Walerian Stroynowski (1753–1834) był podkomorzym buskim, senatorem rosyjskim, odznaczonym w 1784 r. Orderem Orła Białego[2]. Około 1780 r. poślubił Aleksandrę z Tarnowskich (primo voto – Jełowiecka), starościnę bracławską, z którą dochował się córki – Walerii Tarnowskiej (1782–1849). Po niej właścicielem pałacu był jej syn Tadeusz Antoni Tarnowski (1819–1890)[3]. Pod koniec XIX w. kolejnym posiadaczem pałacu został Świstunow, a następnie Ludersowie[1].
Historia
Na początku XIX w. wielki pałac posiadał bogate zbiory sztuki, które następnie trafiły do pałacu w Dzikowie, własności Tarnowskich. Natomiast w pierwszych latach XX w. w ocalałym skrzydle obiektu znajdował się urząd starostwa[4].
Architektura, wyposażenie
Wiosną 1918 roku zamek został wysadzony w powietrze.
Pałac był budynkiem dwupiętrowym, zbudowanym na planie wydłużonego prostokąta, zwieńczonym czterospadowym dachem otoczony ogrodem angielskim. Obiekt, zrujnowany pod koniec XIX w., został odbudowany na początku XX w.[1] W pałacu znajdowały się zbiory: obrazów malarzy francuskich, niderlandzkich, niemieckich, włoskich; rzeźb starożytnych i nowożytnych, z Herkulanum i Pompei, z Perseuszem, Kupidynem, Psyche, wazami; stoły z mozaiki, kryształy; biblioteka z polskimi i zagranicznymi woluminami, rycinami i numizmatami[5].
.jpg)
