Кеслёўскі адзначае:

" Гэта была ідэя Пясевіча: калі мы знялі «Дэкалог», то чаму не заняцца свабодай, роўнасцю, братэрствам? Зрабіць фільмы і разглядзець дзесяць біблейскіх запаведзей у самым шырокім кантэксце. Убачыць, што яны значаць у сённяшнім свеце, як мы ўспрымаем іх і які сэнс маюць у нашыя дні гэтыя тры словы — свабода, роўнасць, братэрства — у чалавечым, асабістым, інтымным плане, а не ў філасофскім і тым больш не ў палітычным ці грамадскім. У палітычным і грамадскім плане Захад гэтыя тры лозунгі рэалізаваў. Але на ўзроўні асобнага чалавека справы ідуць іначай. Таму мы і ўзяліся за гэтыя фільмы[17]. "

Тэма заключнай часткі трылогіі, фільма «Тры колеры: Чырвоны», — братэрства[en].

Усе фільмы трылогіі мелі па чатыры варыянты сцэнарыя і яшчэ адзін, так званы «выпраўлены» чацвёрты варыянт. Выпраўленні ў апошняй версіі сцэнарыя тычыліся перакладу дыялогаў на французскую мову. Кеслёўскі запрасіў у якасці перакладчыка Марціна Лятала[pl], які шукаў максімальна дакладныя пераклады ўсіх рэплік і дбайна падбіраў адпаведныя французскія ідыёмы[19].

Падбор акцёраў і праца над ролямі

Выканаўцы галоўных роляў: Ірэн Жакоб (злева) і Жан-Луі Трэнціньян (справа).

Галоўную ролю ў карціне выканала франка-швейцарская актрыса Ірэн Жакоб, якая ўжо здымалася ў Кеслёўскага ў «Падвойным жыцці Веранікі». Прыблізна ў той жа час Квенцін Таранціна запрасіў актрысу ў свой фільм «Крымінальнае чытво», у якім ролю сяброўкі баксёра пісаў адмыслова пад яе. Аднак актрыса адхіліла прапанову, бо на той момант ужо пагадзілася на ролю ў «Чырвоным»[20]. Гаворачы аб ролі Валянціны, Жакоб адзначала, што яе персанаж не выклікае асаблівага інтарэсу сам па сабе, пакуль не сутыкаецца з персанажам суддзі: «Галоўным героем фільма з’яўляюцца адносіны паміж гэтай жанчынай і суддзёй, бо яны праяўляюць сябе адзін праз аднаго. Без іх узаемаадносін мы не даведаемся хто яны, і нам будзе ўсё адно»[21].

Па парадзе Пясевіча на ролю суддзі Кеслёўскі запрасіў Жана-Луі Трэнціньяна, роля дасталася акцёру пасля смерці іншага, раней зацверджанага акцёра. Як сцвярджаў Трэнценьян, ён прачытаў сцэнарый і быў надзвычай уражаны, «а потым асабіста сустрэўся з Кеслёўскім і загарэўся энтузіязмам»[22]. Пазней акцёр прыгадваў, што прапанову сыграць вуаерыста-самотніка ён успрыняў як сігнал, каб даследаваць свае ўласныя пачуцці старэючага чалавека, які змагаецца з адзінотай[23].

Для здымкаў у завяршальнай сцэне фільма былі запрошаны выканаўцы галоўных роляў з іншых частак трылогіі: Жульет Бінош, Бенуа Рэжан[fr], Жулі Дэльпі, Збігнеў Замахоўскі.

Здымкі

Здымкі фільма адбываліся ў Швейцарыі з 1 сакавіка па 29 красавіка 1993 года[24]. Месцам здымкаў была абрана Жэнева. Паводле ўспамінаў рэжысёра пошук лакацый для натурных здымкаў быў складаны:

" Жэнева, дзе адбываюцца падзеі «Чырвонага», апынулася на дзіва нефотагенічнай. Няма на чым спыніць позірк. Архітэктура эклектычная. Горад разарваны на часткі, многія дамы знесеныя, утвораныя пустоты ў 60-я, 70-я, 80-я гады запоўнены сучаснымі будынкамі. Мяне гэта жахліва раздражняе. Жэнева занадта бясформенная і недастаткова своеасаблівая[25]. "

У выніку для здымкаў карціны былі абраны наступныя месцы[24][26]:

  • Перакрыжаванне вуліц Ру дэ Сурс (Rue des Sources) і Ру Мішэлі дзю Крэ (Rue Micheli du Crest), Жэнева — кватэры Валянціны і Агюста, а таксама кафэ «У Жазэфа»
  • Дом № 6 па вуліцы Шама Фіён (Chemin Fillion), камуна Каруж[en], кантон Жэнева — дом Жазэфа Керна
  • Плошча Казематаў (Place des Casemates) і Бульвар Эміля Жака-Далькроза (Boulevard Emile-Jaques-Dalcroze), Жэнева — банер з выявай Валянціны
  • Оперны тэатр Лазаны[en] — інтэр’еры тэатра, дзе адбываўся паказ мод у пачатку фільма
  • Вялікі тэатр Жэневы[en] — інтэр’еры тэатра, дзе адбываўся паказ мод у канцы фільма

Існуе меркаванне, што ў фінале фільма для тэлевізійнага сюжэта пра затапленне парома былі выкарыстаны рэальныя кадры гібелі судна «Herald of Free Enterprise[en]». Катастрофа адбылася ў ноч на 6 сакавіка 1987 года, загінула 193 чалавекі. Такое выкарыстанне трагедыі было асуджана ў газеце «The Daily Telegraph» ад 26 жніўня 1994 года. Тым не менш, факт выкарыстання гэтых матэрыялаў застаецца непацверджаным і выклікае сумневы[27].

Аператарская праца

Аператарам карціны выступіў паляк Пётр Сабачыньскі[en], які раней працаваў з Кеслёўскім над дзвюма часткамі тэлецыклу «Дэкалог» — «Дэкалог, тры» і «Дэкалог, дзевяць». Рэжысёр перадаў аператару сцэнарый за год да пачатку здымкаў. За гэты час яны ўзгаднілі эстэтычную канцэпцыю праекта, дзякуючы чаму ўдалося пазбегнуць залішніх дыскусій на здымачнай пляцоўцы[28]. Сабачыньскі адзначаў, што пры здымках фільма ён атрымаў рэдкую для сваёй прафесіі магчымасць — быць дапушчаным да самой сутнасці карціны[29]. Здымачны працэс аператар апісвае наступным чынам:

" Не было ніякай раскадроўкі. Толькі асацыяцыі, чый сэнс павінен быў быць схаваны, а не выяўлены. <…> Вызначыўшы сетку тонкіх асацыяцый, мы рэверсіравалі, пускалі ў адваротным накірунку звычайную кінематаграфічную логіку. Замест прадвесцяў, якія папярэджваюць пра нешта ў будучыні, мы знарок зрабілі познія сцэны дэманструючымі, што нейкія ранейшыя падзеі, якія здаваліся выпадковымі, на самай справе былі важнымі для нашай гісторыі[29]. "

Параўнальна з іншымі фільмамі трылогіі, «Чырвоны» наймацней акцэнтуе ўвагу на сваім тытульным колеры, хаця асвятленне і кадры карціны больш стрыманыя. Калі ў «Сінім» вялікую ролю адыгрывалі сінія святлафільтры, то ў «Чырвоным» акцэнт на колеры рэалізоўваўся праз выкарыстанне шматлікіх прадметаў чырвонага колеру, якія з’яўляюцца практычна ў кожнай сцэне і напаўняюць карціну пэўным настроем і сімвалізмам[30]. Тым не менш, дамініруючым колерам фільма з’яўляецца вытворны ад чырвонага — карычневы[29][18]. У той час, як чырвоны выконвае сімвалічную ролю, карычневы ўяўляе сабой дапусцімы колер асяроддзя. «Яго цёмнасць і густата не прыгнятаюць, але, як у галандскіх карцінах, даюць добры кантраст і глыбокія цені, якія ставяць на від толькі важныя рэчы, пакідаючы ўсё астатняе туманным і нявыказаным»[29].

Сабачыньскі кіраваў кампазіцыяй святла і ценю амаль у кожнай сцэне. Ён адзначаў, што яму даводзілася ўважліва кантраляваць візуальныя элементы фільма, каб кожны прадмет і светлавы эфект былі выразнымі, значнымі для гледача. Для здымкаў у памяшканні ён выкарыстоўваў натуральнае асвятленне і дазваляў яму дыктаваць размяшчэнне акцёраў на пляцоўцы. «У сцэнах у доме суддзя размяшчаўся так, каб можна было бачыць толькі частку яго твару; ён празмерна закрыты. Валянціна знаходзіцца ў святле, якое льецца з вокнаў, паколькі яна больш адкрыты чалавек»[31].

