Brock studiował na Souhtern University, gdzie w latach 1958–1960 grał w drużynie uczelnianej Southern Jaguars[2]. Jako pierwszoroczniak uzyskał średnią 0,140. Na drugim roku jego średnia wzrosła do 0,545, ponadto zaliczył 80 uderzeń (w tym 13 home runów) w 27 meczach. Southern jako pierwsza zdobyła mistrzostwo National Association of Intercollegiate Athletics, w której kształcili się wyłącznie czarnoskórzy studenci, pokonując w finale Omaha Univeristy 10–2. Brock zdobył dającego wyrównanie home runa, a w całym meczu zaliczył dwa odbicia na pięć podejść i został wybrany do All-Tournament Team[3].
22 sierpnia 1960 Brock podpisał kontrakt jako wolny agent z Chicago Cubs[5] i w 1961 został przydzielony do zespołu farmerskiego St. Clouds Rox, gdzie w pierwszym podejściu do odbicia zdobył home runa, a w całym sezonie uzyskał najlepszą średnią w Northern League (0,361)[3]. Ponadto zaliczył najwięcej double'ów (33), runów (117) i uderzeń (181)[4].
Major League Baseball
Lou Brock podczas próby kradzieży drugiej bazy w meczu przeciwko Atlanta Braves, rozegranym 24 sierpnia 1975.
Chicago Cubs
W Major League Baseball zadebiutował 10 września 1961 jako środkowozapolowy w meczu przeciwko Philadelphia Phillies, w którym zaliczył single'a i zdobył runa[5]. W 1962, w swoim pierwszym debiutanckim sezonie wystąpił w 123 meczach, uzyskując średnią 0,263, a w następnym zanotował ją na podobnym poziomie 0,258 w 140 spotkaniach. W 1963 został przesunięty ze środkowego na prawe zapole[5].
St. Louis Cardinals
15 czerwca 1964 w ramach wymiany zawodników przeszedł do St. Louis Cardinals. Menadżer tego zespołu Johnny Keane przesunął Brocka na lewe zapole, pozycję, na której występował do końca kariery[5][4]. Do końca sezonu uzyskał średnią 0,348 i skradł 33 bazy. Cardinals zdobyli pierwsze mistrzostwo National League od 1946 roku i pokonali w World SeriesNew York Yankees 4–3[4]. W finałach Brock wystąpił we wszystkich siedmiu meczach zaliczając 9 odbić na 30 podejść (0,300), w tym dwa double i home runa[3]. W 1966 skradł najwięcej baz w lidze (74); w tej klasyfikacji zwyciężał jeszcze siedmiokrotnie, a w 1967 po raz pierwszy zagrał w Meczu Gwiazd[5]. Sezon 1967 zakończył ze średnią 0,299 i ustanowił rekord kariery zdobywając 24 home runy[5][4]. W World Series uderzał średnio 0,414 i ustanowił rekord finałów kradnąc siedem baz, a Cardinals pokonali Boston Red Sox 4–3[4].
W sezonie 1968 zaliczył najwięcej w lidze double'ów (46)i triple'ów (13). W tym samym roku w World Series Brock uzyskał średnią 0,464 (13–28) i wyrównał rekord finałów kradnąc siedem baz, jednak Cardinals ulegli Detroit Tigers[4]. W 1974 ustanowił rekord National League, kradnąc 118 baz w sezonie zasadniczym[4], a w głosowaniu na najbardziej wartościowego zawodnika zajął 2. miejsce za Stevem Garveyem z Los Angeles Dodgers[4]. 29 sierpnia 1977 w wyjazdowym meczu przeciwko San Diego Padres skradł 893. bazę i wyprzedził lidera w klasyfikacji wszech czasów Ty'a Cobba; rekord ten został pobity przez Rickeya Hendersona w 1991 roku[3]. 13 sierpnia 1979 w meczu z Chicago Cubs rozegranym na Busch Stadium został 14. zawodnikiem w historii Major League Baseball, który osiągnął pułap 3000. uderzeń[3]. W 1979 za działalność charytatywną otrzymał Roberto Clemente Award[6]
Późniejszy okres
Lou Brock jako członek sztabu szkoleniowego St. Louis Cardinals podczas spring training w 2005 roku.
W 1979 numer 20, z którym występował został zastrzeżony przez St. Louis Cardinals[7]. Cztery lata później został uhonorowany członkostwem w Louisiana Sports Hall of Fame. W latach 1981–1984 był sprawozdawcą z meczów Cardinals[3]. W 1985 został wprowadzony do Baseball Hall of Fame[8]. Ponadto został włączony do St. Louis Walk of Fame (1994)[9], Arkansas Sports Hall of Fame (1995)[10] i Missouri Sports Hall of Fame (2006)[11]. W 1995 był członkiem sztabu szkoleniowego Cardinals[3]. W 1998 został umieszczony przez magazyn Sporting News na 58. miejscu wśród 100 najlepszych baseballistów wszech czasów[12].
↑ abcdefghijDavid L. Porter: African-American Sports Greats: A Biographical Dictionary. Westport: Greenwood Press, 1995, s. 40-42. ISBN 0-313-28987-5. (ang.).
