Mordechaj Ben-Porat (hebr. מרדכי בן-פורת, ang. Mordechai Ben-Porat , ur. 12 września 1923 w Bagdadzie , zm. 3 stycznia 2022 ) – izraelski polityk, w latach 1982–1984 minister bez teki, latach 1965–1977 oraz 1981–1984 poseł do Knesetu z list różnych ugrupowań politycznych.
Życiorys
Urodził się 12 września 1923 w Bagdadzie – stolicy Królestwa Iraku, podlegającym wówczas Brytyjskiemu Mandatowi Mezopotamii . Ukończył tam szkołę średnią. Od 1942 należał do żydowskiej organizacji młodzieżowej He-Chaluc [1] .
W 1945 wyemigrował do Palestyny , gdzie dwa lata później przyłączył się do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana . W 1948 ukończył pierwszy kurs oficerski Sił Obronnych Izraela i walczył w wojnie o niepodległość Izraela (1948–1949). W latach 1949–1951 wielokrotnie powracał do Iraku [1] , jako szpieg Mosadu [2] [3] , organizując masową imigrację irackich Żydów, zagrożonych prześladowaniami i pogromami ze strony arabskiej większości[1] [3] . Był w tym czasie kilkakrotnie aresztowany przez irackie władze[1] .
Ukończył politologię na Uniwersytecie Hebrajskim (oddział w Tel Awiwie ) oraz zarządzanie i administrację na Uniwersytecie Telawiwskim [1] .
Politycznie związał się Partią Robotników Ziemi Izraela (Mapai) . W latach 1955–1969 był przewodniczącym rady miasta Or Jehuda . W 1965 był jednym z założycieli partii Rafi i właśnie z listy nowego ugrupowania Dawida Ben Guriona po raz pierwszy dostał się do izraelskiego parlamentu w wyborach parlamentarnych w 1965 . W trakcie kadencji opuścił to ugrupowanie przystępując do Partii Pracy , która wkrótce wraz z Rafi, Mapam i innymi ugrupowaniami lewicowymi utworzyła Koalicję Pracy [1] . Z listy Koalicji uzyskał mandat w kolejnych wyborach parlamentarnych . W latach 1970–1972 był zastępcą sekretarza generalnego Izraelskiej Partii Pracy. W wyborach w 1973 ponownie dostał się do Knesetu z listy Koalicji Pracy[1] . W 1975 był jednym z założycieli i długoletnim nadzwyczajnym przewodniczącym World Organization of Jews from Arab Countries (Światowej Organizacji Żydów z Państw Arabskich)[1] . 15 marca 1977 opuścił zarówno Partię Pracy, jak i parlamentarną frakcję Koalicji Pracy i do końca kadencji pozostał posłem niezależnym[4] .
W 1979, po rewolucji islamskiej w Iranie , został wysłany jako specjalny emisariusz Agencji Żydowskiej nadzorujący emigrację irańskich Żydów. Był jednym z liderów, założonej przez Moszego Dajana partii Telem (Ruch na rzecz Odnowy Narodowej), z listy której powrócił do Knesetu w wyborach w 1981 [1] . 5 lipca 1982 wszedł w skład drugiego rządu Menachema Begina jako minister bez teki[5] . 6 czerwca 1983 opuścił Telem, zakładając nowe ugrupowanie – Ruch na rzecz Odnowy Społecznego Syjonizmu [4] . Pozostał ministrem bez teki również w powołanym 10 października 1983 rządzie Icchaka Szamira . Pełnił funkcję do 31 stycznia 1984[6] . W 1984 nie dostał się do Knesetu. W 1988 został członkiem Likudu [1] .
Był założycielem i przewodniczącym Centrum Kultury Żydów Babilońskich w Or Jehuda [1] . W 2001 otrzymał Nagrodę Izraela [7] .
Zmarł 2 stycznia 2022[8] .
Przypisy
Premier
Wicepremier
Ministrowie1
Wiceministrowie1
Późniejsi członkowie rządu
1 – w dniu zaprzysiężenia