Некаторыя аператарскія рашэнні ўдалося ажыццявіць дзякуючы тэхнакрану[en], дарагому абсталяванню, якое Кеслёўскі адмыслова замовіў для здымкаў першай сцэны, яднаючай Валянціну і Агюста, а таксама для сцэны «падзення» кнігі суддзі з тэатральнага балкона[18][29]. П’ер Мюрат, хранікёр здымкаў «Чырвонага», пісаў: «Гэта быў першы раз, калі мы ўбачылі Тэхнакран у Францыі. На той момант толькі Спілберг актыўна карыстаўся гэтай дарагой цацкай»[18].

Музычнае суправаджэнне

Асноўны артыкул: Тры колеры: Чырвоны (саўндтрэк)
Збігнеў Прайснер
Збігнеў Прайснер, аўтар музыкі да фільма.

Музычнае суправаджэнне да фільма «Тры колеры: Чырвоны» стварыў польскі кампазітар Збігнеў Прайснер[32].

Цэнтральнай музычнай тэмай карціны стала «Балеро», якое было першапачаткова напісана для фільма «Гульні ў палях Госпада» (1991), але тады было адкінута[33][34]. Лірычная меладычная тэма «Балеро» развіваецца і паўтараецца, сама яе структура выражае кумулятыўную характарыстыку «Чырвонага»[18].

У музычным суправаджэнні карціны Прайснер дапускае некалькі самацытаванняў, падаючы іх у форме ўнутрыкадравай музыкі. Так, у адным з эпізодаў фільма галоўная гераіня наведвае музычную краму і слухае кампазіцыю з фільма «Дэкалог, дзевяць». У тым жа эпізодзе, калі Валянціна падыходзіць да прылаўка, можна пачуць фрагмент танга з фільма «Тры колеры: Белы». Акрамя таго, у «Чырвоным» атрымлівае новае развіццё тэма выдуманага кампазітара Ван дэн Будэнмаера, альтэр-эга Прайснера. Так, на стале ў суддзі, можна пабачыць грампласцінку з музыкай галандскага кампазітара. На вокладцы, якая на імгненне трапляе ў кадр, выяўлены яго партрэт. Іншую выяву выдуманага кампазітара можна заўважыць на вокладцы дыска, які слухае Валянціна ў музычнай краме.

Выхад і прызнанне

Пракат і зборы

Прэм’ера фільма адбылася 16 мая 1994 года ў межах конкурснай праграмы 47-га Канскага кінафестывалю. Апроч таго фільм дэманстраваўся на кінафестывалях у Лакарна (жнівень), Таронта (10 верасня), Нью-Ёрку (4 кастрычніка), Чыкага (кастрычнік), Салоніках (лістапад). У шырокі пракат карціна выйшла практычна адначасова з фестывальнай прэм’ерай. 16 мая фільм быў выпушчаны ў Турыне, а на наступны дзень па ўсёй Італіі, 27 мая пачаўся пракат у Польшчы. 12 жніўня карціна была выпушчана ў Даніі і Нарвегіі. У верасні да пракату далучыліся Германія, Францыя, Бельгія, Паўднёвая Карэя, Іспанія, Швецыя[12].

Падчас пракату ў Францыі колькасць прададзеных квіткоў на фільм склала 821 025, а фільм заняў 39-е месца па зборах за 1994 год[35]. Распаўсюджваннем фільма ў Злучаных Штатах Амерыкі займаўся кінапрадзюсар Харві Вайнштэйн і яго кампанія «Miramax Films[en]»[20]. У амерыканскі пракат фільм выйшаў 23 лістапада 1994 года, а зборы ў амерыканскім пракаце дасягнулі сумы 3 581 969 долараў[36].

Крытыка

У Францыі «Чырвоны» дэманстратыўна падвяргаўся крытыцы і маргіналізацыі. Фрэдэрык Штраўс[d] у артыкуле для часопіса «Cahiers du Cinéma[en]» ахарактарызаваў «Чырвоны», як фільм з «вымучаным, размытым сцэнарыем», што адпавядала тону часопіса, варожа настроенага да ўсёй трылогіі[37]. Рэдактар часопіса «Le Mensuel du Cinéma[fr]» Франсуа Шэвасю[fr] іранізаваў на тэму «складанай пастаноўкі, часта паказной па сваіх эфектах»[38]. Сярод французскіх крытыкаў рашуча падтрымаў творчасць Кеслёўскага толькі рэдактар часопіса «Positif[en]» Філіп Руаер. Ён заявіў, што «Чырвоны» з’яўляецца творам, які даказвае, што рэжысёр застаецца на піку свайго творчага патэнцыялу[39].

У Польшчы прыём «Чырвонага» таксама быў халодны. Рышард Легутка[pl] зларадна пісаў у газеце «Czas Krakowski[pl]»: «Спадары і спадарыні, хочацца сказаць аматарам фільмаў Кеслёўскага — там нічога няма»[40]. Падобным чынам выказвалася і Марыёла Янкун-Дапартова, абвінавачваючы ўсю трылогію ў тым, што яна апавядае гісторыі, якія маюць сваім вытокам мыльныя оперы і «часопісы для думаючых жанчын»[41]. Апроч таго, аглядальніца выкрывала кічавасць трылогіі: «Кіч Кеслёўскага грунтуецца на несумленнасці — ён прыкідваецца дурнем, яднаючыся з ідыёцкай Еўропай у яе ўспрыняцці рэчаіснасці»[42]. У абарону творчасці Кеслёўскага ўстала Гражына Стахуўна[pl], ахарактарызаваўшы «Чырвоны» як фільм, які «ўражвае сваёй візуальнай прыгажосцю <…>, здзіўляе вытанчанасцю апавядання, глыбока кранае і прыводзіць у жах». Паводле Стахуўны, гэты жах выкліканы фіналам фільма, які, на думку польскай кіназнаўцы, даказвае, што «нішто ў жыцці не залежыць ад нас саміх, што ўсе, нават самыя трывіяльныя з выгляду рэчы, <…> спярша абвяшчаюцца праз знакі, якія мы не можам зразумець, а потым утвараюць заблытаную сетку залежнасцяў»[43].

Палярна іншая ацэнка чакала фільм у англамоўным свеце, дзе карціна атрымала практычна ўсеагульнае прызнанне крытыкаў. Аб гэтым сведчаць максімальныя балы на агрэгатарах крытычных аглядаў «Rotten Tomatoes»[44] і «Metacritic»[45].

Даючы ацэнку фільму, многія рэцэнзенты разглядалі яго ў кантэксце ўсёй трылогіі, а часам і ў кантэксце ўсёй рэжысёрскай кар’еры Кеслёўскага, так як ён заявіў, што гэта яго завяршальная праца. Ацэньваючы ўплыў «Чырвонага» на трылогію, Джанет Маслін[en] у рэцэнзіі для «New York Times» выказала думку, што заключная частка прыўносіць магію ўва ўсе тры фільмы: «Шыкоўная пустата першага фільма і адносная цьмянасць другога раптоўна набываюць ружаватыя адценні з-за спакуслівага ззяння Чырвонага»[46]. Дэсан Хаў[en] з газеты «Washington Post» адзначыў, што ў сваёй цудоўнай трылогіі рэжысёр пакінуў найлепшае напаследак[47]. Роджэр Эберт з «Chicago Sun-Times[en]» назваў «Чырвоны» «найлепшым сярод роўных» у трылогіі[48]. Ліза Несельсан з часопіса «Variety» падсумавала, што калі словы Кеслёўскага пра заканчэнне кар’еры спраўдзяцца, то ён «сыходзіць на пенсію на фармальным і філасофскім піку»[13]. Падобную думку выказаў і іншы рэцэнзент ад «Washington Post», Хэл Хінсан[en], які заключыў: «Змрочны, прыгожы і гулліва загадкавы, „Чырвоны“ не з’яўляецца фільмам кінавытворцы, у якога скончыліся ідэі, але ёсць карцінай мастака на піку сваёй моцы»[49].

