Większą ich część stanowiły przybory ofiarnicze. Spotykane na płaskorzeźbachsakralnych, najlepiej znane są z przedstawień na monetach, na których pojawiają się od czasów Republiki i utrzymują się niemal do końca III wieku n.e.[a]
Należały do nich:
lituus – krótka laska zakręcona spiralnie u góry; najważniejszy kapłański symbol augura,
simpulum (simpuvium) – łyżkowaty czerpak do spełniania libacji,
aspergillum (aspersorium) – kropidło do spryskiwania wodą oczyszczającą,
praefericulum – niewielka waza używana przy libacjach,
capis (capeduncula) – dzban z brązu służący do ofiar płynnych,
patera – płaska misa do spełniania ofiary płynnej,
securis – siekiera do spełniania ofiary krwawej,
secespita – nóż ofiarniczy,
malleus – młot do ogłuszania lub uśmiercania ofiar,
urceus (urceolus) – jednouszny dzbanuszek na wodę,
poculum – niewielka czarka.
Uwagi
↑Umieszczane na rewersach grupy monet (na ogół denarów) łączonych z praktykami kultowymi, typowe były na emisjach Juliusza Cezara piastującego godność najwyższego kapłana (Vademecum historyka starożytnej Grecji i Rzymu (pod red. E. Wipszyckiej). T. 1. Warszawa: PWN, 1982, s. 274).
Bibliografia
William Smith, William Wayte, G.E. Marindin: A Dictionary of Greek and Roman Antiquities. London: John Murray, 1890
Seth W. Stevenson, C. Roach Smith, Frederic W. Madden: A Dictionary of Roman Coins, Republican and Imperial. London: G. Bell & Sons, 1889
C.C. Chamberlain: Guide to Numismatics. London: English Universities Press, 1965