Wśród jego licznych przydomków były: "The Kid", "The Splendid Splinter", "Teddy Ballgame", "The Thumper", "Mr Red Sox", "Toothpick Ted" oraz, z powodu sprawności uderzeń, "The Greatest Hitter Who Ever Lived". Kariera Williamsa została dwukrotnie przerwana przez służbę wojskową, był pilotem United States Marine Corps[2][3][4]. Zagorzały rybak, prowadził show telewizyjny o rybactwie, a jego nazwisko zostało w 1999 umieszczone w International Game Fish Association Hall of Fame[5].
Życie prywatne
Ted Williams urodził się w San Diego[6] jako Teddy Samuel Williams, nosząc imiona nadane po jego ojcu, Samuel Stuart Williams, oraz Teddy Roosevelt[7]. Zmienił potem swoje imię na Theodore[7]. Ojciec był żołnierzem, szeryfem i fotografem w Nowym Jorku[8], a matka May Venzor pochodziła z El Paso (Teksas), gdzie służyła w Armii Zbawienia[7].
Williams mieszkał w sąsiedztwie North Park w San Diego (4121 Utah Street)[9], a podstaw baseballu nauczył go wuj Saul Venzor, były pół-profesjonalny gracz baseballu, który grał kiedyś przeciwko Babe Ruth, Lou Gehrig, i Joe Gordon[10][11].
W trakcie swojej kariery wielokrotnie podkreślał, że chce być znany jako "Największy uderzający, jaki kiedykolwiek żył" ("The greatest hitter who ever lived"). Williams mówił, że jego celem jest, aby ludzie wskazywali na niego i mówili: "Oto idzie Ted Williams, największy uderzający jaki kiedykolwiek żył" ("There goes Ted Williams, the greatest hitter who ever lived.")[12].
Styl gry
Williams pilnie studiował uderzanie. Używał lżejszego kija niż większość, ponieważ wtedy mógł uderzać szybciej. Biograf Leigh Montville wspomina, że Hillerich & Bradsby dali Williamsowi cztery kije o wadze 34 uncje i jeden ważący 33 1/2 uncji, i poprosili o rozpoznanie, który kij jest lżejszy, co udało mu się wykazać. W 1970 napisał książkę The Science of Hitting (Naukowe podejście do uderzania) (wydanie poprawione 1986), która nadal jest lekturą wielu graczy w baseball. Williams do późnej starości z entuzjazmem dyskutował o uderzaniu; rozmowa z Tonym Gwynnem została sfilmowana dla telewizji.
Williamsowi brakowało szybkości w stopach, toteż w ciągu 19-letniej kariery zaliczył tylko 24 skradzionych baz.
Ted Williams Tunnel w Bostonie (grudzień 1995), oraz Ted Williams Parkway (California State Route 56) w San Diego (1992) zostały nazwane jego nazwiskiem jeszcze za jego życia.
Pomimo że w testamencie życzył sobie kremacji, a prochy miały być rozsypane na Florida Keys, jego dzieci John-Henry i Claudia postanowiły poddać go krioprezerwacji.
Najstarsza córka, Bobby-Jo Ferrell, założyła sprawę sądową w celu ustalenia woli swego ojca. Prawnik Johna-Henry’ego okazał wówczas nieformalny "pakt rodzinny" podpisany przez Teda, Johna-Henry’ego i córkę Teda Claudię, w którym uzgadniają, że będą oni wszyscy "poddani biostazie po śmierci" ("to be put into biostasis after we die") aby "móc być razem w przyszłości, nawet jeśli to zaledwie szansa" ("be able to be together in the future, even if it is only a chance.")[14]. Bobby-Jo i jej prawnik, Richard S. "Spike" Fitzpatrick (były adwokat Teda Williamsa), orzekł, że pakt rodzinny, napisany na poplamionej atramentem serwetce, był sfałszowany przez Johna-Henry’ego i/lub Claudię[15]. Fitzpatrick i Ferrell uważali, że podpis nie został uzyskany legalnie[16]. Analiza laboratoryjna wykazała, że podpis był prawdziwy[16]. John-Henry powiedział, że jego ojciec wierzył w naukę i chciał spróbować krioniki, skoro dawała szansę na ponowne połączenie rodziny[17].
