Miejscowość ma charakter mieszkaniowo-usługowy. Wykazuje silną tendencję rozwojową w kierunku zasiedlenia[6]. We wsi oprócz licznej zabudowy mieszkaniowej znajdują się także obiekty przemysłowe i magazynowe. Rolnictwo posiada znaczenie drugorzędne. We wsi funkcjonuje 7 gospodarstw rolnych o powierzchni powyżej 1 ha[6].
Przyłęki leżą w pobliżu strefy krajobrazu chronionego – na obrzeżach Puszczy Bydgoskiej oraz łąk, przez które przepływa Stara Noteć i Kanał Notecki.
W skład wsi wchodzą trzy przysiółki o nazwach:
Dziewianowo – przysiółek w sąsiedztwie linii kolejowej i obwodnicy drogowej, dawna wieś starostwa bydgoskiego
Meksyk – część wsi położona na gruncie o niskiej bonitacji
Ostrów – wyodrębniona przestrzennie część wsi, która w 1793 r. należała do Antoniego Przysieckiego i w drugiej połowie XIX w. liczyła 6 domów zamieszkałych przez 37 osób
Bliskość miasta Bydgoszczy oraz dostępność dróg międzynarodowych i krajowych (25, 10) wpływa na szybki rozwój sołectwa. Wieś jest uzbrojona w sieć energetyczną i wodociągową oraz telefoniczną. Na terenie Przyłęk znajduje się: szkoła podstawowa od klasy I do VIII o charakterze ekologicznym, posiadająca Certyfikat Szkoły Jakości; kościół parafialny z 1915 roku, kapliczka przydrożna „figurka”, oraz wiele przepustów wodnych. Miejscowość dysponuje dogodnymi warunkami dla rozwoju budownictwa jednorodzinnego. Mieszkańcy Przyłęk to częściowo byli rolnicy, a także ludność napływowa. Wieś jest połączona z Bydgoszczą międzygminnymi liniami autobusowymi nr 91 i 96 kursującymi przez Zielonkę, Ciele, Trzciniec i Białe Błota.
Na terenie wsi zlokalizowane są dwa nieczynne cmentarze ewangelickie[7][8] oraz jeden ewangelicko-katolicki[9].
Historia
Prehistoria
Historia osadnictwa na terenie Przyłęk sięga kilku tysięcy lat p.n.e., gdy po ustąpieniu lodowca i ociepleniu klimatu możliwa stała się eksploracja tego terenu przez ludzi. Na terenie wsi odkryto liczne znaleziska archeologiczne pochodzące z okresu neolitu[4]
Okres staropolski
Przyłęki w okresie staropolskim były wsią szlachecką, która w 1793 r. należała do Antoniego Przysieckiego[4]. Odnotowano ją po raz pierwszy w źródłach pisanych w 1539 roku[10]. Położona była na północnym brzegu Noteci poniżej wsi Brzoza.
Kilkaset metrów na wschód od Przyłęk leżała osada zwana w okresie staropolskim Dziewianowem, bądź Drzewianowem, należąca do starostwa bydgoskiego (obecnie część wsi Przyłęki). W najstarszej zachowanej lustracji starostwa bydgoskiego z 1661 r. jest wzmianka o spustoszeniu wsi Dziewanów, gdzie kiedyś poddani wykonywali pańszczyznę ręczną na rzecz starosty bydgoskiego 4 dni w roku we żniwa[11]. Przed wojną północną mieszkały w Przyłękach 2 rodziny chłopskie, w 1712 już tylko jedna, a w latach 1713 i 1717 wieś była całkowicie opuszczona. Część ludności wiejskiej pod wpływem ciężarów spowodowanych wojną ratowała się ucieczką, bądź też pozostała na miejscu, ale była tak zrujnowana, że nie mogła płacić podatków[12]. 24 czerwca 1731 r. wieś otrzymał w kontrakcie owczarz Jakub Brun, który obowiązany był opłacać czynsz na rzecz wójta bydgoskiego[13]. Pola uprawne liczyły 3 włóki. Dyrektor szkoły przyczynił się do nazewnictwa ulic w danej wsi.
Okres zaborów
Przyłęki w XIX wieku to wieś czynszowa otoczona z jednej strony lasem, a z drugiej otwarta na rozległe łąki nadnoteckie. Spis miejscowości rejencji bydgoskiej z 1833 r. podaje, że we wsi z folwarkiem zwanej Przyłęki mieszkało 255 osób (110 ewangelików, 145 katolików) w 28 domach[14]. Dodatkowo istniał folwark Przyłęki-Górki, gdzie w 16 domach mieszkało 107 osób (85 ewangelików, 22 katolików) oraz osada Przyłęki-Ostrów, gdzie w 6 domach mieszkało 39 osób (wszyscy ewangelicy). Drzewianowo zamieszkiwało natomiast 59 osób (47 ewangelików, 12 katolików) w 10 domach[14].
Według opisu Jana Nepomucena Bobrowicza z 1846 r. wsie Przyłęki, Ostrów i folwark Górki należały do majątku Przyłęki, należącego do kilkunastu właścicieli. Natomiast Drzewianowo należało do rządowej domeny bydgoskiej[15].
