Znany w świecie szachowym pod imieniem Vishy i przydomkiem „Tygrys z Madrasu”[5], swój pierwszy sukces na arenie międzynarodowej osiągnął w 1987 roku w Baguio, zdobywając tytuł mistrza świata juniorów. Rok później otrzymał tytuł arcymistrza. Z początkiem lat 90. zadomowił się w szachowej czołówce światowej po wygraniu kilku prestiżowych turniejów. Największym jego ówczesnym osiągnięciem było zwycięstwo w 1992 roku turnieju w Reggio Emilia, w którym w pokonanym polu pozostawił dwóch wówczas najsilniejszych szachistów globu – Garriego Kasparowa i Anatolija Karpowa. W tym, jak i w kolejnym, 1993 dwukrotnie podzielił I miejsca w memoriałach Maxa Euwego w Amsterdamie. Dał się poznać jako błyskotliwy szachista, a jego charakterystyczną cechą było niezwykle szybkie rozgrywanie partii.
W 1995 rozegrał mecz przeciwko Kasparowowi o mistrzostwo świata pod egidą Stowarzyszenia Zawodowych Szachistów (PCA). Mecz odbył się w World Trade Center w Nowym Jorku. Po początkowej serii ośmiu remisów wygrał jedną partię, lecz z następnych pięciu przegrał aż cztery, tym samym poniósł porażkę w całym meczu w stosunku 7½ – 10½[6].
W 1997 wystąpił w Groningen w pierwszych mistrzostwach świata rozgrywanych systemem pucharowym. W turnieju głównym okazał się najlepszy w finale pokonując Michaela Adamsa, a następnie zmierzył się w styczniu 1998 w Lozannie z Anatolijem Karpowem w meczu o mistrzostwo świata. Spotkanie przegrał w 3 – 5 i zdobył tytuł wicemistrza świata[7].
W styczniu 2000 roku zwyciężył w bardzo silnie obsadzonym turnieju błyskawicznymPlus GSM World Blitz Chess Cup w Warszawie[11]. W październiku 2003 roku w Cap d’Agde po raz pierwszy zostały rozegrane mistrzostwa świata w szachach aktywnych (na rozegranie partii zawodnicy mieli 25 minut z dodawanym czasem 10 sekund po każdym posunięciu). Wygrał turniej (w finale pokonując Władimira Kramnika), wyprzedzając dziesięciu szachistów z pierwszej dwunastki listy rankingowej FIDE[12].
W latach 1984–2006 siedmiokrotnie reprezentował swój kraj na szachowych olimpiadach. Na swoim koncie posiada srebrny medal, który otrzymał w roku 2004 za uzyskanie drugiego najwyższego wyniku rankingowego[13].
Od początku lat od lat 90. utrzymuje się w ścisłej czołówce światowej. Cieszy się niezwykłą popularnością w swoim kraju, podobną do sławy mistrzów krykieta. Jego pozycja w światowych szachach przyczyniła się do znacznego wzrostu popularności współczesnych szachów w Indiach.
W 2007 po raz drugi swojej karierze został mistrzem świata, zwyciężając w rozegranym w Meksykuturnieju z udziałem ośmiu zawodników. Jako jedyny nie przegrał w nim partii, wygrał cztery i z wynikiem 9 pkt (z 14 możliwych) wyprzedził Władimira Kramnika i Borysa Gelfanda[16]. W 2008 obronił w Bonn tytuł, pokonując Władimira Kramnika w stosunku 6½ – 4½.
W maju 2010 pokonał w Sofii pretendenta i byłego mistrza świata Bułgara Weselina Topałowa w stosunku 6½ – 5½[17]. W 2012 obronił tytuł mistrza świata, pokonując w MoskwieBorysa Gelfanda w stosunku 8½ – 7½[18]. 22 listopada 2013 roku po przegranym w stosunku 3½: 6½ meczu w Ćennaj utracił tytuł na rzecz Magnusa Carlsena[19]. W 2014 zwyciężył w rozegranym w Chanty-Mansyjskuturnieju pretendentów, zdobywając prawo do udziału w meczu o mistrzostwo świata z Magnusem Carlsenem[20]. W meczu tym uległ Norwegowi w stosunku 4½: 6½, nie odzyskując tytułu mistrza świata[21].