Urodził się jako Tur Malka w Białym Kamieniu w Galicji, w ówczesnych Austro-Węgrzech (obecnie Ukraina) 10 stycznia 1894[1] lub 1895[2] lub 1896[3]. Był synem chasydzkiegorabina, we Lwowie odebrał tradycyjne wykształcenie[1]. Od 1912 publikował wiersze w języku jidysz, w 1915 wydał swój pierwszy tomik poetycki. W tym samym roku został wcielony do armii austro-węgierskiej, w której służył podczas I wojny światowej do 1918, kiedy to zdezerterował i powrócił do Galicji[2]. Po zakończeniu wojny mieszkał w Warszawie, gdzie od 1920 był współwydawcą ekspresjonistycznego czasopisma wydawanego w jidysz[1]. Przez jakiś czas mieszkał w Berlinie[3]
W 1954 po raz drugi otrzymał Nagrodę Bialika, w 1957 został laureatem Nagrody Izraela[2]. W 1976 został uhonorowany przez Kneset na specjalnej sesji parlamentarnej[3]. W 1977 po raz trzeci został laureatem Nagrody Bialika[2].
Zmarł 8 maja 1981 w Izraelu w wieku osiemdziesięciu siedmiu lat[1].
Tworzył w jidysz oraz po hebrajsku[1]. Był jednym z pionierów ekspresjonizmu w literaturze jidysz[2]. W latach 1918–1919 współpracował z Samuelem Jakubem Imberem, Melechem Rawiczem, Dawidem Kenigsbergiem i Jakubem Mestelem w redakcji miesięcznika literackiego „Najland”[5]. Już w 1922 ostrzegał przed Holocaustem, w takich utworach jak In malkhus fun tselem. Jego wczesna poezja pozostawała pod widocznym wpływem twórczości Walta Whitmana. Po emigracji do Palestyny tworzył już tylko w języku hebrajskim. Od lat trzydziestych jego twórczość stała się niezwykle upolityczniona. Wykorzystywał poezję, by łączyć religijno-mistyczne podejście do syjonizmu z podejściem skrajnie nacjonalistycznym, charakterystycznym dla rewizjonistycznego syjonizmu[1].
Jest uważany za jednego z najwybitniejszych poetów tworzących w języku hebrajskim[1][2].
