Został koronowany na króla Francji 21 lutego 1322 roku[2] w katedrze w Reims. Wznowił wojnę z Anglikami o Księstwo Akwitanii; szybko je zajął i przyjął hołd wasalny od jej księcia, a zajęte terytoria wcielił do swej domeny.
Panowanie
W czasie swoich sześcioletnich rządów Karol IV zraził do siebie wszystkich w swoim królestwie powiększając podatki, narzucając uciążliwe obowiązki i konfiskując dobra tych, których nie lubił. Nie miał nigdy swojego zdania, był marionetką najpierw w ręku stryja - Karola de Valois, a po jego śmierci - w ręku Roberta d’Artois[potrzebny przypis]. Był trzykrotnie żonaty, ale nie miał męskich potomków. Kiedy umierał, jego żona była w zaawansowanej ciąży. Gdy urodziła kolejną córkę, we Francji rozgorzał spór, kto ma przejąć po nim koronę[potrzebny przypis]. Najwięcej zwolenników miał Filip de Valois, syn Karola de Valois (młodszego brata Filipa IV Pięknego). Pochodził on z dynastii Walezjuszów - bocznej linii Kapetyngów. Ostatecznie zdobył potrzebne poparcie, dzięki Robertowi d’Artois i licznym przekupstwom np. ofiarował tron Nawarry Joannie w zamian za zrzeczenie się wszelkich pretensji do tronu Francji. Dotychczas trony Francji i Nawarry złączone były w jednym ręku.
