Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912
Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912
Ilustracja z oficjalnego raportu.
Dyscyplina
piłka nożna
Organizator
MKOl
Szczegóły turnieju
Gospodarz
Sztokholm , Szwecja
Otwarcie
29 czerwca 1912, Sztokholm
Zamknięcie (finał)
5 lipca 1912, Solna
Liczba drużyn
11 (z 1 konfederacji)
Stadion
3 (w 3 miastach)
I miejsce
Wielka Brytania
II miejsce
Dania
III miejsce
Holandia
Statystyki turnieju
Liczba meczów
17
Liczba bramek
94 (5,53 na mecz)
Król strzelców
Gottfried Fuchs (10 goli)
Piłka nożna na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1912 w Sztokholmie rozgrywana była w dniach 29 czerwca – 5 lipca 1912 roku[1] . Piłka nożna była jedną ze 102 zawodów rozgrywanych podczas igrzysk olimpijskich 1912 , a także po raz 4. była w programie letnich igrzysk olimpijskich . W turnieju wzięło udział 11 reprezentacji (wszystkie z Europy ). Złoty medal zdobyła reprezentacja Wielkiej Brytanii [2] . Natomiast srebrny i brązowy medal zdobyły kolejno, podobnie jak na turnieju olimpijskim 1908 w Londynie , reprezentacja Danii i reprezentacja Holandii [3] [4] .
Miasta i stadiony
Mecze odbyły się na trzech miastach:
Uczestnicy
Do turnieju zgłosiła się rekordowa liczba 11 reprezentacji (wszystkie z Europy ), w tym reprezentacja Wielkiej Brytanii .
Początkowo zgłosiły się również reprezentacja Belgii i reprezentacja Francji , jednak na krótko przed losowaniem wycofały się z udziału, natomiast zgłoszenie reprezentacji Czech zostało odrzucone z powodu braku członkostwa w FIFA .
Składy
W turnieju udział wzięło 135+28 zawodników[5] :
Przebieg turnieju
W pierwszej rundzie turnieju reprezentacja Szwecji odpadła w meczu otwarcia po przegranej 4:3 po dogrywce z reprezentacją Holandii po decydującym golu Jana Vosa . Reprezentacja Finlandii wygrała 3:2 po dogrywce z reprezentacją Włoch 29 czerwca 1912 roku na Tranebergs w Tranebergu .
Od drugiej rundy udział w turnieju rozpoczęły: reprezentacja Danii , reprezentacja Norwegii , reprezentacja Imperium Rosyjskiego (przegrana 2:1 z reprezentacją Finlandii ), reprezentacja Węgier oraz reprezentacja Wielkiej Brytanii , która wygrała 7:0 z reprezentacją Węgier , a gole zdobyli: 6 goli Harold Walden oraz 1 gola kapitan Vivian Woodward – środkowy napastnik Chelsea Londyn , mistrz olimpijski 1908 .
Natomiast w półfinale reprezentacja Wielkiej Brytanii wygrała 4:0 z reprezentacją Finlandii , a w drugim półfinale reprezentacja Danii wygrała 4:1 z reprezentacją Holandii , dla której samobójczego gola zdobył Harald Hansen . W finale turnieju po raz drugi zagrały reprezentacja Wielkiej Brytanii i reprezentacja Danii, w którym Team GB wygrał 4:2 i tym samym obronił tytuł mistrza olimpijskiego , natomiast reprezentacja Danii od 30. minuty grała w osłabieniu z powodu kontuzji Charlesa Buchwalda .
Dla drużyn, które odpadły z turnieju, rozegrano tzw. Turniej pocieszenia , który wygrała reprezentacja Węgier [6] . Medali za miejsca w turnieju nie przyznano[3] .
Zawodnik reprezentacji Cesarstwa Niemieckiego – Gottfried Fuchs wyrównał rekord zdobytych goli w rozgrywkach międzynarodowych (ustanowiony przez Duńczyka Sophusa Nielsena na turnieju olimpijskim 1908 ) z 10 golami przeciwko reprezentacji Imperium Rosyjskiego . Rekord utrzymał się do 2001 roku.
Drabinka
Pierwsza runda
Druga runda
Półfinały
Mecz o 3. miejsce
Finał
Turniej pocieszenia
Reprezentacja Węgier przystąpiła do turnieju dopiero od drugiej rundy.
Pierwsza runda
1 lipca 191217:00
Cesarstwo Niemieckie Gottfried Fuchs 2' ,
9' ,
21' ,
28' ,
34' Gottfried Fuchs
46' ,
51' ,
55' ,
65' ,
69' Fritz Förderer 6' ,
27' ,
53' ,
66' Karl Burger 30' Emil Oberle 58'
16:0 (8:0)
Imperium Rosyjskie
Råsunda IP , Solna Widzów: 2 000Sędzia: Christiaan Jacobus Groothoff
Półfinały
Finał
Strzelcy
Niemiec Gottfried Fuchs – król strzelców turnieju (10 goli).
10 goli
9 goli
8 goli
7 goli
5 goli
4 gole
3 gole
2 gole
1 gol
Gole samobójcze
Klasyfikacja końcowa
Medaliści
Baza danych Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego wymienia tylko jedenastu zawodników jako medalistów z każdej reprezentacji, którzy zagrali w pierwszym meczu dla swojej reprezentacji[7] . Poniższa lista zawiera tych jedenastu graczy, a także wszystkich innych graczy, którzy przynajmniej raz wystąpili dla swojej reprezentacji podczas turnieju.
Medal
Reprezentacja
Zawodnicy
Wielka Brytania
Arthur Berry , Ronald Brebner , Thomas Burn , Joseph Dines , Edward Hanney , Gordon Hoare , Arthur Knight , Charles Littlewort , Douglas McWhirter , Ivan Sharpe , Harold Stamper , Harold Walden , Vivian Woodward , Gordon Wright
Dania
Paul Berth , Charles Buchwald , Hjalmar Christoffersen , Harald Hansen , Sophus Hansen , Emil Jørgensen , Ivar Lykke , Nils Middelboe , Oskar Nielsen , Poul Nielsen , Sophus Nielsen , Anthon Olsen , Axel Petersen , Axel Thufason , Vilhelm Wolfhagen
Holandia
Piet Bouman , Joop Boutmy , Nico Bouvy , Huug de Groot , Bok de Korver , Nico de Wolf , Constant Feith , Gé Fortgens , Just Göbel , Dirk Lotsij , Caesar ten Cate , Jan van Breda Kolff , Jan van der Sluis , Jan Vos , David Wijnveldt
Przypisy
Linki zewnętrzne