Od 1966 roku był członkiem Izraelskiej Izby Adwokackiej, w 1968 na nowojorskiejuczelni uzyskał doktorat nauk prawnych[4]. Od tego czasu pracował jako adwokat oraz wykładowca stając się jednym z najwybitniejszych izraelskich prawników[3]. W 1972 założył kancelarię prawniczą wspólnie z Chaimem Herzogiem – przyszłym prezydentem Izraela z ramienia Partii Pracy[3][4]. W latach 1972–1974 zasiadał w komisji poprawy prawa podatkowego. W 1976 jako profesor wizytujący wykładał prawo na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. W latach 1977–1978 był przewodniczącym komisji do zbadania relacji pomiędzy prawem podatkowym i ograniczeniami walutowymi oraz członkiem publicznej komisji dotyczącej izraelskich samorządów. W latach 1977–1979 wykładał prawo na Uniwersytecie Telawiwskim oraz był członkiem Rady Gubernatorów Banku Izraela. Od 1979 do 1981 był dyrektorem generalnym w ministerstwie finansów[4], gdy ministrem w rządzieMenachema Begina był Jigga’el Hurwic[5]. W latach 1989–1990 wykładał prawo na New York University, a w 1990 na Uniwersytecie Hebrajskim. W 1991 był członkiem komisji śledczej w sprawie afery na Wzgórzu Świątynnym, a w latach 1991–1992 pracował w komisji ds. alokacji przy Ministerstwie Spraw Publicznych. W 1992 ponownie został członkiem Rady Gubernatorów Banku Izraela i był nim aż do śmierci. W 1994 powrócił jako profesor wizytujący na Uniwersytet Hebrajski[4].
Ja’akow Ne’eman (2007)
Nigdy nie był członkiem Knesetu, trzykrotnie jednak pełnił funkcje ministerialne w rządach Likudu[6]. 18 czerwca 1996 został, jako polityk bezpartyjny, ministrem sprawiedliwości w I rządzieBinjamina Netanjahu[7][8]. Obowiązki pełnił przez niespełna dwa miesiące do 10 sierpnia, kiedy zastąpił go sam Netanjahu[7]. W kolejnym roku powrócił do rządu, obejmując 9 lipca tekę ministra finansów. Pozostał na stanowisku do 18 grudnia 1998. Zarówno jego poprzednikiem jak i następcą na tym stanowisku był premier[5].
Po stworzeniu przez Netanjahu nowej koalicji wyborczej po wyborach w 2009 roku Ne’eman wszedł w skład jego drugiego rządu – przez całą kadencję – od 31 marca 2009 do 18 marca 2013 pełnił funkcję ministra sprawiedliwości[7].
Był autorem i redaktorem siedmiu książek oraz przeszło trzydziestu artykułów poświęconych głównie prawu fiskalnemu oraz papierom wartościowym. Jego książki były publikowane zarówno w Izraelu jak i poza jego granicami[4]
