Władysław Krasnowiecki na scenie (1946) Grób Władysława Krasnowieckiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie Władysław Krasnowiecki (ur. 4 stycznia 1900 w Krakowie , zm. 14 lutego 1983 w Warszawie ) – polski aktor teatralny i filmowy , reżyser teatralny, pedagog . Budowniczy Polski Ludowej .
Syn Jana. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim , równocześnie był słuchaczem Miejskiej Szkoły Dramatycznej w Krakowie, którą ukończył w 1921. W 1928 zdał reżyserski egzamin eksternistyczny. W dwudziestoleciu międzywojennym był związany ze scenami Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1918–1922, 1923–1925 i 1928–1930) oraz Teatru Narodowego w Warszawie . Gościnnie również na innych scenach, np. w sezonie 1937/1938 wyreżyserował Kobietę bez skazy G. Zapolskiej w Teatrze Kameralnym[1]
W okresie radzieckiej okupacji Lwowa kandydował w wyborach do Zgromadzeń Ludowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi w 1939 roku . W grudniu 1940 roku był członkiem komisji wyborczej do rad delegatów pracujących[2] II wojny światowej przebywał w ZSRR , gdzie wstąpił do Związku Patriotów Polskich . Kierował frontowym teatrem Armii Polskiej w ZSRR , który w 1944 został przekształcony w Teatr Wojska Polskiego .
Po wojnie był dyrektorem naczelnym i artystycznym w Teatrze Narodowym (1949–1951). W latach 1946–1947 i w 1949 był wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, w latach 1963–1967 prorektorem, a w latach 1955–1957 i 1967–1970 rektorem tej uczelni. W latach 1965–1970 pełnił funkcję prezesa SPATiF–ZASP . W 1971 przeszedł na emeryturę, nie zaprzestał jednak występów na scenie.
Występował również w Teatrze Telewizji , m.in. w Graczach Mikołaja Gogola w reż. Stanisława Bielińskiego (1959), w Balu Manekinów Brunona Jasieńskiego w reż. Zygmunta Hübnera (1961), w Annie Kareninie Lwa Tołstoja w reż. Adama Hanuszkiewicza (1961), w Pierwszym dniu wolności Leona Kruczkowskiego w reż. Adam Hanuszkiewicza (1963), w Wiele hałasu o nic Williama Szekspira w reż. Ludwika René (1964), w Odprawie posłów greckich Jana Kochanowskiego w reż. Ludwika René (1966), w Śmierci komiwojażera Arthura Millera w reż. Janusza Warmińskiego (1967) oraz w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza w reż. Adama Hanuszkiewicza (1970–1971) i w spektaklu Warszawianka Stanisława Wyspiańskiego w reż. Andrzeja Łapickiego (1978).
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 32-tuje-19)[3]
Filmografia
Ordery i odznaczenia
Nagrody
Przypisy
↑ „Łódź w Ilustracji”, 1938, nr 1, s. 1 (jedna ze scen tej sztuki).
↑ Grzegorz Hryciuk, Polacy we Lwowie 1939–1944 , Warszawa 2000, s. 21, 24.
↑ Miejsce pochówku . [dostęp 2018-12-05].↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze Nowiny ”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964. ↑ M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 ↑ M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 ↑ Wojskowy Przegląd Historyczny , nr 1 (41), styczeń - marzec 1967, s. 420.↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki
Bibliografia
W latach 1950–1952 Stowarzyszenie Polskich Artystów Teatru i Filmu (SPATiF), w latach 1952–1981 SPATiF-ZASP.
Identyfikatory zewnętrzne:
