5 września 1985 został powołany do odbycia przeszkolenia w ramach wojskowego szkolenia studentów, które w ówczesnym stanie prawnym było jedną z form obowiązkowej służby wojskowej[2]. Przeszkolenie odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy w Centralnym Ośrodku Szkolenia Wojskowej Służby Wewnętrznej w Mińsku Mazowieckim. Od 3 stycznia 1986 odbywał praktykę w Oddziale WSW w Modlinie na stanowisku podoficera prewencji Delegatury WSW w Górze Kalwarii. Od 1 do 29 lipca 1986 był słuchaczem kursu podchorążych SPR o specjalności kontrwywiadowczej, po którym został skierowany do Oddziału WSW w Kielcach. 27 sierpnia 1986 został przeniesiony do rezerwy w stopniu plutonowego podchorążego rezerwy[3].
W 1992 na macierzystej uczelni uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie napisanej pod kierunkiem Lecha Gardockiego pracy pt. Granice karalności usiłowania a problem nieudolności. Przyczynek do struktury bezprawia[4]. Habilitował się w 2010 również na UW na podstawie dorobku naukowego i rozprawy zatytułowanej Bezprawność jako element przestępności czynu. Studium na temat struktury przestępstwa[4].
Zawodowo związany z Uniwersytetem Warszawskim, w latach 80. był pełnomocnikiem dziekana WPiA[5], doszedł na tej uczelni do stanowiska profesora nadzwyczajnego[4]. W latach 2010–2012 pełnił funkcję rzecznika dyscyplinarnego UW do spraw pracowników[5]. W 2012 objął stanowisko dyrektora Instytutu Prawa Karnego[1]. Zatrudniony także w Wyższej Szkole Administracji Publicznej w Ostrołęce na stanowisku profesora nadzwyczajnego, pełnił na tej uczelni funkcję dziekana[1].
W swojej pracy naukowej zajmuje się przede wszystkim teorią prawa karnego, podstawami odpowiedzialności karnej, teorią i filozofią prawa karnego, jak też teorią przestępstwa[5].
W 2016 został przez posłów Prawa i Sprawiedliwości zgłoszony jako kandydat na sędziego Trybunału Konstytucyjnego[1][6]. 14 kwietnia 2016 Sejm RP VIII kadencji wybrał go na to stanowisko. Głosowanie zbojkotowała większość posłów opozycji[7][8]. W przyjętej uchwale określono początek jego kadencji na 28 kwietnia 2016[9]. Tegoż dnia prezydent Andrzej Duda odebrał od niego ślubowanie[10].
↑Na podstawie art. 45 pkt 3 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz.U. z 1967 r. nr 44, poz. 220).
