Walenty Regulski po ukończeniu Warszawskiego Seminarium Nauczycielskiego uczył fizyki i matematyki, m.in. w szkole podstawowej im. Tadeusza Kościuszki w Baranowiczach (w Wileńskim Okręgu Szkolnym). Od 1928 roku mieszkał i pracował w Warszawie[1], studiując na Wolnej Wszechnicy Polskiej (w latach 1928–1929).
Jednocześnie pracował w Zarządzie Wojewódzkim Związku Samopomocy Chłopskiej w Szczecinie w charakterze Kierownika Wydziału Organizacyjno-Społecznego (1947–1948). Od czerwca 1948 roku został przedstawicielem terenowym pism Zarządu Głównego Związku Samopomocy Chłopskiej – „Chłopi” i „Kobieta Wiejska” na województwo szczecińskie oraz przedstawicielem Centralnej Księgarni Rolniczej „Samopomoc Chłopska” na to województwo.
Był również członkiem Komisji Kontroli przy Wojewódzkiej Radzie Narodowej w Szczecinie (1947), z ramienia której przeprowadzał kontrole w instytucjach i przedsiębiorstwach państwowych. Później zatrudniony był w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, Wydział Oświaty w Szczecinie, w charakterze okręgowego wizytatora szkół (1951), od 1 stycznia 1952 r. był kierownikiem Gabinetu Metodycznego, a później dyrektorem biblioteki wojewódzkiej w Szczecinie (do 1955 roku).
W połowie lat 50. przeniósł się do Koszalina, gdzie pracował w Referacie Badań Naukowych Wydziału Kultury WRN w Koszalinie (1957–1958). W ramach tej pracy przeprowadził rozmowy z ponad tysiącem mieszkańców wsi na temat ich potrzeb czytelniczych i edukacyjnych[2].
Jednocześnie pracował jako nauczyciel i kierownik szkół. W latach 1959–1967 był kierownikiem szkoły podstawowej w Rzystnowie, gdzie po przejściu na emeryturę kontynuował pracę jako nauczyciel (od 1 lipca 1967 roku)[1].
Dorobek
Był autorem, współautorem lub redaktorem m.in. książek:
Świetlica: zadania, metoda, formy pracy, organizacja, urządzenie i administracja, autorzy: T. Malinowski, W. Regulski, W. Sosiński, Komisja Domów Ludowych, Warszawa, 1932
Przewodnik świetlicowy, (redakcja) Towarzystwo Krzewienia Zagadnień Opieki Społecznej w Łodzi, 1936[3]
O pracy z książką rolniczą, (autor) Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna w Koszalinie, 1956
Był również autorem wielu pomysłów i projektów, w tym:
projektu maszyny, która zamiast pisać mogła mówić, z myślą o tym, że taka maszyna mogłaby być przydatna w nauce czytania (1951) (projekt został odrzucony przez recenzentów jako zbędny),
pomysłu racjonalizatorskiego dot. metody suszenia stogów za pomocą zasysanego powietrza (1952),
projektu nowego elementarza (1966).
Prowadził badania dotyczące czytelnictwa, analizując pracę bibliotek wiejskich, wśród różnych grup zawodowych (1954–1968, w PGR-ach, spółdzielniach produkcyjnych, m.in. wśród robotników portowych, pszczelarzy, itd.), prace świetlic wiejskich, itp.
Wygłaszał wiele referatów na tematy potrzeb, metod i organizacji pracy bibliotek wiejskich, czytelnictwa, uwarunkowań spółdzielniach produkcyjnych[5]. Wydał pracę „Samokształcenie rolnicze w Spółdzielni Produkcyjnej”.
Członkostwo w organizacjach
członek Zarządu Wojewódzkiego Społecznego Komitetu Radiofonizacji Kraju w Szczecinie (od lipca 1948 roku)
Walenty Regulski był synem Michała Regulskiego i Jadwigi z Waszaków. Był dwukrotnie żonaty[1], przed wojną ożenił się ze Stefanią Kołtuńską, z którą miał czworo dzieci: Wiktora, Danutę, Zbigniewa i Barbarę. Zbigniew zaginął w powstaniu warszawskim. Wnuki Walentego z pierwszego małżeństwa to Grażyna, córka Danuty (1923–2007), zamieszkała w Kanadzie, Joanna, córka Barbary (1929–2016), zamieszkała w Anglii, Teresa, córka Wiktora (1922–2009) i Haliny (1930–2009), zamieszkała w Szczecinie i jej brat Marek (1956–1983), który zmarł na kleszczowe zapalenie opon mózgowych. Walenty Regulski po wojnie mieszkał w Szczecinie, później w Koszalinie i Rzystnowie. W 1961 roku ożenił się z Teresą Grześkowiak (1931–1967). Z tego małżeństwa urodzili się: Elżbieta i Witold. Po śmierci został pochowany na cmentarzu na Wólce Węglowej w Warszawie.
↑St. Górny. Z wędrówki przez Koszalińskie. „Panorama Północy – Ilustrowany Tygodnik Ziem Północnych”, s. 3, 1958-07-06. Olsztyn: Stowarzyszenie Społeczno-kulturalne „Pojezierze”.
↑JózefJ.GalantJózefJ. i inni, Jak nauczyłem dzieci pisać i czytać w trudnych warunkach, [w:] FranciszekF.Szedny (red.), Jak nauczyłam dzieci czytać i pisać, Warszawa: Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, 1967 (Z moich doświadczeń), s. 139–152.
↑IrenaI.SochaIrenaI., Między dwudziestoleciem a PRL-em: czytelnik w polskiej refleksji bibliologicznej lat 1946–1960, [w:] IrenaI.Socha, A.A.Łakomy (red.), Lektury pokoleniowe i ponadpokoleniowe: z zagadnień recepcji, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2012, s. 176.
