Przypuszczalnie pod koniec XI wieku w Chocimiu istniała mała osada. W 1140 roku na przeciwległym, prawym brzegu Dniestru wzniesiona została drewniana forteczka należąca do Księstwa Halickiego, by w 1199 r. razem z resztą księstwa stać się częścią zjednoczonego przez Romana IIKsięstwa Halicko-Wołyńskiego.
W latach 1250–1264 książę Daniel Halicki i jego syn Lew rozbudowali forteczkę. Wzmocnili palisadę i wykopali głęboką fosę. W północnej części budowli wzniesiono nowe budynki.
W połowie XIV wieku resztka spalonej forteczki przejęta została przez mołdawskiego wojewodę Dragosza, lennika Królestwa Węgier[2].
Po 1375 roku ziemie te pozostały pod władzą Hospodarstwa Mołdawskiego, jednak dopiero za rządów Stefana III Wielkiego kamienna forteca została znacznie rozbudowana, m.in. wzniesiono kaplicę od strony rzeki i gotycki pałac. Za jego kierunkiem powstały nowe ściany szerokie na 6 metrów i wysokie na 40 metrów, zbudowano także trzy wieże, głębokie sutereny dla żołnierzy, a dziedziniec powiększył się o 10 metrów. Od XIV do XVI wieku zamek służył jako rezydencja hospodarów – książąt mołdawskich[2].
W 1459 Stefan Wielki przekazał zamek Polsce, jednak wrócił w jego ręce najpóźniej w 1476 roku, gdy dzięki hospodarowi twierdza wytrzymała oblężenie armii sułtanaMehmeda II Zdobywcy[3]. Na początku XVI wieku Mołdawia została podporządkowana Imperium Osmańskiego. Od tego czasu wewnątrz stacjonowali tureccy janczarzy obok oddziałów mołdawskich. Po włączeniu tych ziem do tureckiej strefy wpływów twierdza została ponownie rozbudowana i wzmocniona.
W 1538 roku twierdza została zdobyta przez wojska polskie hetmana Jana Tarnowskiego[2]. Siły Rzeczypospolitej podkopały ściany fortecy i wysadziły trzy wieże od południa i część zachodniej ściany. Po zakończeniu konfliktu Mołdawianie przystąpili do przebudowy obiektu. Dawną część południową wyburzono i wzniesiono o 20-25 metrów dalej na południe pomiędzy 1540 a 1544 rokiem. Wzniesiono też nową bramę z mostem zwodzonym. W 1563 roku Dymitr Wiśniowiecki na czele pięciuset kozaków zaporoskich zdobył fortecę i utrzymywał ją przez jakiś czas. W 1572 bronił się tutaj Mikołaj Mielęcki.
8 października 1621 r. Osman II podpisał traktat pokojowy w Chocimiu, kończąc tym samym dalszą ekspansję Rzeczypospolitej. Oparta na Dniestrze granica pomiędzy Koroną a Hospodarstwem Mołdawskim (wasalem Imperium Osmańskiego) została potwierdzona.
Niedługo potem sojusznik Księstw Mołdawii i Wołoszczyzny, Bohdan Chmielnicki, zajął fortecę chocimską wiosną 1650 roku na kilka miesięcy. W 1653 roku garnizon twierdzy wziął udział w bitwie pod Żwańcem. Żwaniec był położony na lewym brzegu Dniestru, wprost naprzeciw chocimskiego zamku[5]. W listopadzie 1673 roku wojska Jana Sobieskiego zdobyły Chocim, jednak Turcy odbili go już w sierpniu następnego roku[2].
Sobieski zdobył twierdzę ponownie w 1684 jednak na mocy kończącego wojnę traktatu pokojowego w Karłowicach z 1699 r. twierdza chocimska pozostała pod panowaniem tureckim[6]. W latach 1712 do 1718 z pomocą francuskich inżynierów wzniesiono nowe fortyfikacje. Chocim stał się jedną z największych fortecy w całym Imperium Osmańskim[potrzebny przypis].
Tadeusz M. Nowak, Jan Wimmer: Historia oręża polskiego 963-1795. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981. ISBN 83-214-0133-3.
Janusz Pajewski: Buńczuk i koncerz: Z dziejów wojen polsko-tureckich. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1978. Brak numerów stron w książce
Władysław A. Serczyk: Na dalekiej Ukrainie: Dzieje Kozaczyzny do 1648 roku. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1984. ISBN 83-08-01214-0. Brak numerów stron w książce
Stanisław Sławomir Nicieja, Twierdze kresowe Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Iskry, Warszawa, 2006, s. 47–54, ISBN 83-244-0024-9.
.jpg)