Многія крытыкі завастралі ўвагу на выдатнай акцёрскай ігры. Джанет Маслін[en] адзначыла, што акцёрскі дуэт Ірэн Жакоб і Жана-Луі Трэнціньяна ідэальна падыходзіць для дэманстрацыі палярных супрацьлегласцяў[46]. Эдвард Гутман з «San Francisco Chronicle[en]» выказаў захапленне ігрой Ірэн Жакоб і параўнаў яе з маладой Одры Хепбёрн[50]. Крысцін Мак-Кена[en] з «Los Angeles Times» адзначыла, што ігра Жакоб «уражвае ўдвайне, калі ўсведамляеш, што ў яе рэакцыйная роля, якая не пакідае ёй амаль нічога іншага, як слухаць, калі з ёй размаўляюць, і назіраць за жыццём вакол яе. Выкарыстоўваючы толькі свой выразны твар, яна тэлеграфіруе пра душэўныя патрасенні, якія перажывае гэтая жанчына»[21].

Пахвалы ўдастоіліся аператар Пётр Сабачыньскі[en] і мастак-пастаноўшчык Клод Ленуар[47]. А таксама кампазітар Збігнеў Прайснер[13].

Даючы ў цэлым станоўчую ацэнку фільму, аглядальнік з «The Guardian» Дэрэк Малкальм[en] выказвае думку, што тэхнічнае выкананне ў «Чырвоным» часам зацьмявае яго сутнасць, што выклікае пачуццё некаторай дызгармоніі[51].

Вядомы амерыканскі кінакрытык Роджэр Эберт у сваім першапачатковым аглядзе ў 1994 годзе адзначыў фільм максімальным балам 4/4[52], у 2003 годзе Эберт унёс усю трылогію «Тры колеры» ў свой спіс «Выдатных фільмаў»[48]. Падагульняючы свае ўражанні ад «Чырвонага» Эберт гаворыць наступнае: «Гэта такі фільм, які змушае вас адчуваць сябе надзвычай жывым падчас прагляду, а затым адпраўляе вас на вуліцу з жаданнем глыбока і тэрмінова пагутарыць з чалавекам, з якім вы знаходзіцеся. Хто б гэта ні быў»[52].

Рэйтынгі і спісы

Рэйтынгі
Выданне Адзнака
AllMovie 5 з 5 зорак5 з 5 зорак5 з 5 зорак5 з 5 зорак5 з 5 зорак[53]
Chicago Reader 4 з 4 зорак4 з 4 зорак4 з 4 зорак4 з 4 зорак[54]
ČSFD 8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак8.5 з 10 зорак[55]
Empire 4 з 5 зорак4 з 5 зорак4 з 5 зорак4 з 5 зорак4 з 5 зорак[56]
FilmAffinity 7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак[57]
Filmweb 7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак[58]
Internet Movie Database 8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак8.1 з 10 зорак[11]
Metacritic 10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак[45]
Roger Ebert 4 з 4 зорак4 з 4 зорак4 з 4 зорак4 з 4 зорак[52]
Rotten Tomatoes 10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак10 з 10 зорак[44]
КиноПоиск 7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак7.8 з 10 зорак[59]

Агрэгатар крытычных аглядаў «Metacritic» дае фільму максімальную ацэнку ў 100 балаў са 100 на аснове 9 рэцэнзій прафесійных крытыкаў. Карыстальніцкі рэйтынг на гэтым рэсурсе складае 8,6/10[45]. Іншы папулярны агрэгатар крытычных аглядаў «Rotten Tomatoes» таксама спыняецца на максімальнай ацэнцы ў 100 %, прыводзячы 54 станоўчыя рэцэнзіі крытыкаў. Глядацкі рэйтынг кінастужкі на гэтым рэсурсе дасягае 94 % на аснове больш чым 25 тысяч галасоў[44]. Абагуленае меркаванне крытыкаў сфармулявана наступным чынам:

" Чырвоны — гэты складаны, хвалюючы і прыгожа рэалізаваны партрэт узаемазвязаных жыццяў — чароўнае завяршэнне выдатнай трылогіі[44]. "

Глядацкія ацэнкі на іншых папулярных сайтах, прысвечаных кіно:

Падводзячы вынікі 1994 года ў вобласці кіно, шэраг перыядычных выданняў унёс фільм у свае спісы найлепшых:

На сайце «IMDb» станам на снежань 2021 года фільм уваходзіць у спіс 250 найлепшых фільмаў[ru][70].

Узнагароды

Фільм «Тры колеры: Чырвоны» ўдзельнічаў у асноўнай конкурснай праграме 47-га Канскага кінафестывалю і з’яўляўся адным з галоўных прэтэндэнтаў на «Залатую пальмавую галіну», аднак у выніку не атрымаў ніводнай узнагароды[14][15]. Англійскі кінакрытык Дэрэк Малкальм[en] прысвяціў асобны артыкул у газеце «The Guardian» аналізу прычын, чаму фаварыт кінафестывалю застаўся без прызоў. Адной з прычын такога рашэння Малкальм назваў невуцтва і недасведчанасць у сусветным кінематографе канскага журы таго года. Ён выказаў меркаванне, што сябры журы ўвогуле былі незнаёмы з творчасцю Кеслёўскага, у тым ліку і з першымі дзвюма часткамі трылогіі. Іншай праблемай Малкальм назваў неадназначнасць фігуры прадзюсара трылогіі Марына Карміца, чалавека, схільнага адкрыта выказваць свае меркаванні. Такім чынам, ігнараванне кінастужкі сябрамі журы магло быць выклікана асабістымі крыўдамі кагосьці з іх. Малкальм таксама выказаў сваё шкадаванне, што прэмію не прысудзіла і Міжнародная федэрацыя кінапрэсы, арганізацыя, якую ён сам ачольваў. Такое рашэнне было прынята адзінае таму, што больш высокія прэміі лічыліся непазбежнымі. У падсумаванне кінакрытык заявіў: «Гледзячы на фільмы, якія атрымалі прызы, адмова журы прысудзіць „Чырвонаму“ хоць што-небудзь выглядае абсурдам: аплявухай найлепшаму ў еўрапейскім кінематографе»[14]. Амерыканскі кінакрытык Джонатан Разенбаўм адзначыў, што прысуджэнне галоўнага прыза «Крымінальнаму чытву» і адначасовае ігнараванне «Чырвонага» з’яўляецца «пасланнем аб тым, што безадказныя забавы відавочна больш пажаданыя, чым удумлівы артхаус. Улічваючы атмасферу фестывалю ў цэлым — больш набліжаную да дзелавога з’езду, чым да культурнага мерапрыемства — нічога дзіўнага»[71]. Рашэнне абысці ўзнагародамі кінастужку стала нечаканасцю і для пераможцаў таго года — аўтараў «Крымінальнага чытва». Так, выканаўчы супрадзюсар кінастужкі Харві Вайнштэйн пазней узгадваў: «Упершыню я пабачыў „Чырвоны“ на Канскім кінафестывалі. Я быў з Квенцінам, і пасля фільма ён павярнуўся да мяне і сказаў: „Гэта найлепшы фільм года і ён выйграе Залатую пальмавую галіну“. Мы ўсе меркавалі, што Кшыштаф замацаваў Пальму за сабой. Так што мы былі не толькі ашаломленыя перамогай „Крымінальнага чытва“, але яшчэ больш нас ашаламіла тое, што „Чырвоны“ не атрымаў нічога»[20].

Яшчэ адной непрыемнасцю ва ўзнагародным сезоне стала дыскваліфікацыя кінастужкі з оскараўскай гонкі. Паколькі ў вытворчасці фільма прымалі ўдзел тры краіны — Францыя, Польшча і Швейцарыя — то каб пазбегнуць залішняй канкурэнцыі ў нацыянальным адборы, стужку высунулі ад Швейцарыі[en]. Аднак Амерыканская кінаакадэмія[en] палічыла фільм не ў дастатковай ступені швейцарскім і не зацвердзіла яго ў намінацыі на Найлепшы замежны фільм[72][73][74]. Абураныя такім рашэннем, 56 прадстаўнікоў амерыканскай кінаіндустрыі падпісалі ліст пратэсту[75]. У выніку стужка была адзначана трыма іншымі намінацыямі: Найлепшая рэжысура, Найлепшы арыгінальны сцэнарый[en] і Найлепшая аператарская праца[en]. У сваю чаргу знайшліся праціўнікі і такога рашэння. Калі ў канцы 1994 года Кола кінакрытыкаў Нью-Ёрка прысудзіла прэмію за прыжыццёвыя дасягненні Жан-Люку Гадару, той даслаў ім саркастычны ліст, у якім выказаў шкадаванне, што не здолеў «змусіць оскараўцаў узнагародзіць Кіярастамі замест Кеслёўскага»[76][77].