W książce Ted Williams: The Biography of an American Hero, autor Leigh Montville twierdzi, że ów rodzinny pakt krioniczny powstał jako autograf Teda Williamsa na pustej kartce, wokół którego następnie napisano resztę umowy. Pakt był podpisany jako "Ted Williams", tak jak podpisywał się kiedy rozdawał autografy, natomiast według Montville'a dokumenty zawsze podpisywał "Theodore Williams". Jednak Claudia złożyła przysięgę, że autograf jest autentyczny[18]. Dwoje prywatnych opiekunów Teda, którzy czuwali przy nim przez 24 godziny na dobę i rzekomo byli obecni w czasie podpisywania paktu, przysięgli jednak, że Johna-Henry’ego ani Claudii nie było tam w czasie, kiedy pakt miał być podpisany.
Po nieoczekiwanej chorobie i śmierci Johna-Henry’ego na białaczkę 6 marca 2004, jego ciało zostało również przetransportowane do Alcor Life Extension Foundation, jako wypełnienie rodzinnego paktu[19].
Według książki "Frozen", autorstwa Larry'ego Johnsona (byłego pracownika Alcor), głowa Williamsa została uszkodzona przez pracownika Alcor. Pomimo że Johnson nie był pracownikiem Alcor, kiedy Ted został poddawany krioprezerwacji w 2002, twierdził, że był świadkiem nieprawidłowego obchodzenia się z zamrożoną głową w czasie jej przenoszenia do dewara, w którym przebywa obecnie (jednak wielu pracowników Alcor temu zaprzecza)[20]. Pozwany przez Alcor Larry Johnson, w czasie procesu sądowego ponad 300 razy powoływał się na Piątą Poprawkę do Konstytucji USA (pozwalającą odmówić składania wyjaśnień, które wykazałyby własną winę)[21]. W 2009 autor książki "Frozen" został nakazem sądu pozbawiony prawa do wypowiadania się na temat Alcor[22].
↑Default Judgment. Alcor Life Extension Foundation, 2010-10-31. [dostęp 2011-07-11]. (ang.).
Bibliografia
Linn, Ed. Hitter: The Life And Turmoils of Ted Williams. Harcourt Brace and Company, 1993. ISBN 0-15-600091-1.
Peter B. Mersky: U.S. Marine Corps Aviation: 1912 to the Present. Annapolis, Maryland: Nautical and Aviation Publishing Company of America, 1983. ISBN 0-933852-39-8. Brak numerów stron w książce
LeighL.MontvilleLeighL., Ted Williams: The Biography of an American Hero, wyd. 1st ed, New York: Doubleday, 2004, ISBN 0-385-50748-8, OCLC54503627. Brak numerów stron w książce
Neyer, Rob. Rob Neyer's Big Book of Baseball Blunders. Fireside, 2006. ISBN 0-7432-8491-7.
Nowlin, Bill. The Kid: Ted Williams in San Diego. Cambridge, Massachusetts: Rounder Books, 2005. ISBN 1-57940-094-9.
Nowlin, Bill and Jim Prime. Ted Williams: The Pursuit of Perfection. Sports Publishing, LLC, 2002. ISBN 1-58261-495-4.
McCormack, Shaun. Ted Williams. The Rosen Publishing Group, 2004. ISBN 0-8293-3789-6.
Mnookin, Seth. Feeding the Monster: How Money, Smarts, and Nerve Took a Team to the Top. Simon & Schuster Paperbacks, 2006. ISBN 0-7432-8681-2.
Baldasarro, Lawrence (ed.). The Ted Williams Reader. New York: Simon & Schuster, 1991. ISBN 0-671-73536-5.
DavidD.HalberstamDavidD., The Teammates, wyd. 1st ed, New York: Hyperion, 2003, ISBN 1-4013-0057-X, OCLC51826186. Brak numerów stron w książce
Updike, John. Hub Fans Bid Kid Adieu: John Updike on Ted Williams. New York: Library of America, 2010. ISBN 978-1-59853-071-1
Williams, Ted, and John Underwood. Ted Williams' Fishing the Big Three: Tarpon, Bonefish, Atlantic Salmon. New York: Simon & Schuster, 1982. ISBN 0-671-24400-0.
Williams, Ted, i David Pietrusza. Ted Williams: My Life in Pictures (wyd. też pt. Teddy Ballgame). Kingston, N.Y.: Total/Sports Illustrated, 2002. ISBN 1-930844-07-7.
TedT.WilliamsTedT., Ted Williams' Hit List: The Best of the Best Ranks the Best of the Rest, JimJ.Prime, Indianapolis: Masters Press, 1996, ISBN 1-57028-078-9, OCLC34029898. Brak numerów stron w książce
Richard BenR.B.CramerRichard BenR.B., What Do You Think Of Ted Williams Now? – A Remembrance, New York: Simon & Schuster, 2002, ISBN 0-7432-4648-9, OCLC50478476. Brak numerów stron w książce