Wypaleniska położone są w Puszczy Bydgoskiej, tuż za wschodnią granicą obszaru administracyjnego miasta Bydgoszczy. Miejscowość znajduje się na południe od drogi krajowej nr 10 Bydgoszcz-Toruń. Nazwa nawiązuje do dużej leśnej polany (być może powstałej wskutek pożaru), zaznaczonej na mapach już w XVIII wieku. Miejscowość od północy sąsiaduje z Żółwinem i Siedmiogórami, a od wschodu z miejscowościami: Makowiska i Rudy.
Wypaleniska to wieś zanikająca z powodu sąsiedztwa rozbudowanego w latach 90. XX wieku miejskiego wysypiska śmieci dla Bydgoszczy. Środek wsi zlokalizowany jest przy skrzyżowaniu tzw. traktu bydgosko-gniewkowskiego oraz drogi leśnej prowadzącej z Makowisk do Łażyna. Gleba jest wybitnie piaszczysta. Od strony północno-wschodniej teren kończy się wyraźną krawędzią nad niżej położonymi Makowiskami. W obrębie wsi można znaleźć relikty dawnych domostw, sadów i ogrodów. Część posesji zarosła już lasem.
Rozwój osady wiąże się z powszechnym w tych okolicach osadnictwem olęderskim oraz z kolonizacją niemiecką[9]. Na mapie Schröttera (1796-1802) nie zaznaczono jeszcze miejscowości, co świadczy o nieco późniejszej kolonizacji, niż okoliczne osady olęderskie, natomiast widoczna jest rozległa polana leśna, prawdopodobnie pożarzysko.
Spis miejscowości rejencji bydgoskiej z 1833 r. podaje, że w kolonii Wypaleniska (niem. Schulitzer Feuer-länder) mieszkało 84 osób (70 ewangelików, 14 katolików) w 12 domach[10]. Miejscowość należała do parafii katolickiej w Solcu i ewangelickiej w Bydgoszczy. Według opisu Jana Nepomucena Bobrowicza z 1846 r. Wypaleniska (Soleckie Ogniska) były kolonią osadniczą, należącą do miasta Solca[11]. Kolejny spis z 1860 r. podaje, że we wsi Wypaleniska (niem. Feyerland) mieszkało 174 osób (171 ewangelików, 3 katolików) w 29 domach. Dzieci uczęszczały do szkoły w Otorowie. Miejscowość należała do parafii katolickiej i ewangelickiej w Solcu[12].
Natomiast dla roku 1884Słownik geograficzny Królestwa Polskiego podaje, że Soleckie Wypaleniska (niem. Feyerland) były wsią w powiecie bydgoskim, położoną 6 km na południowy zachód od Solca, na terenie dawnego soleckiego lasu miejskiego. Miejscowość leżała przy trakcie bydgosko-gniewkowskim. W 30 domach mieszkało tu 208 osób, w tym 2 katolików, reszta to ewangelicy. Wieś obejmowała powierzchnię 50 ha[13].
W XIX wieku, a także w okresie międzywojennym na polanie Wypaleniska pozyskiwano piasek i żwir do celów budowlanych. Po II wojnie światowej południową i zachodnią cześć polany zalesiono, natomiast w części wschodniej rozlokowana była zabudowa wsi.
1 sierpnia 1977 wsie Łęgnowo i Plątnowo, Żółwin oraz część Wypalenisk włączono w obszar administracyjny miasta Bydgoszczy. Przyczyną było poszukiwanie przez Bydgoszcz dogodnego terenu pod inwestycje komunalne: oczyszczalnię ścieków oraz miejskie wysypisko śmieci. Początkowo w Żółwinie, a później koło Wypalenisk rozbudowano Międzygminny Kompleks Unieszkodliwiania Odpadów Komunalnych służący całej Bydgoszczy, jak również okolicznym gminom. Z uwagi na bliskość wysypiska, w latach 90. XX wieku południowa część wsi została objęta strefą ochronną. Ze względu na uciążliwości środowiskowe ludność wsi została w większości przesiedlona. Wkrótce w Wypaleniskach zamknięto szkołę, a na opuszczone pola zaczęła wchodzić sukcesja leśna.
↑ abRozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Bydgoszczy. Miejska Pracownia Urbanistyczna w Bydgoszczy – załącznik nr 1 do uchwały nr L/756/09 Rady Miasta Bydgoszczy z dnia 15 lipca 2009 r.
↑BarbaraB.Janiszewska-MincerBarbaraB., Solec Kujawski – dzieje miasta i okolic do 1806 roku, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, ISBN 83-7174-748-9, OCLC830299439. Brak numerów stron w książce