Паводле рэсурса «Internet Movie Database» фільм быў адзначаны 19 кінаўзнагародамі і 29 намінацыямі[16]:

Кінафестываль / Кінапрэмія Дата Прэмія / Катэгорыя Намінант(ы) Вынік Сп.
Канскі кінафестываль 12—23.05.1994 «Залатая пальмавая галіна» «Тры колеры: Чырвоны» Намінацыя [78]
Кінафестываль у Ванкуверы[en] 30.09—16.10.1994 Самы папулярны фільм «Тры колеры: Чырвоны» Перамога [79]
Фелікс 27.11.1994 Найлепшы еўрапейскі фільм «Тры колеры: Чырвоны» Намінацыя [80]
Camerimage 26.11—03.12.1994 «Залатая жаба» (асноўны конкурс) Пётр Сабачыньскі[en] Намінацыя [81][82]
«Сярэбраная жаба» (асноўны конкурс) Пётр Сабачыньскі Перамога
Асацыяцыя кінакрытыкаў Лос-Анджэлеса 10.12.1994 Найлепшы замежны фільм «Тры колеры: Чырвоны» Перамога [83][84]
Нацыянальны савет кінакрытыкаў ЗША 14.12.1994[en] Пяць найлепшых фільмаў на замежнай мове[en] «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Кола кінакрытыкаў Нью-Ёрка 15.12.1994 Найлепшы рэжысёр[en] Кшыштаф Кеслёўскі 2-е месца [85][86]
Найлепшы фільм на замежнай мове «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Таварыства кінакрытыкаў Бостана[en] 18.12.1994[en] Найлепшы фільм на замежнай мове «Тры колеры: Чырвоны» Перамога [87]
Залатая стужка[pl] 1994 Найлепшы польскі фільм «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Кінафестываль на Фарэрскіх астравах 1994 «Залаты цягнік» за найлепшы фільм «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Прэмія глядацкіх сімпатый за найлепшы фільм «Тры колеры: Чырвоны» Намінацыя
Прэмія глядацкіх сімпатый найлепшай актрысе Ірэн Жакоб Намінацыя
Супольнасць ланцуга прэмій 1994 Ганаровыя згадкі (наступныя дзесяць прэтэндэнтаў на найлепшы фільм) «Тры колеры: Чырвоны» Перамога [88]
Найлепшы фільм на замежнай мове «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Нацыянальнае таварыства кінакрытыкаў ЗША 03.01.1995[en] Найлепшы фільм[en] «Тры колеры: Чырвоны» Намінацыя
Найлепшы рэжысёр[en] Кшыштаф Кеслёўскі Намінацыя
Найлепшы сцэнарый[en] Кшыштаф Кеслёўскі, Кшыштаф Пясевіч Намінацыя
Найлепшая аператарская праца[en] Пётр Сабачыньскі Намінацыя
Найлепшы фільм на замежнай мове «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Залаты глобус 21.01.1995[en] Найлепшы фільм на замежнай мове[en] «Тры колеры: Чырвоны» (Швейцарыя) Намінацыя [89]
Сезар 25.02.1995 Найлепшы фільм Кшыштаф Кеслёўскі Намінацыя [90][91]
Найлепшая рэжысура Кшыштаф Кеслёўскі Намінацыя
Найлепшы акцёр Жан-Луі Трэнціньян Намінацыя
Найлепшая актрыса Ірэн Жакоб Намінацыя
Найлепшы арыгінальны ці адаптаваны сцэнарый[en] Кшыштаф Кеслёўскі, Кшыштаф Пясевіч Намінацыя
Найлепшая музыка Збігнеў Прайснер Перамога
Найлепшы гук[en] Уільям Флажале[fr], Жан-Клод Ларо[fr] Намінацыя
Асацыяцыя кінакрытыкаў Чыкага[en] 13.03.1995[en] Найлепшы рэжысёр[en] Кшыштаф Кеслёўскі Намінацыя [92]
Найлепшы фільм на замежнай мове «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Незалежны дух[en] 25.03.1995[en] Найлепшы замежны фільм «Тры колеры: Чырвоны» Перамога [93]
Оскар 27.03.1995[en] Найлепшая рэжысура Кшыштаф Кеслёўскі Намінацыя
Найлепшы арыгінальны сцэнарый[en] Кшыштаф Кеслёўскі, Кшыштаф Пясевіч Намінацыя
Найлепшая аператарская праца[en] Пётр Сабачыньскі Намінацыя
BAFTA 21.04.1995[en] Прэмія Дэвіда Ліна за дасягненні ў рэжысуры[en] Кшыштаф Кеслёўскіэ Намінацыя [94]
Найлепшы адаптаваны сцэнарый[en] Кшыштаф Кеслёўскі, Кшыштаф Пясевіч Намінацыя
Найлепшая актрыса[en] Ірэн Жакоб Намінацыя
Найлепшы неангламоўны фільм[en] «Тры колеры: Чырвоны» Намінацыя
Турыя[es] 01.07.1995 Найлепшы замежны фільм — Галасаванне чытачоў «Тры колеры: Чырвоны» Перамога [95]
Асацыяцыя кінакрытыкаў Далас—Форт-Уэрта[en] 1995 Найлепшы фільм[en] «Тры колеры: Чырвоны» Намінацыя
Найлепшы фільм на замежнай мове[zh] «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Асацыяцыя кінакрытыкаў Турцыі[en] 1995 Найлепшы замежны фільм «Тры колеры: Чырвоны» 3-е месца
Бодыль 1995[da] Найлепшы еўрапейскі фільм[en] «Тры колеры: Чырвоны» Перамога [96]
Фестываль найлепшых фільмаў Сацыяльнай службы камерцыі[it] 1995 Прыз глядацкіх сімпатый — Найлепшы замежны фільм «Тры колеры: Чырвоны» Перамога
Французскі сіндыкат кінакрытыкаў 1995 Найлепшы французскі фільм[fr] «Тры колеры: Чырвоны» Перамога [97]
20/20 19.02.2015 Найлепшы фільм на замежнай мове «Тры колеры: Чырвоны» Намінацыя [98][99][100]
Найлепшая аператарская праца Пётр Сабачыньскі Намінацыя

Аналіз

Сімвалізм чырвонага колеру

Чырвоны колер займае ў фільме дамініруючае месца і выконвае ў ім сімвалічную ролю. Шматлікія аглядальнікі выяўлялі розныя аспекты значэння гэтага колеру ў карціне. Так, Анет Інсдарф знаходзіла ў чырвоным колеры сімвал забароны:

" У пачатку фільма мігаючы чырвоны агеньчык азначае «стоп»: тэлефонная лінія занятая. Паколькі чырвоны сігнал святлафора азначае «стоп», можна меркаваць, што колер сімвалізуе забарону. Суддзя павінен перастаць падслухоўваць, а Валянціне не трэба цярпець сцэны рэўнасці яе каханага. У такім святле фінал фільма мае нават большы рэзананс: замерлыя кадры літаральна спыняюць персанажаў у руху, магчыма, прадвяшчаючы рашэнне самога Кеслёўскага перастаць здымаць[18]. "

Сара Рэвел у якасці прыкладаў сімвалізму колеру выявіла наступныя адпаведнасці: «Чырвонае святло святлафора выражае небяспеку, чырвоныя вішні ў гульнявым аўтамаце прадракаюць няўдачу, чырвоная куртка сімвалізуе памяць пра каханага»[30].

Вобраз суддзі і матыў назіральніцтва

Для творчасці Кеслёўскага характэрны матыў назіральніцтва. Сярод яго герояў-назіральнікаў можна спаткаць палітычна наіўнага кінааматара, які ўсё, што бачыць, фіксуе на камеру («Аматар[pl]», 1979), маладога чалавека, які падглядвае праз акно за сексуальна актыўнай жанчынай («Кароткі фільм пра каханне», 1988). Сустракаюцца і больш незвычайныя персанажы, такія як адвакат, які пасля смерці прывідам застаецца побач са сваёй жонкай і назірае за яе жыццём («Без канца», 1985) або таямнічы малады чалавек, які з’яўляецца ў васьмі фільмах «Дэкалога»[101]. Гаворачы пра гэтага персанажа, Кеслёўскі адзначаў: «Я не ведаю, хто ён. Проста малады чалавек, які падыходзіць і глядзіць. Ён назірае за намі, за нашым жыццём. Ён намі не вельмі задаволены. Падыйдзе, паглядзіць і адправіцца далей»[102].

Суддзя, якога іграе Жан-Луі Трэнціньян, з’яўляецца адной з такіх фігур. Ён займаецца падслухоўваннем тэлефонных размоў суседзяў з дапамогай хатняй стэрэа-сістэмы, усё ведае, але нічога не прадпрымае[101].