Kolejny spis z 1860 r. podaje, że wieś Przyłęki liczyła 289 mieszkańców (145 ewangelików, 136 katolików, 8 Żydów) w 38 domach. W miejscowości istniała także osada Przyłęki-Górki, gdzie mieszkało 140 osób (118 ewangelików, 22 katolików) w 19 domach, Przyłęki-Ostrów (38 ewangelików w 6 domach) oraz Drzewianowo, gdzie mieszkało 66 osób (64 ewangelików, 2 katolików) w 7 domach[16]. Na miejscu w Przyłękach znajdowała się szkoła elementarna. Miejscowość należała do parafii katolickiej i ewangelickiej w Bydgoszczy[16].
Przyłęki wieś – mieszkało tu 356 osób w 45 domostwach
Przyłęki-Górki – mieszkało tu 215 osób w 25 domostwach
Przyłęki-Ostrów (Ostrów Przyłęcki)
Razem w całym okręgu wiejskim mieszkało 571 osób (348 ewangelików, 223 katolików) w 70 domach. Najbliższa poczta i stacja kolejowa znajdowała się w Chmielnikach Bydgoskich w odległości 6 km. W tym samym roku we wsi Drzewianowo (niem. Neuholz) mieszkało 99 osób (85 ewangelików, 14 katolików) w 13 domach.
W 1872 r. na północno-wschodnim obrzeżu Przyłęk zbudowano linię kolejową Bydgoszcz-Inowrocław. W okresie zaborów miejscowi ewangelicy należeli do gminy wyznaniowej w Cielu, gdzie w 1893 r. wzniesiono zbór ewangelicki[4].
Podczas powstania wielkopolskiego Przyłęki znalazły się w pobliżu linii walk oddziałów polskich usiłujących zbliżyć się do Bydgoszczy. W nocy z 21 na 22 stycznia 1919 r. sąsiednią Brzozę zajęły oddziały Pawła Cymsa i Jana Tomaszewskiego, wyprzedzając spodziewaną ofensywę niemiecką. Dzień później teren odzyskał III batalion Grenschutzu, zaś do krwawej potyczki doszło w rejonie Antoniewa[18].
W 1915 roku w Przyłękach wzniesiono zbór ewangelicki, sfinansowany przez rząd pruski.
Dwudziestolecie międzywojenne
20 stycznia 1920 roku wieś weszła w skład odrodzonej Rzeczypospolitej. W ramach powiatu bydgoskiego powołano gminę Bydgoszcz Nadleśnictwo zwaną również Bydgoszcz-Wieś, złożoną z 12 gromad wiejskich, m.in. gromady Przyłęki[4]. W latach 20. z miejscowości wyjechało wielu Niemców, a na ich miejsce napływali Polacy. Zmieniał się więc skład narodowościowy, jednakże aż do 1945 r. Przyłęki, podobnie jak okoliczne wsie charakteryzowała się stosunkowo dużym odsetkiem ludności niemieckiej[4]. W okresie międzywojennym w miejscowości było sporo rzemieślników, zwłaszcza rzeźników[4].
3 i 4 września 1939 r. w trakcie wycofywania się wojsk polskich doszło w okolicy (Łochowo, Murowaniec, Prądki) do dywersji niemieckiej i ostrzeliwania żołnierzy polskich[4]. Zajęcie miejscowości przez wojska hitlerowskie i grupy specjalne, składające się z szowinistów niemieckich, zapoczątkowało represje miejscowej ludności polskiej. Jeszcze we wrześniu 1939 r. aresztowano i rozstrzelano trzech mieszkańców Przyłęk[4].
W okresie okupacji niemieckiej 1939–1945 miejscowość wchodziła w skład rejencji bydgoskiej, powiatu bydgoskiego (niem. Landkreis Bromberg), obwodu urzędowego Bydgoszcz-Wieś (niem. Amtsbezirk Bromberg-Land), który składał się z 15 gmin: Białe Błota, Brzoza, Ciele Jachcice, Kruszyn, Lisi Ogon, Łochowice, Łochowo, Murowaniec, Opławiec, Osowa Góra, Prądki, Prądy, Przyłęki i Zielonka[4].
31 października 1943 roku gmina wiejska Przyłęki (niem. Netzort) liczyła 467 ha. Mieszkało tu 546 osób w 145 domach[4].
Po II wojnie światowej
Tuż po wyzwoleniu zaczęto już w styczniu 1945 r. organizować władze administracyjne. Na terenie powiatu bydgoskiego utworzono 10 urzędów gminnych, w tym gminę Bydgoszcz-Wieś, docelowo z siedzibą w Białych Błotach[4]. Do gminy tej należało 14 gromad (sołectw): Białe Błota, Brzoza, Ciele, Kruszyn Kraiński, Lisi Ogon, Łochowice, Łochowo, Murowaniec, Opławiec, Osowa Góra, Prądki, Prądy, Przyłęki i Zielonka[4].
