Miejscowość po raz pierwszy wzmiankowana została w łacińskim dokumencie Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol.Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego), spisanej za czasów biskupa Henryka z Wierzbna ok. 1305 w szeregu wsi zobowiązanych do płacenia dziesięciny biskupstwu we Wrocławiu, w postaci item in Ropiza[2][3][4]. Zapis ten (brak określenia liczby łanów, z których będzie płacony podatek) wskazuje, że wieś była w początkowej fazie powstawania (na tzw. surowym korzeniu), co wiąże się z przeprowadzaną pod koniec XIII wieku na terytorium późniejszego Górnego Śląska wielką akcją osadniczą (tzw. łanowo-czynszową). Wieś politycznie znajdowała się wówczas w granicach utworzonego w 1290 piastowskiego (polskiego) księstwa cieszyńskiego, będącego od 1327 lennem Królestwa Czech, a od 1526 roku w wyniku objęcia tronu czeskiego przez Habsburgów wraz z regionem aż do 1918 roku w monarchii Habsburgów (potocznie Austrii).
Dzięki położeniu na szlaku z Cieszyna do Jabłonkowa następował jej szybki rozwój.
Miejscową parafię katolicką założono jeszcze w XIV lub w pierwszej połowie XV wieku[5] i po raz pierwszy wzmiankowano w sprawozdaniu z poboru świętopietrza sporządzonym przez archidiakona opolskiego Mikołaja Wolffa w 1447 jako jedną z 51 w archiprezbiteracie cieszyńskim (pod nazwą Ropicza)[6]. Pierwszy kościół we wsi wybudowano być może już w połowie XIV wieku, zaś obecnie na jego miejscu znajduje się świątynia Zwiastowania Pańskiego w stylu empirowym z 1806. Obok kościoła znajdują się grobowce rodzin Saint Genois d’Anneaucourt i Cselestów.
W 1687 istniała tu już szkoła parafialna, zaś w 1810 hrabina Maria Cselesta na koszt własny wybudowała szkołę murowaną istniejącą do dziś. W 1816 Ropica została odziedziczona przez ród Spensów von Booden.
Pod koniec XVIII wieku Ropica liczyła 732 mieszkańców[7].
W XV wieku Sobkowie z Kornic wybudowali tu twierdzę, która w XVIII wieku została przebudowana na jednokondygnacyjny pałac barokowy. Około 1810 pałac przebudowano w stylu klasycystycznym i założono park zamkowy. Pałac kolejno przechodził we władanie rodziny baronów Saint Genois, baronów Cselestów, a ostatnimi właścicielami byli baronowie Spens von Booden. Ostatni właściciel – Herman hrabia Künburg – Spens był hodowcą psów, których cmentarzyk w pobliżu pałacuzachował się do dziś. W 1945 majątek upaństwowiono, a po przekazaniu państwowemu gospodarstwu rolnemu nastąpił jego upadek. Po 1989 trafił w prywatne ręce, ale pozbawiony opieki stanowi dziś całkowitą ruinę.
W pierwszej dekadzie XXI wieku pałac miał zostać odbudowany z przeznaczeniem na hotel, jednak ostatecznie do tego nie doszło. W 2009 w wyniku powodzi błyskawicznej zawaliła się środkowa część budynku wraz z dużym fragmentem dachu.
Na początku 2011 pałac zmienił właściciela. W styczniu 2012 roku przykryto część dachu oraz zrekonstruowano zawaloną ścianę.
Cegielnia
W 1804 roku w Ropicy powstała cegielnia, której właścicielem był Jerzy Grycz[8][9], a następnie Józef Pawlica[10][11]. Na obszarze 0,88 ha wybudowano szopy, wielki piec oraz tory, po których jeździły specjalne wózki. Podczas I i II wojny światowej nie funkcjonowała. Ponownie otwarto ją w latach 50. XX wieku. Odtąd działała aż do 1979 roku, w którym z powodu wyczerpania się zasobów gliny i nierentowności jej dowozu z dalszych okolic została opuszczona i rozszabrowana[12]. Pozostałe wyrobiska, o głębokości dochodzącej do 7 m, zasypano śmieciami i obsiano trawą. W efekcie po zakładzie pozostały tylko zrujnowane budynki fabryczne.
Glinę na cegły (tzw. celinę) robotnicy pozyskiwali nieopodal obiektów cegielni[13] no, Najpierw robotnicy kopali[14], po czym nakładali ją na duże wózki o masie około 150 kg, pchane przez dwie dorosłe osoby. Celinę mieszano z wodą[15], następnie gniotło i lisowało, a na koniec krojono na cegły szeroką drucianą siatką. Na cześć Jerzego Grycza na cegłach wytłaczano dużą literę G. Mokre cegły układano na półki w szopach, gdzie je suszono dymem z komina specjalnie zakupionej w tym celu nieczynnej, opalanej węglem lokomotywy parowej. Suche cegły wywożono do wielkiego pieca[16] z wysokim kominem. Wielki piec, również opalany węglem[17], w kształcie koła /opony/ o średnicy około 15 metrów, był podzielony na 5 kolejno podgrzewanych komór[18]. Po ostygnięciu wypalone cegły nakładano na wózki i odwożono na dworzec w Ropicy. W czasie transportu wiele cegieł rozpadało się, w związku z czym sprzedawano je ze zniżką. W kierunku powrotnym (do cegielni) transportowano węgiel.
Na początku lat 70. XX wieku cegielnia produkowała średnio 107 milionów[19] czerwonych cegieł. Większość budowli oraz domów w Ropicy jest zbudowana z cegieł pochodzących z tutejszej cegielni.
Dziś
W korycie Ropiczanki można znaleźć kryształy celestynu, we wsi zbudowano także nowoczesne pole golfowe. W Ropicy mieszka 65,8% Czechów oraz 28,9% Polaków[20]. Mieszkańcy pracują także w hucie w pobliskim Trzyńcu.
Znani ludzie urodzeni w Ropicy
W miejscowości w 1871 roku urodził się polski rzeźbiarz, medalier oraz pedagog Jan Raszka[21].
↑E. Vojkovská, Nástin dějin farnosti Ropice na počátku 19. století a výstavba kostela Zvěstování Panny Marie a sv. Kateřiny, Sborník SOkA Frýdek-Místek 7 (2006), s. 68.
↑Ojcowie nasi i bracia Polacy ewangelicy, Książnica Cieszyńska, 2017. Brak numerów stron w książce