Członkowie Irgunu przetrzymani w obozie w Kenii, od lewej: Arje Mechulal, Re’uwen Rubinstein, Cewi Hadasi, Dow Milman, Szemu’el Tamir i Me’ir Szamgar (późniejszy prezes Sądu Najwyższego)
Urodził się 10 marca 1923 w Jerozolimie, w ówczesnym Brytyjskim Mandacie Palestyny jako Szemu’el Kacnelson[1]. Już w 1938 przyłączył się do żydowskiej organizacji paramilitarnej Irgun. Sześć lat później, po ogłoszeniu Rewolty, został dowódcą w jerozolimskim oddziale tej organizacji. Dowodził operacją wysadzenia w powietrze mandatowych urzędów podatkowych w Jerozolimie. Został następnie szefem wywiadu, a w 1946 zastępcą dowódcy Irgunu w dystrykcie Jerozolimy. Dwukrotnie aresztowany przez władze brytyjskie – w 1944 i w 1946, po drugim aresztowaniu był przetrzymywany w obozie w Kenii. Zwolniony w 1948, powrócił do niepodległego Izraela[1]. Jak większość członków Irgunu znalazł się wśród założycieli Herutu, jednak w 1952 opuścił partię[1].
W 1957 był jednym z założycieli ruchu „Nowy Reżim”. W 1964 powrócił do Herutu i z sukcesem wystartował w wyborach parlamentarnych w 1965 z listy Gahalu, współtworzonej przez Herut i liberałów. W szóstym Knesecie zasiadał w komisjach kontroli państwa, finansów oraz budownictwa. W 1966 został wyrzucony z macierzystego ugrupowania, pozostał jednak we frakcji Gahalu[1], którą opuścił 29 marca 1967 wraz z Eli’ezerem Szostakiem i Awrahamem Ti’arem tworząc nowe ugrupowanie – Wolne Centrum[3].
W wyborach w 1969 uzyskał reelekcję, a w Knesecie siódmej kadencji był członkiem komisji spraw gospodarczych. Przed kolejnymi wyborami doszło do zjednoczenia partii centroprawicowych – Gahalu, Wolnego Centrum, Listy Państwowej oraz Ruchu na rzecz Wielkiego Izraela – i powstania Likudu, z którego listy ponownie zdobył mandat poselski. W ósmym Knesecie przewodniczył frakcji parlamentarnej Likudu oraz kierował komisją spraw gospodarczych. Był także członkiem komisji pracy oraz spraw zagranicznych i obrony[1]. 26 października 1976, wraz z Akiwą Nofem opuścił macierzyste ugrupowanie, na nowo tworząc Wolne Centrum[3]. 21 stycznia 1977 zrezygnował z zasiadania w parlamencie, mandat po nim objęła Zita Linker[4].