Niemcy byli internowani i zatrudniani w polskich gospodarstwach rolnych. Gospodarstwa poniemieckie zajęli Polacy, którzy przybyli z kresów wschodnich. W miejscowości uruchomiono trzyklasową szkołę[4].
Podczas reformy samorządowej w 1954 r. zamiast gmin utworzono duże gromady. Powstała wtedy gromada Brzoza, która obejmowała m.in. Przyłęki. Od 1 stycznia 1962 roku, po likwidacji gromady Brzoza, wieś weszła w skład gromady Białebłota, a od 1973 r. wchodzi w skład gminy Białe Błota[4].
Przyłęki od lat 70. XX wieku uchodziły za obszar dogodny dla lokalizacji obiektów magazynowo-przemysłowych, zwłaszcza dla obiektów o małej uciążliwości dla środowiska naturalnego. W jednym z planów zawarty był projekt budowy bocznicy kolejowej od magistrali węglowej Bydgoszcz-Inowrocław do Przyłęk, gdzie rozpoczęto budowę nowych obiektów Zakładów Mięsnych w Bydgoszczy[20]. Budowę przerwano w latach 80. XX wieku. W 2015 zostały zburzone niedokończone hale; w ich miejsce ma powstać centrum dystrybucyjne firmy Kaufland[21].
Intensywny rozwój miejscowości rozpoczął się po 2000 r. i związany był z procesem suburbanizacji okolic Bydgoszczy. W okresie 2003–2009 ludność Przyłęk powiększyła się o 64% z 525 do 862 osób[6].
Poniżej podano wybrane informacje statystyczne dotyczące wsi Przyłęki na podstawie Banku Danych Lokalnych GUS[25].
Narodowy Spis Powszechny 2002 wykazał, że we wsi Przyłęki mieszkało 508 osób w 157 gospodarstwach domowych. 29% populacji posiadało wykształcenie wyższe lub średnie. We wsi znajdowały się 123 budynki ze 135 mieszkaniami. Co czwarte mieszkanie pochodziło sprzed 1945 roku, zaś 40% wzniesiono w latach 1989–2002.
Narodowy Spis Powszechny 2011 odnotował 1072 mieszkańców Przyłęk. W 2013 r. działalność gospodarczą prowadziło 196 podmiotów, w tym 174 osób fizycznych, 22 osób prawnych, 6 spółek handlowych (w tym 1 z udziałem kapitału zagranicznego). Dominowały małe przedsiębiorstwa (1–9 osób). Tylko 2 przedsiębiorstwa zatrudniały powyżej 50 osób, a 5 – w granicach 10–49 osób.
W latach 2008–2013 oddano do użytku 151 mieszkań – wszystkie w budownictwie indywidualnym. Stanowiło to tylko 10% nowych mieszkań wzniesionych w tym czasie w całej gminie, lecz więcej niż w jakimkolwiek wcześniejszym okresie.
W miejscowości funkcjonowały: oddział przedszkolny (27 dzieci) oraz szkoła podstawowa (96 uczniów).
↑ abcdefghijklmnoGmina Białe Błota. Wczoraj – dziś – jutro. Praca zbiorowa pod red. Stanisława Płotkowskiego. Urząd Gminy Białe Błota 1998. ISBN 83-87586-02-1.
↑Środowisko przyrodnicze Bydgoszczy, Praca zbiorowa pod red. Józefa Banaszaka, Wydawnictwo Tanan, Bydgoszcz 1996.
↑ abcZmiana Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania gminy Białe Błota. Urząd Gminy w Białych Błotach. maj 2010.
↑Hładyłowicz Konstanty Jan: Zmiany krajobrazu i rozwój osadnictwa w Wielkopolsce od XIV do XIX wieku. Lwów 1932.
↑Guldon Zenon: Opisy starostwa bydgoskiego z lat 1661-1765. Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Źródła do dziejów Bydgoszczy nr 2. Bydgoszcz 1966.
↑Żmidziński Franciszek: Przemiany w gospodarce wiejskiej starostwa bydgoskiego w latach 1661-1772. [w:] Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Prace Wydziału Nauk Humanistycznych. Seria C. Nr 13. Prace Komisji Historii IX. Warszawa-Poznań 1973.
↑Guldon Romana, Guldon Zenon: Inwentarz wójtostwa bydgoskiego z 1744 roku. [w:] Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Prace Wydziału Nauk Humanistycznych. Seria C. Nr 10. Prace Komisji Historii VII. Bydgoszcz 1970.
↑Bydgoszcz w dobie powstania wielkopolskiego. Praca zbiorowa pod red. Zdzisława Grota. Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Prace Popularnonaukowe nr 5. Bydgoszcz 1970.
↑Jarkiewicz Zenon: Dekret ks. kardynała Edmunda Dalbora z 1924 r. o podziale parafii rzymskokatolickich w Bydgoszczy. „Kronika Bydgoska” XIV (1992), Bydgoszcz 1993.
↑Zarządzenie Nr 49/84 Wojewody Bydgoskiego z dnia 18 grudnia 1984 r. w sprawie uznania za pomniki przyrody tworów przyrody na terenie województwa bydgoskiego.
