Wiktor Kłosiewicz

Wiktor Kłosiewicz

Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1907 Warszawa
Data śmierci	4 lutego 1992
Członek Rady Państwa
Okres	od 20 listopada 1952 do 13 listopada 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Wiktor Eugeniusz Kłosiewicz (ur. 21 grudnia 1907 w Warszawie, zm. 4 lutego 1992^[1]) – polski murarz i polityk komunistyczny, poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji. Członek Rady Państwa w latach 1952–1956.

Życiorys

Grób Wiktora Kłosiewicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Urodzony w rodzinie robotniczej Eugniusza i Marii, miał wykształcenie podstawowe. Od 1928 członek Komunistycznej Partii Polski. W latach 1938–1940 przebywał we Francji, od 1939 w Armii Polskiej na Zachodzie; w latach 1940–1945 więzień obozu jenieckiego w Niemczech. W 1945 powrócił do Polski, został członkiem Polskiej Partii Robotniczej; był sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Krakowie (1945) oraz I sekretarzem KW w Krakowie (1945–1946) i Szczecinie (1946–1948).

Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w latach 1948–1950 zastępca członka Komitetu Centralnego, w latach 1950–1958 członek KC, w latach 1950–1954 członek Biura Organizacyjnego KC PZPR. W latach 1948–1949 I sekretarz KW PZPR w Szczecinie. W latach 1949–1950 kierownik Wydziału Samorządowo-Administracyjnego (w tym okresie zmienił nazwę na Wydział Administracyjno-Samorządowy) KC PZPR.

22 listopada 1950 w Warszawie na II Kongresie Obrońców Pokoju został wybrany w skład Światowej Rady Pokoju^[2].

W latach 1950–1956 wiceprzewodniczący, następnie przewodniczący Centralnej Rady Związków Zawodowych, w latach 1952–1956 członek Rady Państwa. 6 marca 1953 wszedł w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina^[3]. W latach 1957–1958 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. 1 marca 1958 XI Plenum KC wykluczyło go ze składu KC, przeszedł na niższe stanowiska. Związane to było ze zwycięstwem grupy „puławskiej” nad grupą „natolińską”, z którą był związany (był uważany za wpływową postać wśród nich^[4]). Po odejściu z KC został dyrektorem Centrali Handlu Zagranicznego „Marko” w Warszawie, która zajmowała się zaopatrzeniem wojsk radzieckich stacjonujących w Polsce.

W latach 1971–1972 zastępca przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac, w latach 1972–1976 podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy, Płac i Spraw Socjalnych. W 1976 przeszedł na emeryturę. Po przejściu na emeryturę pełnił społecznie funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Był posłem do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji, w Sejmie I kadencji przewodniczący Komisji Mandatowej. W latach 1952–1956 zastępca przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego.

Pochowany obok żony Adeli z domu Bojar (1909-1988) w Alei Zasłużonych na wojskowych Powązkach (TUJE C31-6)^[5].

Bohater jednego z wywiadów w książce Teresy Torańskiej Oni^[6].

Odznaczenia

• Medal „Za udział w walkach w obronie władzy ludowej” (1986)^[7]

Bibliografia

• Informacje w BIP IPN
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej

Przypisy

1. Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze
2. Trybuna Robotnicza z 1950, nr 324 str. 3 [dostęp z dnia: 2016-08-03]
3. Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina /w/ Trybuna Robotnicza, nr 58, 7-8 marca 1953, str. 2
4. Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 62. ISBN 83-7066-208-0.
5. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
6. Oni Teresa Torańska. lubimyczytac.pl. [dostęp 2018-01-25].
7. Godnie kontynuować tradycję /w/ "Rzeczpospolita", nr 263, 11 listopada 1986, s. 7.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000110557767
• VIAF: 37715565
• LCCN: n88221418
• GND: 11893659X
• PLWABN: 9810537907805606
• NUKAT: n99012400