Republika Chińska uznała niepodległość Polski 27 marca 1920. Jednak już od 1919 w Chinach istniały polskie konsulaty w Szanghaju i w Harbinie. Od 1922 w Harbinie mieściła się Delegatura RP (od 1931 ponownie konsulat, od 1932 w Mandżukuo, od 1936 do 1941 roku konsulat generalny (Polska uznawała niepodległość Mandżukuo w latach 1938–1941)). W marcu 1929 otwarto Poselstwo RP w Nankinie – ówczesnej stolicy Chin. W 1937, po wkroczeniu do Nankinu Japończyków, siedzibę poselstwa przeniesiono do Chongqingu, gdzie udał się chiński rząd.
5 lipca 1945 rząd Republiki Chińskiej wycofał uznanie dla rządu Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie i uznał rząd komunistyczny w Warszawie. Polscy dyplomaci dostali miesiąc na opuszczenie Chin. Nowe władze Polski otworzyły swoje przedstawicielstwo w Nankinie.
Po zwycięstwie komunistów w chińskiej wojnie domowej w 1949 rząd polski 5 października tego roku za legalne władze Chin uznał rząd nowo proklamowanej Chińskiej Republiki Ludowej[3]. Wstrzymane zostały tym samym wszelkie oficjalne kontakty z ewakuowanym na wyspę Tajwan rządem Republiki Chińskiej.
Stosunki dyplomatyczne między Chińską Republiką Ludową i Polską rozpoczęły się 5 października 1949. Misje dyplomatyczne zostały utworzone 7 października 1949. Polska, stanowiąc część obozu socjalistycznego, utrzymywała przyjazne stosunki z Chinami i współpracowała w międzynarodowych sprawach, takich jak wojna koreańska[4].
Pod koniec lat 80. XX w. Polska przeszła zmiany polityczne i społeczne. Zbliżyła do zachodniej liberalnej demokracji i wybrała kapitalizm rynkowy, a Chiny przystąpiły do reform gospodarczych Denga Xiaopinga[4].
W ciągu lat 50. do 90. oba kraje prowadziły działalność gospodarczą z wykorzystaniem umów międzyrządowych. Roczna wartość transakcji między tymi państwami wyniosła prawie 1 mld USD w 1986[4].
W latach 90. podpisano umowy o handlowych płatnościach w wymienialnej walucie. Handel obniżył się z 0,322 mld USD w 1990 do 0,144 mld USD w 1991. W 1992 zaczął ponownie rosnąć[4]. Dwustronna wymiana handlowa wzrosła bardziej w następnych latach. Do 2001 obroty handlowe między dwoma krajami szacowano na 1,242 mld USD – 29,5% wyższe niż w 2000[4]. W 2008 polski eksport do Chin wyniósł około 1 mld USD, ale import z Chin to około 11 mld USD[10].
Stosunki gospodarcze Polski i ChRL dotyczą takich dziedzin, jak ochrona środowiska, finanse, maszyny rolnicze, przemysł miedziowy i górnictwo węgla kamiennego[11]. Obejmuje to również nowe kierunki, jak wysokie technologie, przyjazne dla środowiska źródła energii, siła robocza, usługi i infrastruktura[11][12].
.jpg)