Падвойныя жыцці і альтэрнатыўныя лёсы

Кеслёўскі ў сваіх кінастужках неаднаразова звяртаўся да тэмы падвойных жыццяў, а таксама разважаў над ролямі выпадку і выбару ў фарміраванні лёсу. Так, у фільме «Выпадак[en]» (1981) рэжысёр паказвае, як у залежнасці ад адной выпадковай падзеі — паспее герой на цягнік, спозніцца ці пападзе ў рукі паліцыі — лёс развіваецца трыма абсалютна рознымі шляхамі. У «Падвойным жыцці Веранікі» (1991) рэжысёр падымае пытанне двайніцтва: што калі ў кожнага з нас ёсць свой «дублёр», які пражывае падобнае жыццё і можа нас замяніць, калі наш лёс будзе разбураны, або наадварот — што калі мы з’яўляемся такімі «дублёрамі» некага іншага. «Чырвоны», апошні фільм Кеслёўскага, аб’ядноўвае і развівае абедзве тэмы. З аднаго боку фільм апавядае гісторыю двайнікоў — пажылога суддзі і маладога Агюста — лёсы якіх ува многім падобныя. Тут, у адрозненні ад «Падвойнага жыцця…», гісторыя развіваецца геаграфічна ў адным месцы, аднак праз адчувальны прамежак часу. У «Падвойным жыцці…» Вераніка з Польшчы памірае ад сардэчнага прыступу, яе двайніца-францужанка містычным чынам адчувае гэта і інтуітыўна пачынае звяртаць увагу на сваё здароўе, тым самым яна ратуе сабе жыццё і ў нейкім сэнсе працягвае жыццё памерлай двайніцы. Нешта падобнае адбываецца і ў «Чырвоны», дзе лёс суддзі аказваецца зруйнаваным праз здраду каханай жанчыны, праз пэўны час яго лёс паўтараецца ў асобе маладога Агюста, які перажывае тыя ж жыццёвыя выпрабаванні, аднак не губляе свой шанец на шчасце. Тут у карціне гучаць матывы з фільма «Выпадак»: на пароме Агюст сустракае Валянціну, падобную якой у свой час не сустрэў Жазэф, — і лёс пачынае ісці іншым шляхам.

Двайніцтва пажылога суддзі і маладога Агюста праяўляецца як глабальна, у падабенстве лёсаў і жыццёвых падзей, так і ў мностве невялікіх дэталяў. Абодва героі захапляюцца музыкай галандскага кампазітара Ван дэн Будэнмаера, абодва маюць сабаку, носяць падцяжкі. Іх двайніцтва часам падкрэсліваецца іранічна. Карын дарыць Агюсту новую ручку, а суддзя вымушаны пісаць данос на сябе алоўкам, так як у ручцы скончылася чарніла[18].

Уплыў на кінематограф

Ніводзін іншы польскі кінарэжысёр не знайшоў столькі вучняў і паслядоўнікаў у міжнародным кіно, як Кшыштаф Кеслёўскі. Глыбей за ўсё ў свядомасці кіна-паслядоўнікаў адбіліся познія фільмы рэжысёра, у якіх ён адмаўляецца ад рэалізму дзеля духоўна-кінематаграфічных пошукаў. Менавіта познія працы Кеслёўскага, сярод якіх тэлецыкл «Дэкалог», фільм «Падвойнае жыццё Веранікі» і трылогія «Тры колеры», часцей за ўсё зноў вяртаюцца на экраны ў выглядзе цытат, амажаў і аўтарскіх транскрыпцый у творах майстроў сучаснага кіно[103]. Біёграф рэжысёра, Станіслаў Завісліньскі, пералічвае ў сваім даследаванні не менш за два дзясяткі фільмаў, у якіх ёсць «нешта ад Кеслёўскага». Сярод адзначаных ім кінастужак ёсць творы такіх сусветна вядомых аўтараў, як Алехандра Гансалес Іньярыту, Том Тыквер, Жан-П’ер Жэнэ і Вонг Кар-Вай[en], а таксама творы польскіх кінематаграфістаў Ежы Штура, Кшыштафа Краўзэ і Грэга Зглінскага[pl][103].

Барташ Сташчышын адзначае, што некаторыя матывы «Чырвонага» можна ўгледзець у фільме Жан-П’ера Жэнэ «Неверагодны лёс Амэлі Пулен». Тым не менш ён падкрэслівае, што фільм польскага рэжысёра мае дачыненне да звышнатуральнага свету і можа быць асэнсаваны ў рэлігійным ці метафізічным сэнсе, тады як гісторыя, расказаная Жэнэ, з’яўляецца па сваёй сутнасці чыста свецкай[103]. Найл Мак-Ардл выказвае думку, што Пол Томас Андэрсан, верагодна, шмат разоў глядзеў «Чырвоны», перш чым зняць «Магнолію[en]». Таксама ён заўважае адгалоскі карціны Кеслёўскага ў творчасці Тома Тыквера, а менавіта ў фільмах «Лола бяжыць» і «Воблачны атлас[en]»[104].

