Nieistniejący monument nagrobny von Tauentziena na placu jego imienia (dziś pl. Kościuszki)
Przedmieście Świdnickie – osiedle we Wrocławiu, do 1990 (tj. do czasu likwidacji podziału miasta na dzielnice) będące częścią dzielnicy administracyjnej Stare Miasto, obok osiedla Szczepin i osiedla Stare Miasto. Po zmianach dokonanych przez Radę Miasta w roku 2006, do potrzeb ewidencyjno-wyborczych Przedmieście Świdnickie obejmuje ulice[2] znajdujące się wewnątrz obszaru ograniczonego od południa nasypem kolejowym od stacji Wrocław Główny na zachód, od zachodu i północnego zachodu – terenami kolejowymi przy Dworcu Świebodzkim, od północy – Fosą Miejską; na wschodzie – ulicą Dworcową, której numery nieparzyste (od 1 do 31) zaliczane są do Przedmieścia Świdnickiego, a parzyste (2–32) do osiedla Przedmieście Oławskie. Przedmieście Świdnickie zamieszkane jest przez około 18 tysięcy osób (dane z lat 2006 i 2007). Nazwa „Przedmieście Świdnickie” używana jest prawie wyłącznie w dokumentach oficjalnych, nie funkcjonuje w potocznym użyciu.
Przedmieście Świdnickie swoją historyczną nazwę (niem.Schweidnitzer Vorstadt) zawdzięcza położeniu przed Bramą Świdnicką znajdującą się w miejskich murach na trakcie z wrocławskiego Rynku do Świdnicy. W drugiej połowie XVIII wieku część podwrocławskich przedmieść (w tym Przedmieścia Świdnickiego mniej więcej do linii ówczesnych Schweidnitzer Anger, tj. Świdnickich Błoni albo Świdnickich Pastwisk, w przybliżeniu pokrywającej się z dzisiejszą ul. Piłsudskiego) włączono pod jurysdykcję miasta. Budowano tam tylko domy drewniane (zakazywano budowania konstrukcji murowanych), które w razie zbliżającego się do miasta zagrożenia obcych wojsk bezwzględnie wypalano (tak było też w listopadzie 1806, kiedy zbliżały się wojska napoleońskie), co utrudniać miało ukrycie się najeźdźców przed obserwacją i ostrzałem z miejskich murów. Do początków XIX wieku, kiedy wskutek decyzji Francuzów podjętej po kapitulacji pruskiego garnizonu we Wrocławiu przed Hieronimem Bonaparte (6 stycznia1807) rozpoczęto burzenie fortyfikacji miejskich, wrocławskie przedmieścia, w tym Przedmieście Świdnickie, zamieszkane było przez ludność zajmującą się głównie zaopatrywaniem miasta w podstawowe artykuły spożywcze (ogrodników i drobnych hodowców). Znajduje to swe odzwierciedlenie w historycznych nazwach: wspomniane już Schweidnitzer Anger od około 1823 nazywano Gartenstraße, tj. ulicą Ogrodową (wschodni odcinek tego traktu nazywany był Angerstraße, czyli ulicą Pastwiskową)[3].
Niespełna dwa lata po kapitulacji i po rozpoczęciu likwidacji murów ustanowiono 19 listopada1808 we Wrocławiu nowe prawo miejskie (Städteordnung), którym włączono do miasta jego przedmieścia, w tym Przedmieście Świdnickie. Granice tego obszaru dość dokładnie pokrywały się ze współczesnymi, co wynika z faktu, iż linię kolejową, której nasyp dziś stanowi granicę południową Przedmieścia wytyczono w latach 40. XIX wieku na skraju ówczesnego miasta[4].
Od tego czasu rozpoczęła się stosunkowo szybka zabudowa Przedmieścia Świdnickiego miejskimi kamienicami oraz obiektami użyteczności publicznej i handlowymi. Wytyczono przedłużenie ulicy Świdnickiej i prostopadłe do niej trakty Tauentzien Straße (dziś ul. Kościuszki) i Angerstraße i Gartenstraße (dziś ul. Piłsudskiego), wyznaczono działki wzdłuż biegnącej wzdłuż fosy ulicy Podwale. Ulice te do dziś pozostają najważniejszymi osiami komunikacyjnymi w tej części miasta, wraz z będącą przedłużeniem ul. Piotra Skargi ulicą Kołłątaja, oraz ulicą Grabiszyńską, natomiast wyznaczone w XIX wieku place: Berlinerplatz (nazwa nadana po wybudowaniu dworca Świebodzkiego i dworca Marchijskiego, później przemianowany na Elferplatz[5]), Sonnenplatz i Tauentzien Platz (Orląt Lwowskich, Legionów i Kościuszki) nadal są ważnymi węzłami komunikacyjnym.
Obiekty
Najbardziej eksponowanymi obiektami Przedmieścia Świdnickiego są: Dworzec Główny (wybudowany w latach 1855–1857) przy ul. Piłsudskiego, gmach aresztu (dawniej więzienie) i sądów, wybudowane w latach 1845–1852 i rozbudowywane w 1881–1887 i 1930 w kwartale ulic Muzealnej, Podwale, Świebodzkiej i Sądowej, koszary 11 regimentugrenadierów im. króla Fryderyka III (wybudowane w latach 1828–1834, dziś Starostwo Powiatowe; wcześniej w tym miejscu stacjonowali kirasjerzy) przy Podwalu, Komenda Wojewódzka Policji (1925–1927) w kwartale Podwala, Muzealnej, Druckiego-Lubeckiego i Łąkowej, budynek loży masońskiej „Hermann zur Beständigkeit” (1912, dziś klub policyjny „Śnieżka”), gmach Sejmu Śląskiego (1893–1895, dziś siedziba NOT), domy handlowe Martina Schneidera (1908/1929, dziś DH „Podwale”) i Wertheim (1928, dziś DH „Renoma”) przy skrzyżowaniu Świdnickiej z Podwalem.
↑Wcześniej, w XVIII w. odcinek od Grabiszyńskiej do Stawowej nazywano Große Anger (Wielkie Błonia), od Stawowej do Dworcowej Neue Anger (Nowe Błonia) albo Judenanger (Błonia Żydowskie).
↑Niewielka różnica to rejon dzisiejszych ulic Zdrowej, Pochyłej, Wysokiej, Szpitalnej i Żytniej, które do około 1870 znajdowały się poza Przedmieściem Świdnickim (Rogatka Kącka – Canther Barriere – zlokalizowana była przy dzisiejszym skrzyżowaniu Jęczmiennej i Grabiszyńskiej) i dopiero dokonana w tym czasie korekta przebiegu fragmentu linii kolejowej spowodowała, że przesunięta równocześnie została granica administracyjna.
↑Dosłownie „plac Jedenastkowy”, na cześć stacjonującego w znajdujących się nieopodal koszarach 11. regimentugrenadierów; nazwa nadana 3 lipca 1935 w stulecie stacjonowania we Wrocławiu tego pułku.
.jpg)
