Reginald Martinez Jackson
Mr. October
18 maja 1946 Wyncote
lewą
9 czerwca 1967
4 października 1987
0,262
563
2584
1702
1993
93,6% (1. głosowanie)
BBWAA
Reginald Martinez Jackson (ur. 18 maja 1946) – amerykański baseballista, który występował na pozycji prawozapolowego przez 21 sezonów w Major League Baseball.
Jackson studiował na Arizona State University, gdzie w 1966 grał w drużynie uniwersyteckiej Arizona State Sun Devils[1]. W czerwcu 1966 został wybrany w pierwszej rundzie draftu z numerem drugim przez Kansas City Athletics i początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Birmingham A's, reprezentującym poziom Double-A[2][3]. W MLB zadebiutował 9 czerwca 1967 w meczu przeciwko Cleveland Indians[4][5]. Dwa lata później po raz pierwszy w karierze wystąpił w Meczu Gwiazd[6].
W All-Star Game rozegranym 13 lipca 1971 roku na Tiger Stadium w Detroit, w drugiej połowie trzeciej zmiany przy stanie 0–3 dla National League jako pinch hitter (zastąpił miotacza Vidę Blue), zdobył dwupunktowego home runa; ostatecznie American League odnieśli zwycięstwo 6–4[7][8]. W 1972 po raz pierwszy w karierze zwyciężył w World Series, w których Athletics pokonali Cincinnati Reds 4–3[9]. W sezonie 1973 zwyciężając w American League między innymi pod względem liczby zdobytych home runów (32) i zaliczonych RBI (117), a także mając najlepszy wskaźnik slugging percentage (0,531), został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem[6]. Będąc zawodnikiem Athletics w World Series wystąpił jeszcze dwukrotnie: w 1973 (wygrana z New York Mets 4–3) i w 1974 (wygrana z Los Angeles Dodgers 4–1)[10][11].
W kwietniu 1976 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Baltimore Orioles, zaś w listopadzie 1976 jako wolny agent podpisał kontrakt z New York Yankees, z którym zdobył dwa tytuły mistrzowskie w 1977 i 1978 roku[2][12][13]. Grał jeszcze w California Angels i ponownie w Oakland Athletics, w którym zakończył karierę[2]. W 1993 został wybrany do Galerii Sław Baseballu[14].