Крыніцы

  1. ↑ http://www.zelluloid.de/filme/index.php3?id=5967 Праверана 18 сакавіка 2018.
  2. ↑ а б в г Person Profile // Internet Movie Database — 1990. Праверана 17 чэрвеня 2022.
  3. ↑ а б в г http://www.imdb.com/title/tt0111495/ Праверана 14 красавіка 2016.
  4. ↑ а б в г д е http://www.adorocinema.com/filmes/filme-74338/ Праверана 14 красавіка 2016.
  5. ↑ а б в г д е ё https://web.archive.org/web/20200329091429/https://europeanfilmawards.eu/en_EN/film/three-colours-red.5385 Праверана 29 сакавіка 2020.
  6. ↑ а б http://stopklatka.pl/film/trzy-kolory-czerwony Праверана 14 красавіка 2016.
  7. ↑ а б в г д е ё http://www.imdb.com/title/tt0111495/fullcredits Праверана 14 красавіка 2016.
  8. ↑ http://www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=74338.html Праверана 14 красавіка 2016.
  9. ↑ а б Box Office Mojo — 1999. Праверана 17 чэрвеня 2022.
  10. ↑ а б в FilmPolski.pl — 1990. Праверана 22 жніўня 2020.
  11. ↑ а б в Trois couleurs: Rouge (1994) — IMDb (англ.). Сайт «Internet Movie Database». Праверана 22 верасня 2021.
  12. ↑ а б Trois couleurs: Rouge — Release Info (англ.). Сайт «Internet Movie Database». Праверана 22 верасня 2021.
  13. ↑ а б в Lisa Nesselson. Three Colors: Red (англ.). Сайт часопіса «Variety» (19 мая 1994). Архівавана з першакрыніцы 15 снежня 2020. Праверана 7 ліпеня 2020.
  14. ↑ а б в Derek Malcolm[en]. Why was Three Colours Red denied Cannes glory? (англ.). Сайт газеты «The Guardian» (26 мая 1994). Праверана 29 кастрычніка 2021.
  15. ↑ а б Kenneth Turan. Surprise Pick: ‘Pulp Fiction’ : Cannes report: Quentin Tarantino’s film is the third movie about the underbelly of American life to win the Palme d’Or in the last six years. (англ.). Сайт газеты «Los Angeles Times» (24 мая 1994). Архівавана з першакрыніцы 31 жніўня 2020. Праверана 6 ліпеня 2021.
  16. ↑ а б Trois couleurs: Rouge — Awards (англ.). Сайт «Internet Movie Database». Праверана 22 верасня 2021.
  17. ↑ а б Krzysztof Kieślowski, Danusia Stok. «Kieślowski on Kieślowski» 1993, p. 212.
  18. ↑ а б в г д е ё Annette Insdorf. «Double Lives, Second Chances» 1999.
  19. ↑ Krzysztof Kieślowski, Danusia Stok. «Kieślowski on Kieślowski» 1993, p. 225.
  20. ↑ а б в Harvey Weinstein. In Memoriam - Krzysztof Kieslowski: To Smoke and Drink in L.A.(англ.) // Premiere. — June 1996. — В. 10. — Т. 9. — P. 35-37. Архівавана з першакрыніцы 6 снежня 2022.
  21. ↑ а б Kristine McKenna[en]. CALENDAR: MOVIES : A Face That Tells the Story : The Swiss-born actress Irene Jacob has a remarkable ability to express her characters’ emotional upheavals with very few words. (англ.). Сайт газеты «Los Angeles Times» (4 снежня 1994). Праверана 10 снежня 2021.
  22. ↑ Stanisław Zawiśliński. «Kieślowski: ważne, żeby iść» 2011, с. 332.
  23. ↑ Matt Mueller. Love hurts(англ.) // The Sunday Times. — 18 November 2012. — P. 12—13.
  24. ↑ а б Trois couleurs: Rouge — Filming & Production (англ.). Сайт «Internet Movie Database». Праверана 22 верасня 2021.
  25. ↑ Krzysztof Kieślowski, Danusia Stok. «Kieślowski on Kieślowski» 1993, p. 223.
  26. ↑ Roman Gerodimos. Revisiting ‘Trois Couleurs: Rouge’ – a Tribute to Krzysztof Kieślowski (англ.). Сайт «Roman’s lab». Праверана 4 лістапада 2021.
  27. ↑ Elibieta Stefania Dziekońska. Postscript 1995 until the present day // The Best of All Worlds: Public, Personal, and Inner Realms in the Films of Krzysztof Kielowski. Submitted for the degree of Doctor of Philosophy. — University College London[en]. — P. 297. — 363 p.
  28. ↑ Stanisław Zawiśliński. «Kieślowski: ważne, żeby iść» 2011, с. 336.
  29. ↑ а б в г д Coloring the message(англ.) // In Camera. — Autumn 1994. — P. 4.
  30. ↑ а б Sara Revell. «An Analysis of how the metaphysical is created through the cinematography in Krzysztof Kieslowski’s “Three Colours” Trilogy» 1998.
  31. ↑ Stephen Pizzello. «Piotr Sobociński: Red» 1995.
  32. ↑ Zbigniew Preisner – Trois Couleurs: Red (Bande Originale Du Film) (англ.). Сайт «Discogs». Праверана 22 верасня 2021.
  33. ↑ Nicholas W. Reyland. «Zbigniew Preisner's Three Colors Trilogy» 2011, p. 168.
  34. ↑ Nicholas Reyland. Three Colours: shades of greatness to listen out for in Zbigniew Preisner's musical score (англ.). Сайт газеты «The Guardian» (14 лістапада 2011). Праверана 23 верасня 2021.
  35. ↑ Trois couleurs: Rouge (фр.). Сайт «JP's Box-Office[d]». Праверана 21 верасня 2021.
  36. ↑ Three Colors: Red (1994) (англ.). Сайт «Box Office Mojo». Праверана 21 верасня 2021.
  37. ↑ René Prédal. «Recepcja krytyczna filmów Kieślowskiego we Francji» 1997, p. 260.
  38. ↑ René Prédal. «Recepcja krytyczna filmów Kieślowskiego we Francji» 1997, p. 262.
  39. ↑ René Prédal. «Recepcja krytyczna filmów Kieślowskiego we Francji» 1997, p. 263.
  40. ↑ Stanisław Zawiśliński. «Kieślowski: ważne, żeby iść» 2011, p. 368.
  41. ↑ Marek Haltof. «„Ciągle żywy”. Wpływ Kieślowskiego na kino polskie» 2010, p. 92.
  42. ↑ Stanisław Zawiśliński. «Kieślowski: ważne, żeby iść» 2011, p. 369.
  43. ↑ Grażyna Stachówna. «Trzy kolory — wariacje na jeden temat» 1997, p. 101.
  44. ↑ а б в г Three Colors: Red (англ.). Сайт «Rotten Tomatoes». Праверана 22 верасня 2021.
  45. ↑ а б в Three Colors: Red (англ.). Сайт «Metacritic». Праверана 22 верасня 2021.
  46. ↑ а б Janet Maslin[en]. Film in Review; Kieslowski's Trilogy Finale: 'Red' (англ.). Сайт газеты «The New York Times» (23 лістапада 1994). Архівавана з першакрыніцы 8 кастрычніка 2021. Праверана 29 кастрычніка 2021.
  47. ↑ а б Desson Howe. ‘Red’ (R) (англ.). Сайт газеты «The Washington Post» (16 снежня 1994). Праверана 5 лістапада 2021.
  48. ↑ а б Roger Ebert. Three Colors Trilogy: Blue, White, Red (англ.). Сайт Роджэра Эберта. (9 сакавіка 2003). Праверана 22 верасня 2021.
  49. ↑ Hal Hinson. ‘Red’ (R) (англ.). Сайт газеты «The Washington Post» (16 снежня 1994). Праверана 5 лістапада 2021.
  50. ↑ Edward Guthmann. FILM REVIEW -- Journey Of Heart In `Red' (англ.). Сайт газеты «San Francisco Chronicle[en]» (21 ліпеня 1995). Праверана 29 кастрычніка 2021.
  51. ↑ Derek Malcolm[en]. Three Colours Red - review (англ.). Сайт газеты «The Guardian» (10 лістапада 1994). Праверана 29 кастрычніка 2021.
  52. ↑ а б в Roger Ebert. Red (англ.). Сайт Роджэра Эберта (2 снежня 1994). Праверана 22 верасня 2021.
  53. ↑ а б Three Colors: Red (1994) (англ.). Сайт «AllMovie». Праверана 22 верасня 2021.
  54. ↑ Jonathan Rosenbaum. Kieslowski’s Reel World (англ.). Сайт газеты «Chicago Reader» (15 снежня 1994). Праверана 21 снежня 2021.
  55. ↑ а б Tři barvy: Červená (чэшск.). Сайт «ČSFD[cs]». Праверана 12 студзеня 2022.
  56. ↑ Steve Beard. Three Colours: Red Review (англ.). Сайт часопіса «Empire» (27 студзеня 2006). Праверана 22 верасня 2021.
  57. ↑ а б Tres colores: Rojo (ісп.). Сайт «FilmAffinity». Праверана 22 верасня 2021.
  58. ↑ а б Trzy kolory: Czerwony (польск.). Сайт «Filmweb[en]». Праверана 12 студзеня 2022.
  59. ↑ а б Три цвета: Красный (1994) (руск.). Сайт «КиноПоиск». Праверана 22 верасня 2021.
  60. ↑ Trois couleurs - Rouge (фр.). Сайт «AlloCiné». Праверана 22 верасня 2021.
  61. ↑ а б Kenneth Turan. 1994: YEAR IN REVIEW : No Weddings, No Lions, No Gumps : This critic’s best film of the year, the documentary ‘Hoop Dreams,’ handily slam-dunks superstar box-office performers in an otherwise indifferent year. (англ.). Сайт газеты «Los Angeles Times» (25 снежня 1994). Архівавана з першакрыніцы 4 кастрычніка 2021. Праверана 4 кастрычніка 2021.
  62. ↑ Desson Howe. The Envelope Please: Reel Winners and Losers of 1994 (англ.). Сайт газеты «The Washington Post» (30 снежня 1994). Праверана 4 кастрычніка 2020.
  63. ↑ James Berardinelli. Rewinding 1994 -- The Year in Film (англ.). Сайт «ReelViews» (2 студзеня 1995). Праверана 4 кастрычніка 2021.
  64. ↑ Jonathan Rosenbaum. The 31 best movies of 1994 (англ.). Сайт газеты «Chicago Reader» (5 студзеня 1995). Праверана 21 снежня 2021.
  65. ↑ Robert Denerstein. Perhaps It Was Best to Simply Fade to Black(англ.) // Rocky Mountain News[en]. — 1995-01-01. — P. 61A.
  66. ↑ Janet Maslin[en]. CRITIC'S NOTEBOOK; The Good, Bad and In-Between In a Year of Surprises on Film (англ.). Сайт газеты «The New York Times» (27 снежня 1994). Архівавана з першакрыніцы 7 жніўня 2021. Праверана 4 кастрычніка 2021.
  67. ↑ Scott Schuldt. Oklahoman Movie Critics Rank Their Favorites for the Year Without a Doubt, Blue Ribbon Goes to "Pulp Fiction," Scott Says (англ.). Сайт «The Oklahoman[en]» (1 студзеня 1995). Праверана 4 кастрычніка 2021.
  68. ↑ Matt Zoller Seitz. Personal best From a year full of startling and memorable movies, here are our favorites(англ.) // Dallas Observer[en]. — 1995-01-12.
  69. ↑ Howie Movshovitz. Memorable Movies of '94 Independents, fringes filled out a lean year(англ.) // The Denver Post. — 1994-12-25. — P. E-1.
  70. ↑ Top Rated Movies (англ.). Сайт «Internet Movie Database». Праверана 10 снежня 2021.
  71. ↑ Jonathan Rosenbaum. Off Color (англ.). Сайт газеты «Chicago Reader» (16 чэрвеня 1994). Праверана 11 студзеня 2023.
  72. ↑ Bryan Curtis. And the Oscar For Worst Oscar Goes… (англ.). Сайт газеты «The New York Times» (29 лютага 2004). Архівавана з першакрыніцы 9 чэрвеня 2021. Праверана 17 лістапада 2021.
  73. ↑ Guy Lodge. This year’s foreign Oscar race reflects a growingly global medium (англ.). Сайт «Uproxx[en]» (20 верасня 2012). Праверана 7 ліпеня 2021.
  74. ↑ Robin Write. 100 Not Nominated For Oscars – Part One (англ.). Сайт «Filmotomy» (11 лістапада 2017). Праверана 7 ліпеня 2021.
  75. ↑ Stanisław Zawiśliński. «Kieślowski: ważne, żeby iść» 2011, p. 367.
  76. ↑ Michael Wilmington. RETROSPECTIVE CELEBRATES CAREER OF IRAN'S PREEMINENT FILMMAKER (англ.). Сайт газеты «Chicago Reader» (7 чэрвеня 1996). Праверана 13 студзеня 2023.
  77. ↑ Jonathan Rosenbaum. From Iran With Love (англ.). Сайт газеты «Chicago Reader» (28 верасня 1995). Праверана 13 студзеня 2023.
  78. ↑ TROIS COULEURS ROUGE (фр.). Сайт Канскага кінафестывалю. Праверана 5 мая 2021.
  79. ↑ Vancouver International Film Festival (англ.). Сайт «Playback» (26 верасня 1994). Праверана 13 кастрычніка 2021.
  80. ↑ European Film Academy: Nominations 1994 (англ.). Сайт Еўрапейскай кінаакадэміі. Праверана 29 снежня 2019.
  81. ↑ CAMERIMAGE 1993 - 2000: Summary (польск.). Сайт кінафестывалю «Camerimage». Праверана 8 мая 2021.
  82. ↑ CAMERIMAGE 1994: Kronika nagród (польск.). Сайт кінафестывалю «Camerimage». Праверана 8 мая 2021.
  83. ↑ 20th Annual Los Angeles Film Critics Association Awards (англ.). Сайт Асацыяцыі кінакрытыкаў Лос-Анджэлеса. Праверана 29 снежня 2019.
  84. ↑ Susan King, Kevin Thomas. ‘Pulp Fiction,’ Tarantino Win L.A. Film Critics Awards : Movies: John Travolta is named best actor for role in the action-thriller. Jessica Lange wins for ‘Blue Sky.’ (англ.). Сайт газеты «Los Angeles Times» (11 снежня 1994). Архівавана з першакрыніцы 31 жніўня 2020. Праверана 29 снежня 2019.
  85. ↑ John Anderson. N.Y. Critics Go Own Way, Pick ‘Quiz’ : Movies: Unlike with other critics’ groups, Robert Redford’s film takes the top prize. Quentin Tarantino’s ‘Pulp Fiction’ wins best director and screenplay. (англ.). Сайт газеты «Los Angeles Times» (16 снежня 1994). Архівавана з першакрыніцы 31 жніўня 2020. Праверана 8 кастрычніка 2021.
  86. ↑ Janet Maslin[en]. Critics Honor 'Pulp Fiction' And 'Quiz Show' (англ.). Сайт газеты «The New York Times» (16 снежня 1994). Архівавана з першакрыніцы 22 лістапада 2020. Праверана 8 кастрычніка 2021.
  87. ↑ BSFC Winners 1990s (англ.). Сайт Таварыства кінакрытыкаў Бостана[en]. Праверана 9 кастрычніка 2021.
  88. ↑ Awards Circuit Community Awards (1994) (англ.). Сайт «Internet Movie Database». Праверана 9 кастрычніка 2021.
  89. ↑ Winners & Nominees: Three Colors: Red (англ.). Сайт кінапрэміі «Залаты глобус». Праверана 29 снежня 2019.
  90. ↑ La Cérémonie des César 1995 (фр.). Сайт Акадэміі мастацтваў і тэхналогій кінематографа. Праверана 8 мая 2021.
  91. ↑ Michael Williams. ‘Margot’ Takes 12 Cesar Noms (англ.). Сайт часопіса «Variety» (15 студзеня 1995). Архівавана з першакрыніцы 8 мая 2021. Праверана 8 мая 2021.
  92. ↑ ‘Dreams’ Takes Chi Crix Nod (англ.). Сайт часопіса «Variety» (19 сакавіка 1995). Архівавана з першакрыніцы 3 жніўня 2020. Праверана 9 кастрычніка 2021.
  93. ↑ Richard Natale. ‘Pulp Fiction’ Wings It at Independent Spirit Awards : Movies: ‘Spanking the Monkey’ and ‘Bullets Over Broadway’ also take multiple awards at Santa Monica event embracing mostly non-studio-produced films. (англ.). Сайт газеты «Los Angeles Times» (27 сакавіка 1995). Архівавана з першакрыніцы 8 сакавіка 2021. Праверана 22 верасня 2021.
  94. ↑ Film in 1995 (англ.). Сайт прэміі «BAFTA». Праверана 8 кастрычніка 2021.
  95. ↑ IV PREMIS TURIA 1995. Сайт «Cartelera Turia». Праверана 29 снежня 2019.
  96. ↑ 1995 (дацк.). Сайт прэміі «Бодыль». Праверана 23 верасня 2021.
  97. ↑ Prix SFCC de la Critique 1994 (фр.). Сайт Французскага сіндыката крытыкаў кіно і тэлебачання. Праверана 13 кастрычніка 2021.
  98. ↑ 2015 Nominees – 6th Annual 20/20 Awards (англ.)(недаступная спасылка). Сайт «20/20 Awards». Архівавана з першакрыніцы 30 снежня 2019. Праверана 29 снежня 2019.
  99. ↑ 6th Annual 20/20 Award Nominees Announced (англ.)(недаступная спасылка). Сайт «20/20 Awards» (14 студзеня 2015). Архівавана з першакрыніцы 29 снежня 2019. Праверана 29 снежня 2019.
  100. ↑ PULP FICTION Dominates 6th Annual 20/20 Award Winners (англ.)(недаступная спасылка). Сайт «20/20 Awards» (19 лютага 2015). Архівавана з першакрыніцы 26 лютага 2015. Праверана 29 снежня 2019.
  101. ↑ а б Dave Kehr. «To Save the World: Kieslowski’s Three Colors Trilogy» 1994.
  102. ↑ Krzysztof Kieślowski, Danusia Stok. «Kieślowski on Kieślowski» 1993, p. 158.
  103. ↑ а б в Bartosz Staszczyszyn. Cinema After Kieślowski: The Master Lives On (польск.). Сайт «Culture.pl» (19 чэрвеня 2015). Праверана 10 снежня 2021.
  104. ↑ Niall McArdle. Trois Couleurs: Rouge (1994) – Krzysztof Kieslowski (Niall McArdle) (англ.). Сайт «A World of Film». Праверана 10 снежня 2021.

