Stworzenie zestawienia władców Francji może nastręczać problemów ze względu na wątpliwości w ustaleniu początku państwa francuskiego. Zwykle przyjmuje się, iż był nim początek dynastii Kapetyngów w 987 roku.
Tytuł królewski za czasów Merowingów i Karolingów brzmiał: Król Franków (Rex Francorum, Roi des Francs), po traktacie z Verdun, dodawano dla rozróżnienia przymiotnik zachodnich. Od panowania Filipa II Augusta tytuł przybrał formę Król Francji (Roi de France). Ludwik XVI po wprowadzeniu monarchii konstytucyjnej oraz Ludwik Filip I przyjęli tytuł: Król Francuzów (Roi des Français). W okresach cesarstwa tytuł monarszy brzmiał: Cesarz Francuzów (Empereur des Français).
W 1464 królowie Francji uzyskali od papieża prawo noszenia tytułu Królów Arcychrześcijańskich[1].
Po śmierci Ludwika I i trwającym w latach 840–843 sporze pomiędzy braćmi (władzę sprawował oficjalnie tylko najstarszy z synów Ludwika cesarz Lotar I) państwo Franków zostaje podzielone (traktat w Verdun z sierpnia 843 r.) pomiędzy synów Ludwika I na:
↑Król Francji wskutek traktatu z Troyes. Koronowany na króla Francji 16 grudnia 1431. Faktycznie kontrolował Paryż lub inne terytoria we Francji w latach 1422–1453. Do końca życia tytułowany Królem Francji podobnie jak jego następcy na tronie angielskim i brytyjskim do 1801 roku.
↑Pod wpływem nalegań marszałków Napoleon abdykował 4 kwietnia, zrzekając się władzy na rzecz syna. 6 kwietnia abdykował bez warunków. Koalicja zawiązana przeciwko Napoleonowi zażądała jednak bezwarunkowej kapitulacji i zrzeczenia się tronu, którego Bonaparte dokonał 11 kwietnia 1814 roku (tzw. traktat z Fontainebleau, wszedł w życie 13 kwietnia) Część historyków uznaje legalność władzy Napoleona II pomiędzy 4–6 kwietnia 1814 roku.
↑W wyniku abdykacji ojca de iure cesarz Francuzów, aż do formalnego wstąpienia na tron Ludwika XVIII. Nigdy nie sprawował realnej władzy.