Statek pasażersko-towarowy „Santa Elena” został zbudowany w stoczni Blohm & Voss w Hamburgu dla linii Hamburg Südamerikanische Dampfschifffahrts-Gesellschaft[1]. Wodowany 16 listopada 1907 statek mierzył 137,3 metry długości, 16,7 metrów szerokości, a jego zanurzenie wynosiło do 7 metrów, tonaż statku wynosił 7415 GRT[1]. Napęd stanowiła maszyna parowa poczwórnego rozprężania o mocy 2800 IHP z trzema kotłami napędzająca pojedynczą śrubę, prędkość maksymalna statku wynosiła 11 węzłów[1].
3 sierpnia 1914 statek został przejęty przez Kaiserliche Marine i podobnie jak SMH „Answald” został skierowany do stoczni Danzig Kaiserliche Werft w Gdańsku w celu przebudowania go na tender wodnosamolotów[1]. Pierwsza przebudowa została oceniona jako nieudana, tak samo jak w przypadku „Answalda” i okręt został ponownie skierowany do stoczni na początku 1915[1].
Załoga okrętu
Okręt wszedł do służby 2 lipca 1915 jako SMH „Santa Elena” (Seiner Majestät Hilfsschiff, SMH, Okręt Pomocniczy Jego Cesarskiej Mości) i począwszy od 3 sierpnia 1915 bazował w Libau[1]. Okręt był wyposażony w samoloty Flugzeugbau Friedrichshafen, głównie Friedrichshafen FF.33[2]. Jego samoloty, wraz z samolotami „Answald” patrolowały wybrzeże Kurlandii i wody Zatoki Ryskiej, biorąc także udział w operacjach ofensywnych przeciwko siłom rosyjskim[1].
Pod koniec 1918 okręt udał się do Sundu, gdzie brał udział w nadzorze ruchu statków państw neutralnych[1]. Od 12 lutego do 7 listopada 1918 okręt bazował w Wilhelmshaven, gdzie jego samoloty współpracowały z trałowcami i stawiaczami min pracującymi na Morzu Północnym[1].
Po zakończeniu wojny statek został przekazany US Navy 6 kwietnia 1919, a 20 lipca[4] tego samego roku został przekazany Wielkiej Brytanii, gdzie służył jako frachtowiec bez zmiany nazwy[1]. W 1920 został sprzedany do Francji, gdzie od 1922 służył jako „Linois”, w 1924 przeszedł pod włoską banderę jako „Orvieto”, a we wrześniu 1943 został przejęty przez III Rzeszę i służył jako transportowiec na Morzu Śródziemnym[1].
Zatonął w Marsylii (zbombardowany lub na skutek samozatopienia) w sierpniu 1944, został podniesiony w 1945 i złomowany[1].
R.D. Layman: Before the Aircraft Carrier: The Development of Aviation Vessels, 1849-1922. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1989. ISBN 978-0-87021-210-9. Brak numerów stron w książce
Michael B. Barrett: Operation Albion : The German Conquest of the Baltic Islands. Bloomington: Indiana University Press, 2008. ISBN 978-0-253-34969-9. Brak numerów stron w książce
Paul H. Silverstone: The New Navy, 1883-1923. New York: Routledge, 2006. ISBN 978-0-415-97871-2. Brak numerów stron w książce
Vincent P. O'Hara, W. David Dickson, Richard Worth: To Crown the Waves : The Great Navies of the First World War. ISBN 1-61251-269-0. Brak numerów stron w książce