Літаратура

Кнігі

Артыкулы

Спасылкі

Read other articles:

التنمية كحرية

هذه المقالة يتيمة إذ تصل إليها مقالات أخرى قليلة جدًا. فضلًا، ساعد بإضافة وصلة إليها في مقالات متعلقة بها. (يناير 2021) التنمية حرية Development as Freedom معلومات الكتاب المؤلف أمارتيا صن اللغة الإنجليزية تاريخ النشر 1999 الموضوع التنمية الدولية التقديم عدد الصفحات 430 ترجمة المترجم شوقي

 

Shoma Uno

Shoma UnoUno pada tahun 2017Informasi PribadiMewakili negara JepangLahir17 Desember 1997 (umur 25)Nagoya, JepangDaerah asalNagoya, JepangTinggi158 m (518 ft 4+1⁄2 in)PelatihStéphane LambielAngelo DolfiniYoann DeslotMantan pelatihTakeshi HondaMachiko YamadaMihoko HiguchiKoreograferShae-Lynn BourneDavid WilsonMantan koreograferMihoko HiguchiMachiko YamadaKlub skatingToyota Motor CorporationBekas klub skatingChukyo U.S.HS Grand Prix Tokai SCLokasi training saat iniCham...

 

Аксакова-Сиверс, Татьяна Александровна

В Википедии есть статьи о других людях с фамилиями Аксакова и Сиверс. Татьяна АлександровнаАксакова-Сиверс Имя при рождении Татьяна Александровна Сиверс Дата рождения 12 (24) октября 1892 Место рождения Санкт-Петербург, Российская империя Дата смерти 2 декабря 1981(1981-12-02...

バリー・アルトシュル

バリー・アルトシュルBarry Altschul バリー・アルトシュル（1976年）基本情報生誕 (1943-01-06) 1943年1月6日（80歳）出身地 アメリカ合衆国 ニューヨークジャンル アヴァンギャルド・ジャズ職業 ミュージシャン担当楽器 ドラム活動期間 1960年代 -共同作業者 サークル、ポール・ブレイ、FABトリオ バリー・アルトシュル（2011年） バリー・アルトシュル[1]（Barry Altschul、1943...

 

Colina Poklónnaya

Parque de la Victoria, en la colina Poklónnaya. La colina Poklónnaya, o el monte Poklónnaya (en ruso: Покло́нная гора́) fue, con 171,5 m, uno de los puntos más elevados de Moscú. Sus dos cimas flanqueaban el río Setun hasta que una de ellas fue arrasada en 1987. Desde 1936, el área ha pertenecido a Moscú y actualmente alberga el Parque de la Victoria, donde se exhiben numerosos tanques y otros vehículos de la Segunda Guerra Mundial. Históricamente, la colina tuvo una ...

 

ماتيوس نوغويرا دا سيلفا

هذه المقالة يتيمة إذ تصل إليها مقالات أخرى قليلة جدًا. فضلًا، ساعد بإضافة وصلة إليها في مقالات متعلقة بها. (نوفمبر 2020) ماتيوس نوغويرا دا سيلفا معلومات شخصية الميلاد 8 أغسطس 1986 (37 سنة)  ساو باولو  الطول 1.90 م (6 قدم 3 بوصة) مركز اللعب حارس مرمى الجنسية البرازيل  معل...

Anselmo Lorenzo

Spanish anarchist author (1841–1914) Anselmo LorenzoBorn21 April 1841Toledo, SpainDied30 November 1914Resting placeCemetery of MontjuïcNationalitySpanishOrganizationInternational Workingmen's AssociationKnown forthe grandfather of Spanish anarchism Anselmo Lorenzo Asperilla (21 April 1841, in Toledo, Spain – 30 November 1914) was a defining figure in the early Spanish Anarchist movement, earning the often quoted sobriquet the grandfather of Spanish anarchism, in the words of Mur...

 

المعبر (العدين)

  لمعانٍ أخرى، طالع المعبر (توضيح). قرية المعبر  - قرية -  تقسيم إداري البلد  اليمن المحافظة محافظة إب المديرية مديرية العدين العزلة عزلة عردن السكان التعداد السكاني 2004 السكان 2٬388   • الذكور 1٬168   • الإناث 1٬220   • عدد الأسر 415   • عدد المساكن 420 معلو...

 

Scott Smith (fighter)

For other people named Scott Smith, see Scott Smith (disambiguation). American mixed martial arts fighter Scott SmithBorn (1979-05-21) May 21, 1979 (age 44)Reno, Nevada, United StatesOther namesHands of SteelResidenceElk Grove, California, United StatesNationalityAmericanHeight6 ft 0 in (1.83 m)Weight185 lb (84 kg; 13 st 3 lb)DivisionHeavyweightLight HeavyweightMiddleweightWelterweightFighting out ofElk Grove, California, United StatesTeamCapital City F...

Acfred II dari Carcassonne

Artikel ini sebatang kara, artinya tidak ada artikel lain yang memiliki pranala balik ke halaman ini.Bantulah menambah pranala ke artikel ini dari artikel yang berhubungan atau coba peralatan pencari pranala.Tag ini diberikan pada Februari 2023. Acfred II (kadang Alfred) (wafat 933) merupakan rekan-pemimpin Provinsi Carcassonne dan Razès dari tahun 906 sampai tahun 908 dan kemudian pangeran dengan haknya sendiri sampai kematiannya. Ia merupakan Oliba II dari Carcassonne yang lebih muda dan i...

 

Battle of Batala

Battle of Batala in 1764, Sikh Misls vs Afghans Battle of BatalaPart of Afghan-Sikh warsDateDecember 1764[1]LocationBatala, PunjabResult Sikh victoryBelligerents Durrani EmpireKhanate of Kalat Sikh MislsCommanders and leaders Ahmad Shah AbdaliSarbuland Khan (WIA)Nasir Khan UnknownStrength Unknown UnknownCasualties and losses Unknown Unknown vteAfghan–Sikh Wars Kalanaur (1748) Manupur (1748) Amritsar (1757) Mahilpur (1757) Jalandhar (1757) Sirhind (1758) Lahore (1758) Peshawar (...

 

Équipe des Samoa américaines de rugby à XV

Cet article est une ébauche concernant le rugby à XV. Vous pouvez partager vos connaissances en l’améliorant (comment ?) selon les recommandations des projets correspondants. Samoa américaines Données clés Surnom Talavalu Données clés Coupe du monde   · Participations NC · Meilleur résultat NC modifier L'équipe des Samoa américaines de rugby à XV rassemble les meilleurs joueurs de rugby à XV des Samoa américaines. Au 9 octobre 2023, elle est classée au 1...

Fairey Gordon

British light bomber and utility plane of the interwar era Gordon Role Light bomber and general aircraftType of aircraft Manufacturer Fairey Aviation First flight 3 March 1931 Primary users Royal Air ForceFleet Air Arm (Royal Navy) Number built 186 Developed from Fairey III The Fairey Gordon was a British light bomber (2-seat day bomber) and utility aircraft of the 1930s. The Gordon was a conventional two-bay fabric-covered metal biplane. It was powered by 525–605 horsepower (391–451...

 

Maine Pyar Kiya

1989 film by Sooraj Barjatya This article is about the 1989 film. For the 2014 film, see Maine Pyar Kiya (2014 film). Maine Pyar KiyaPromotional posterDirected bySooraj BarjatyaWritten bySooraj Barjatya (dialogue)Screenplay bySooraj BarjatyaStory byS.M. AhaleProduced byTarachand BarjatyaStarringSalman KhanBhagyashreeCinematographyAravind LaadEdited byMukhtar AhmedMusic byRaamlaxmanProductioncompanyRajshri ProductionsDistributed byRajshri ProductionsRelease date 29 December 1989 ...

 

SiS (talk show)

Philippine television show SiSTitle cardAlso known asSiS: Janice & GelliGenreTalk showDirected by Noel Cabacungan (2001) Louie Ignacio (2001–10) Presented by Gelli de Belen Janice de Belen Carmina Villarroel Voices ofMarites Tessbomb MarañonNarrated byMarites Tessbomb MarañonTheme music composerMoy OrtizOpening themeSiS by Sweet Plantado and Annie Quintos of The CompanY (2001–05)[1]Country of originPhilippinesOriginal languageTagalogNo. of episodes2,250ProductionExecutive pr...

Desktop search

This article has multiple issues. Please help improve it or discuss these issues on the talk page. (Learn how and when to remove these template messages) This article may be too technical for most readers to understand. Please help improve it to make it understandable to non-experts, without removing the technical details. (October 2014) (Learn how and when to remove this template message) This is written like a manual or guide. Please help rewrite this and remove advice or instruction. (Octo...

 

Matt Preston

English-Australian food critic, food journalist and recipe writer For the English soccer player, see Matt Preston (footballer). Matt PrestonPreston in 2012Born (1961-07-21) 21 July 1961 (age 62)London, England, United KingdomOccupation(s)Food critic, writer, television presenterYears active1990−presentEmployerSeven NetworkHeight6 ft 4 in (193 cm)Spouse Emma Preston ​(m. 1999)​Children3WebsiteMattPreston.com.au Matt Preston (born 21 July ...

 

Ноэль, Бернар

В Википедии есть статьи о других людях с фамилией Ноэль. Бернар Ноэль Имя при рождении фр. Urbain Bernard Fernand Noël[1] Псевдонимы Urbain d'Orlhac и Urbain d' Orlhac[2] Дата рождения 19 ноября 1930(1930-11-19) Место рождения Сент-Женевьев-сюр-Аржанс Дата смерти 13 апреля 2021(2021-04-13) (90 лет) Место ...

Phani Mukut Rai

This article has multiple issues. Please help improve it or discuss these issues on the talk page. (Learn how and when to remove these template messages) This article may need to be rewritten to comply with Wikipedia's quality standards. You can help. The talk page may contain suggestions. (October 2023) This article may require copy editing for grammar, style, cohesion, tone, or spelling. You can assist by editing it. (October 2023) (Learn how and when to remove this template message) (Learn...

 

Suzanne Simard

Suzanne Simard Suzanne Simard en 2018Información personalNacimiento 1960 EducaciónEducada en Universidad Estatal de OregónUniversidad de Columbia Británica Información profesionalÁrea Ecología forestalConocida por Teoría de los árboles madreEmpleador Universidad de Columbia BritánicaSitio web suzannesimard.com Distinciones Kew International MedalPremio Lewis Thomas [editar datos en Wikidata] Suzanne Simard es una profesora de ecología forestal que enseña en la Unive...

 

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!